Shejtani ua zbukuroi atyre veprat e këqija dhe u tha: “Askush nuk mund t’ju mposhtë ju sot, sepse do të jem unë mbrojtësi juaj.” -
Allahu i Madhëruar na bën të ditur se Shejtani i mallkuar ua zbukuroi idhujtarëve veprat e tyre të këqija, duke i mashtruar e duke u thënë: “Askush nuk mund t’ju mposhtë sot. Ju jeni të shumtë në numër dhe të armatosur gjer në dhëmbë. Me këtë fuqi që keni, ju jeni të pamposhtur. Muhammedi dhe shokët e tij nuk kanë asnjë shans që të përballen me ju.” Përveç kësaj, Shejtani i mallkuar u tha: "Unë do të jem mbrojtësi juaj dhe nuk do të lejoj që t’ju sulmojnë ata që ju keni frikë.” Kurejshët ishin në armiqësi me fisin e Beni Mudlixh, për shkak të një hasmërie të vjetër mes tyre, prandaj i druheshin përballjes me ta. Por Iblisi i mallkuar iu shfaq me pamjen e Surakatu Ibn Malik Ibn Xhu'shum el Med'halij dhe i siguroi prej asaj hasmërie. Kështu, ata u qetësuan në lidhje më këtë çështje dhe vazhduan marshimin, duke i ushqyer vetes iluzionin se ishin të pathyeshëm.
Por kur u ndeshën dy ushtritë, ai iku me të katra e tha: “Unë nuk kam të bëj me ju. Unë shoh atë që ju nuk e shihni.” -
Kur dy ushtritë, ajo e besimtarëve dhe e pabesimtarëve, u rreshtuan përballë njëra-tjetrës, Shejtani i mallkuar u tmerrua vetëm nga pamja. Ai pa melekun Xhibril, që po shpërndante melekët në formacion luftimi. Menjëherë, Shejtani ia mbathi, duke u thënë atyre që më parë i kishte mashtruar me fjalë të bukura e premtime boshe: “Unë nuk kam të bëj me ju. Unë shoh atë që ju nuk e shihni." Në të vërtetë, ai pa melekët, me të cilët askush nuk mund të përballet.[1]
“Unë i frikësohem Allahut. Allahu ka, vërtet ndëshkim të ashpër”. -
Unë i frikësohem Allahut se mos ma përshpejton ndëshkimin që në këtë dynja. Allahu ndëshkon vërtet ashpër”. Ka mundësi që Shejtani i mallkuar thjesht t'u ketë shtënë vesvese në zemër idhujtarëve dhe t'ua ketë zbukuruar përballjen me besimtarët, duke u inspiruar se ai do të ishte mbështetësi dhe aleati i tyre.[2] Por pasi i çoi në fushëbetejë, Shejtani u tërhoq, duke i lënë në ata në baltë, ashtu sikurse vepron gjithmonë i Mallkuari me njeriun. Në një ajet tjetër, i Madhëruari thotë: "Ata i përngjajnë Shejtanit, që i thotë njeriut: “Moho Zotin!”, e kur ky mohon, ai tërhiqet duke thënë: “Unë distancohem prej teje, se unë i frikësohem Allahut, Zotit të gjithësisë! Dhe kështu, përfundimi i të dy palëve është në Zjarr, ku do të jenë përgjithmonë. Ky është ndëshkimi i zullumqarëve.” [Hashr 16, 17].
[1] Iblisi largohet i tmerruar. Taberaniu sjell në “Mu’xhemil Kebir” rrëfimin e Rifa Ibn Rafit: “Kur Iblisi e pa qartë se çfarë po bënin melekët me idhujtarët në betejën e Bedrit, u tmerrua, se mendoi që vrasja do ta përfshinte edhe atë. Në ato momente atë e kap El Harith Ibn Gishami, i cili mendonte se ai ishte Suraka Ibn Maliku. Por Iblisi e shtyn El Harithin në gjoks, duke e flakur tutje. Pastaj, i tmerruar, largohet, për të përfunduar në det. U hodh në det dhe filloi të lutej me duart e ngritura lart: “O Zoti im! Afatin që më ke premtuar!” Ai u tmerrua se mos vala e vrasjes në radhët e armikut do ta përfshinte edhe atë. Ebu Xhehli u thoshte ushtarëve të tij: “Kurrsesi të mos jua ulë moralin dështimi i Surakës dhe tradhtia e tij ndaj jush, sepse ai e kishte planifikuar një gjë të tillë me Muhamedin. Mos u frikësoni nga vrasja e Utbes, Shejbës dhe Uelidit, se ata u treguan të nxituar! Betohem në Latin dhe Uzanë, se nuk do të kthehemi mbrapsht, derisa t’i lidhim me litarë. Askush të mos të mjaftohet vetëm duke i vrarë, por t’i shfarosni dhe t’i ndëshkoni ashpër, për t'u treguar punën e keqe që bënë.” Shkëputur nga “Zadul mead” vell 3
[2] Sipas këtij mendimi, Shejtani i mallkuar u bëri thjesht vesvese, pa qenë e nevojshme t’u shfaqej si Surakatu Ibn Maliku. (Sh.p.)