قَالُوْا يٰشُعَيْبُ اَصَلٰوتُكَ تَأْمُرُكَ اَنْ نَّتْرُكَ مَا يَعْبُدُ اٰبَاۤؤُنَآ اَوْ اَنْ نَّفْعَلَ فِيْٓ اَمْوَالِنَا مَا نَشٰۤؤُا ۗاِنَّكَ لَاَنْتَ الْحَلِيْمُ الرَّشِيْدُ ( هود: ٨٧ )
Qaaloo yaa Shu'aybu asalaatuka taamuruka an natruka maa ya'budu aabaaa'unaaa aw an naf'ala feee amwaalinaa maa nashaaa'oo innaka la antal haleemur rasheed (Hūd 11:87)
English Sahih:
They said, "O Shuaib, does your prayer [i.e., religion] command you that we should leave what our fathers worship or not do with our wealth what we please? Indeed, you are the forbearing, the discerning!" (Hud [11] : 87)
Karakunnu/Elayavoor (കാരകുന്ന് & എളയാവൂര്):
അവര് പറഞ്ഞു: ''ശുഐബേ, നമ്മുടെ പിതാക്കന്മാര് പൂജിച്ചുപോരുന്നവയെ ഞങ്ങളുപേക്ഷിക്കണമെന്നും ഞങ്ങളുടെ ധനം ഞങ്ങളുടെ ഇഷ്ടംപോലെ ഞങ്ങള് കൈകാര്യം ചെയ്യരുതെന്നും നിന്നോട് കല്പിക്കുന്നത് നിന്റെ നമസ്കാരമാണോ? നീ വല്ലാത്തൊരു വിവേകശാലിയും സന്മാര്ഗിയും തന്നെ!'' (ഹൂദ് [11] : 87)
1 Abdul Hameed/Parappoor (അബ്ദുല് ഹമീദ് & പറപ്പൂര്)
അവര് പറഞ്ഞു: ശുഐബേ, ഞങ്ങളുടെ പിതാക്കന്മാര് ആരാധിച്ച് വരുന്നതിനെ ഞങ്ങള് ഉപേക്ഷിക്കണമെന്നോ, ഞങ്ങളുടെ സ്വത്തുക്കളില് ഞങ്ങള്ക്ക് ഇഷ്ടമുള്ള പ്രകാരം പ്രവര്ത്തിക്കാന് പാടില്ലെന്നോ നിനക്ക് കല്പന നല്കുന്നത് നിന്റെ ഈ നമസ്കാരമാണോ? തീര്ച്ചയായും നീ സഹനശീലനും വിവേകശാലിയുമാണല്ലോ?[1]
[1] ഇത് അദ്ദേഹത്തില് വിശ്വാസമര്പ്പിച്ചുകൊണ്ട് പറയുന്നതല്ല; പരിഹാസവാക്കാണ്.