ذٰلِكَ بِاَنَّهٗ كَانَتْ تَّأْتِيْهِمْ رُسُلُهُمْ بِالْبَيِّنٰتِ فَقَالُوْٓا اَبَشَرٌ يَّهْدُوْنَنَاۖ فَكَفَرُوْا وَتَوَلَّوْا وَّاسْتَغْنَى اللّٰهُ ۗوَاللّٰهُ غَنِيٌّ حَمِيْدٌ ( التغابن: ٦ )
Zaalika bi annahoo kaanat taateehim Rusuluhum bilbaiyinaati faqaaloo a basharuny yahdoonanaa fakafaroo wa tawallaw; wastaghnal laah; wallaahu ghaniyyun hameed (at-Taghābun 64:6)
English Sahih:
That is because their messengers used to come to them with clear evidences, but they said, "Shall human beings guide us?" and disbelieved and turned away. And Allah dispensed [with them]; and Allah is Free of need and Praiseworthy. (At-Taghabun [64] : 6)
Karakunnu/Elayavoor (കാരകുന്ന് & എളയാവൂര്):
അതെന്തുകൊണ്ടെന്നാല് അവര്ക്കുള്ള ദൈവദൂതന്മാര് വ്യക്തമായ തെളിവുകളുമായി അവരുടെ അടുത്ത് വന്നുകൊണ്ടിരുന്നു. അപ്പോഴൊക്കെ അവര് പറഞ്ഞു: ''കേവലം ഒരു മനുഷ്യന് ഞങ്ങളെ വഴികാട്ടുകയോ?'' അങ്ങനെ അവര് അവിശ്വസിച്ചു. പിന്തിരിയുകയും ചെയ്തു. അല്ലാഹുവിന് അവരുടെ പിന്തുണ ആവശ്യമുണ്ടായിരുന്നില്ല. അല്ലാഹു ആശ്രയമാവശ്യമില്ലാത്തവനും സ്തുത്യര്ഹനുമാണ്. (അത്തഗാബുന് [64] : 6)
1 Abdul Hameed/Parappoor (അബ്ദുല് ഹമീദ് & പറപ്പൂര്)
അതെന്തുകൊണ്ടെന്നാല് അവരിലേക്കുള്ള ദൂതന്മാര് വ്യക്തമായ തെളിവുകളും കൊണ്ട് അവരുടെ അടുക്കല് ചെല്ലാറുണ്ടായിരുന്നു. അപ്പോള് അവര് പറഞ്ഞു: ഒരു മനുഷ്യന് നമുക്ക് മാര്ഗദര്ശനം നല്കുകയോ?[1] അങ്ങനെ അവര് അവിശ്വസിക്കുകയും പിന്തിരിഞ്ഞു കളയുകയും ചെയ്തു. അല്ലാഹു സ്വയം പര്യാപ്തനായിരിക്കുന്നു. അല്ലാഹു പരാശ്രയമുക്തനും സ്തുത്യര്ഹനുമാകുന്നു.
[1] തങ്ങളെപ്പോലുള്ള ഒരു മനുഷ്യനെ മാര്ഗദര്ശിയായി അംഗീകരിക്കാന് തങ്ങള്ക്ക് സാധ്യമല്ലെന്നായിരുന്നു അവരുടെ വാദം.