Nuk është gjynah për të dobëtit, as për të sëmurët e as për ata që nuk gjejnë burime për të shpenzuar (në rrugën e Allahut), kur janë të sinqertë ndaj Allahut dhe të Dërguarit të Tij. Për të mirët nuk ka arsye për qortim. Allahu është Falës i Madh e Mëshirëplotë. -
Ndër të justifikuarit nga Sheriati, Allahu i Madhëruar përmend:
-Të dobëtit, domethënë ata me fizik të dobët, të verbër etj., që nuk kanë mundësi të dalin për të luftuar.
-Të sëmurët, me të gjitha llojet e sëmundjeve dhe gjymtimeve, që të pengojnë për luftë.
- Ata të cilët nuk kanë pasuri apo mjetet e nevojshme për të shkuar në luftë. Për këta, i Madhëruari thotë: “Për të mirët nuk ka arsye për qortim”.
Për këto kategori nuk ka asnjë përgjegjësi para Allahut të Madhëruar. Por ka një kusht: "kur ata janë të sinqertë ndaj Allahut dhe të Dërguarit të Tij, në atë masë që, nëse vërtet do t’i kishin mundësitë, do të merrnin pjesë në luftë." Kështu, këta adhurues të sinqertë, edhe pse nuk marrin pjesë vetë në luftë, ata nxisin për pjesëmarrje në të dhe e ndihmojnë rrugën e Allahut me gjithë forcat dhe mundësitë e tyre. Ndaj këtyre nuk ka asnjë qortim. I Lartësuari thotë: “Për të mirët nuk ka qortim”. Ata janë të mirë, sepse gjithmonë i sheh duke përmbushur fillimisht detyrimet ndaj Zotit, por edhe ndaj robërve të Tij. Ata janë bamirës dhe të përkushtuar në përmbushjen e detyrimeve, dhe kjo ia pret rrugën çdo qortimi për ta. Nëse robi tregohet bamirës dhe i jep hakun asaj që ka brenda mundësive të tij, nuk është kurrsesi i qortuar për ato që janë jashtë mundësive të tij, sepse “Allahu është Falës i Madh e Mëshirëplotë.” Nga falja dhe mëshira e Tij, Ai i toleron dhe fal të pamundurit. Madje, duke parë nijetin e tyre të fortë për të ndihmuar fenë e Tij, Ai i shpërblen njëlloj si të tjerët që kanë marrë pjesë realisht në luftë.[1] E keqja është për ata që, duke qenë pasanikë, kërkuan leje dhe u pajtuan të rrinin me ata që nuk vajtën në luftë. Allahu i vulosi zemrat e tyre dhe ata nuk e morën vesh.
[1] Ebu Abdullah Xhabir Ibn Abdullah el-Ensarijj r.a. ka thënë: “Ishim bashkë me të Dërguarin e Allahut (a.s.) në një betejë, kur ai tha: “Vërtet në Medinë ka burra, të cilët, kudo që ju keni shkelur, nëpër kodra e nëpër lugina, ata kanë qenë me ju, megjithëse i ka penguar sëmundja.” Sipas një transmetimi tjetër: “Ata kanë shpërblim të njëjtë me ju.” (Muslimi) Kurse sipas variantit të Buhariut, Enesi (r.a) ka thënë: “Ne po ktheheshim nga beteja e Tebukut me të Dërguarin e Allahut (s.a.v.s), kur ai tha: “Vërtet ka njerëz të cilët mbetën në Medinë pas nesh, por që kanë qenë me ne kudo që shkuam: në kodra a në lugina, megjithëse i pengoi sëmundja të vinin.”