45. جاثية آیه 11

این [قرآن، موجبِ] هدایت است؛ و كسانى كه آیات پروردگار‌شان را انكار می‌كنند، عذابی از سخت‌ترین عذاب‌های دردناک [دوزخ را در پیش] دارند.

حم حا ، ميم
تَنزِيلُ الْكِتَابِ مِنَ اللَّهِ الْعَزِيزِ الْحَكِيمِ نازل شدن اين کتاب از جانب ، خداي پيروزمند و حکيم است
إِنَّ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ لَآيَاتٍ لِّلْمُؤْمِنِينَ هر آينه در آسمانها و زمين نشانه هاي عبرتي است براي مؤمنان
وَفِي خَلْقِكُمْ وَمَا يَبُثُّ مِن دَابَّةٍ آيَاتٌ لِّقَوْمٍ يُوقِنُونَ و در آفرينش شما و پراکنده شدن جنبندگان عبرتهاست براي اهل يقين
وَاخْتِلَافِ اللَّيْلِ وَالنَّهَارِ وَمَا أَنزَلَ اللَّهُ مِنَ السَّمَاء مِن رِّزْقٍ فَأَحْيَا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا وَتَصْرِيفِ الرِّيَاحِ آيَاتٌ لِّقَوْمٍ يَعْقِلُونَ آمد و شد شب و روز و رزقي که خدا از آسمان مي فرستد و زمين مرده را بدان ، زنده مي کند و نيز در وزش بادها عبرتهاست براي عاقلان
تِلْكَ آيَاتُ اللَّهِ نَتْلُوهَا عَلَيْكَ بِالْحَقِّ فَبِأَيِّ حَدِيثٍ بَعْدَ اللَّهِ وَآيَاتِهِ يُؤْمِنُونَ اينها آيات خداست که به راستي بر تو تلاوت مي کنيم جز خدا و آياتش به کدام سخن ايمان مي آورند ?
وَيْلٌ لِّكُلِّ أَفَّاكٍ أَثِيمٍ واي بر هر دروغپرداز گناهکاري
يَسْمَعُ آيَاتِ اللَّهِ تُتْلَى عَلَيْهِ ثُمَّ يُصِرُّ مُسْتَكْبِرًا كَأَن لَّمْ يَسْمَعْهَا فَبَشِّرْهُ بِعَذَابٍ أَلِيمٍ آيات خدا را که بر او خوانده مي شود مي شنود آنگاه به گردنکشي پاي مي فشرد ، چنان که گويي هيچ نشنيده است پس به عذابي دردآورش بشارت ده
وَإِذَا عَلِمَ مِنْ آيَاتِنَا شَيْئًا اتَّخَذَهَا هُزُوًا أُوْلَئِكَ لَهُمْ عَذَابٌ مُّهِينٌ چون چيزي از آيات ما را فرا گيرد ، به مسخره اش مي گيرد اينان در خور عذابي خوار کننده اند
مِن وَرَائِهِمْ جَهَنَّمُ وَلَا يُغْنِي عَنْهُم مَّا كَسَبُوا شَيْئًا وَلَا مَا اتَّخَذُوا مِن دُونِ اللَّهِ أَوْلِيَاء وَلَهُمْ عَذَابٌ عَظِيمٌ رو به رويشان جهنم است و مالي که به دست آورده اند و کساني که ، سواي خداي يکتا به خدايي گرفته اند به حالشان سود نکند ايشان راست عذابي بزرگ
هَذَا هُدًى وَالَّذِينَ كَفَرُوا بِآيَاتِ رَبِّهِمْ لَهُمْ عَذَابٌ مَّن رِّجْزٍ أَلِيمٌ اين رهنمودي است و آنان که به آيات پروردگارشان ايمان نمي آورند ، برايشان عذابي است از سخت ترين عذابهاي دردآور
مکي و 37 آيه است.
بسم الله الرحمن الرحيم
(1 - 2) خداوند متعال خبر می‌دهد و خبر او متضمّن فرمان دادن به بزرگداشت قرآن و توجّه به آن است، و می‌فرماید: (﴿تَنزِيلُ ٱلۡكِتَٰبِ مِنَ ٱللَّهِ﴾) این قرآن از سوی خداوند نازل ‌گشته است؛ خداوندی که متّصف به صفات کمال است و به تنهایی نعمت‌ها را بخشیده است، پس همو معبود به حق است و دارای قدرت و حکمت کامل می‌باشد.
(3 - 5) سپس آن را با آیات و نشانه‌های آفاقی و نشانه‌هایی که در خود انسان وجود دارد تایید کرد، آیاتی از قبیل: آفرینش آسمان‌ها و زمین و جانورانی که خداوند در این میان پراکنده ساخته، و منافعی که در آن دو به ودیعه نهاده، و آبی که خداوند نازل کرده است که با آن به آبادی‌ها و بندگان حیات و زندگانی می‌بخشد. پس اینها همه نشانه‌های روشن و دلایل واضحی هستند که بر صداقت و راستی این قرآن بزرگ؛ و بر صحّت حکم و احکامی که در قرآن است دلالت دارند؛ نیز بر کمال خداوند؛ و بر زنده شدن پس از مرگ و رستاخیز دلالت می‌کنند.
(6 - 10) پس اینها همه نشانه‌های روشن و دلایل واضحی هستند که بر صداقت و راستی این قرآن بزرگ؛ و بر صحّت حکم و احکامی که در قرآن است دلالت دارند؛ نیز بر کمال خداوند؛ و بر زنده شدن پس از مرگ و رستاخیز دلالت می‌کنند. سپس خداوند مردم را -با توجه به پذیرش نشانه‌های الهی و عدم پذیرش آن- به دو گروه تقسیم کرد: گروهی که به آیات و نشانه‌های خدا [بر عظمت و شکوه او] استدلال می‌کنند، و در آ‌نها می‌اندیشند و از آن‌ها بهره‌مند می‌گردند، در نتیجه موجبات رفعت و والایی مرتبت خویش را فراهم می‌سازند؛ و آنان همان کسانی هستند که به خدا و فرشتگان و کتاب‌های آسمانی و پیامبران و روز آخرت ایمان دارند؛ ایمانی کامل و بدون کم و کاست که به درجۀ یقین رسیده است، و در سایۀ چنین ایمانی عقل‌هایشان تزکیه یافته و دانش و معرفت و خِرَدشان افزایش یافته است. و گروهی دیگر کسانی هستند که آیات خدا را می‌شنوند، به گونه‌ای که حجت بر آنان اقامه می‌شود، سپس از آنها رویگردان می‌شوند و تکبّر می‌ورزند، انگار که آنها را نشنیده‌اند؛ چراکه قلبشان را تزکیه و تطهیر ننموده است، بلکه به سبب استکبار و خود بزرگ‌بینی‌شان بر طغیان آنان افزوده است آنان کسانی هستند که هرگاه آیات خدا را بشنوند و بشناسند، آن را به باد تمسخر و استهزا می‌گیرند. خداوند این گروه را مورد تهدید قرار داده و می‌فرماید: (﴿وَيۡلٞ لِّكُلِّ أَفَّاكٍ أَثِيمٖ﴾) یعنی وای به حال آنان که در گفتارشان بسیار دروغگو هستند، و در کارهایشان بسیار گناهکارند! سپس خداوند مردم را -با توجه به پذیرش نشانه‌های الهی و عدم پذیرش آن- به دو گروه تقسیم کرد: گروهی که به آیات و نشانه‌های خدا [بر عظمت و شکوه او] استدلال می‌کنند، و در آ‌نها می‌اندیشند و از آن‌ها بهره‌مند می‌گردند، در نتیجه موجبات رفعت و والایی مرتبت خویش را فراهم می‌سازند؛ و آنان همان کسانی هستند که به خدا و فرشتگان و کتاب‌های آسمانی و پیامبران و روز آخرت ایمان دارند؛ ایمانی کامل و بدون کم و کاست که به درجۀ یقین رسیده است، و در سایۀ چنین ایمانی عقل‌هایشان تزکیه یافته و دانش و معرفت و خِرَدشان افزایش یافته است. و گروهی دیگر کسانی هستند که آیات خدا را می‌شنوند، به گونه‌ای که حجت بر آنان اقامه می‌شود، سپس از آنها رویگردان می‌شوند و تکبّر می‌ورزند، انگار که آنها را نشنیده‌اند؛ چراکه قلبشان را تزکیه و تطهیر ننموده است، بلکه به سبب استکبار و خود بزرگ‌بینی‌شان بر طغیان آنان افزوده است و خداوند خبر داده است که چنین کسانی دارای عذابی دردناک هستند، و اینکه (﴿مِّن وَرَآئِهِمۡ جَهَنَّمُۖ شَيۡ‍ٔٗا﴾) جهنم در پشت سر آنان قرار دارد [و در انتظارشان می‌باشد]، جهنّمی که برای عقوبت و عذاب شدید آنان بس است! نیز خداوند متعال خبر داده است که (﴿وَلَا يُغۡنِي عَنۡهُم مَّا كَسَبُواۡ﴾) آنچه از مال و دارایی به دست آورده‌اند آنان را از [عذاب خدا] بی‌نیاز نخواهد کرد. (﴿وَلَا مَا ٱتَّخَذُواۡ مِن دُونِ ٱللَّهِ أَوۡلِيَآءَ﴾) [و نیز اولیاء و دوستانی را که به جز خدا برگرفته بودند، آنان را از عذاب قیامت بی‌نیاز نخواهد کرد]. و آنان نمی‌توانند از این یاوران [ناتوان] یاری بخواهند و آنان را به کمک بطلبند. بنابراین [این یاوران ناتوان] آنها را شرمنده و خوار می‌گردانند [و نمی‌توانند کاری را برایشان انجام دهند] چرا که خود بیش از هرکسی به یاری نیازمندند.
(11) وقتی خداوند آیات قرآنی و نشانه‌های مشهود خویش را بیان کرد و یادآور شد که مردم دو گروه هستند، خبر داد که قرآن این مطالب والا و بلند را دربر دارد و مایۀ هدایت است و راهنما می‌باشد. پس فرمود: (﴿هَٰذَا هُدٗى﴾) یعنی همۀ قرآن هدایت است، و آدمی را بر شناخت خداوند متعال و صفت‌های مقدّس و کارهای پسندیده‌اش راهنمایی می‌کند، و انسان را به شناخت پیامبران خدا و دوستان و دشمنانش و صفت‌هایشان آشنا می‌سازد، و انسان را به کارهای شایسته رهنمود می‌شود و به آن فرا می‌خواند، و کارهای بد را بیان می‌کند و از آن باز می‌دارد، و سزا و جزای دنیوی و اخروی را بیان می‌نماید. پس هدایت یافتگان با آن راهیاب می‌گردند، در نتیجه موفق و خوشبخت می‌شوند. (﴿وَٱلَّذِينَ كَفَرُواۡ بِ‍َٔايَٰتِ رَبِّهِمۡ﴾) و کسانی که به آیات روشن و قاطع خداوند کفر ورزیده‌اند ـ حال آنکه جز کسی که ستمگری‌اش شدّت یافته و سرکشی او دو چندان گردیده است بدان کفر نمی‌ورزد ـ (﴿لَهُمۡ عَذَابٞ مِّن رِّجۡزٍ أَلِيمٌ﴾) عذابی دردناک از کیفری سخت درپیش دارند.

اين رهنمودى است. و آنان كه به آيات پروردگارشان ايمان نمى‌آورند، برايشان عذابى است از سخت‌ترين عذابهاى دردآور

اين يك رهنمود است، و كسانى كه آيات پروردگارشان را انكار كردند برايشان عذاب دردناك از شكنجه و اضطراب است

این رهنمودی است و کسانی که به آیات پروردگارشان انکار ورزیده‌اند، عذابی از عقوبتی دردناک دارند

این [قرآن] سراسر هدایت است؛ و کسانی که به آیات پروردگارشان کافر شدند، آنان را عذابی است از نوع عذابی بسیار سخت و دردناک

این قرآن هدایت خلق است و آنان که به آیات خدای خود کافر شدند جزای آنها عذاب دردناک دوزخ است

این است راهنمائی و آنان که کفر ورزیدند به آیتهای پروردگار خویش ایشان را است عذابی از پلید دردناک‌

اين رهنمودى است؛ و كسانى كه آيات پروردگارشان را انكار كردند، بر ايشان عذابى دردناك از پليدى است

این رهنمودی (بزرگ) است‌؛ و کسانی که آیات پروردگارشان را انکار کردند، برایشان عذابی از اضطرابی بس دردناک است

این [قرآن] مایه‌ى هدایت است و کسانى که به آیات پروردگارشان کفر ورزیدند، عذابى شدید و دردناک از هول و اضطراب خواهند داشت

این قرآن راهنما است، و کسانی که آیات پروردگارشان را باور نمی‌دارند، عذاب بزرگی از (بدترین و) دردناکترین نوع عذاب دارند

این (قرآن) مایه هدایت است، و کسانی که به آیات پروردگارشان کافر شدند، عذابی سخت و دردناک دارند

اين [قرآن‌] رهنمونى است، و كسانى كه به آيات پروردگارشان كفر ورزيده‌اند آنان را عذابى است از گونه عذابى سخت دردناك