Vetëm e Tij është çfarë ka në qiej dhe çfarë ka në Tokë. -
Të gjithë janë krijesa dhe robër të përulur para pushtetit dhe fuqisë së Krijuesit. Ai vepron ndër ta dhe rregullon çështjet e tyre me sundimin dhe mbretërimin e Tij. Allahu vepron sipas urtësisë së Tij dhe me pushtetin e plotë mbi çdo gjë. Askush tjetër nuk ka gjë në dorë, veç Allahut i cili i ka të gjitha në dorë.
Allahu është Ai, i Pasuri (i Panevojë) i Lavdëruari. -
Allahu është i Pasur dhe i Vetëmjaftueshëm në të gjitha aspektet. Ai nuk ka nevojë për asgjë nga krijesat e Tij. Nëse e afron ndonjë prej tyre dhe i shpreh dashurinë, këtë nuk e bën se ka nevojë për ta, e as se dëshiron që të shtojë pushtetin e madhështinë e Tij. Ai është El Ganij - i Pasuri, që nuk ka nevojë për asgjë. Ai nuk ka nevojë as për bashkëshorte apo fëmijë. Allahu është Samedun - i Ploti, që nuk ka nevojë të hajë e të ushqehet dhe nuk ka nevojë për asgjë për të cilën kanë nevojë krijesat, në asnjë aspekt. Ai ushqen të tjerët dhe nuk ka nevojë të ushqehet. Ai është i Lavdëruari, prandaj të gjitha krijesat kanë nevojë për Të. Ata kanë nevojë fillimisht që Ai t’i krijojë, pastaj t’i furnizojë, udhëzojë e përkujdeset për ta. Kanë nevojë për Zotin si për çështjet e dynjasë, ashtu edhe për ato të fesë dhe të besimit. Allahu është i Pasuri, dhe si i tillë, edhe sikur të mblidheshin të gjitha krijesat, të gjallët e të vdekurit, në një vend të përbashkët dhe të luteshin secili me çfarë të dëshironte dhe Ai t’u jepte edhe më shumë sesa të kërkonin, kjo nuk do të t’i pakësonte asgjë prej pasurisë e pushtetit të Tij. Ai është El Ganij, dhe si i tillë duart e Tij janë të mbushura me mirësi, bujari e begati. Allahu jep natën dhe ditën. Ai u jep të mira krijesave në çdo frymëmarrje të tyre. Prej pasurisë së Allahut janë edhe gjithë ato mirësi që Ai ka vendosur në Vendin e Paqes dhe Shpërblimit të Tij. Në vendin e bujarisë së Tij, Allahu ka vendosur atë që syri nuk e ka parë, veshi nuk e ka dëgjuar dhe zemra e askujt nuk e ka ëndërruar. Ai është El Hamid - i Përlëvduari në Veten dhe cilësitë e emrat e Tij. Të gjitha emrat dhe cilësitë e Allahut janë të bukura. Cilësitë e Tij janë të plota e absolute. Allahu është i lavdëruar për veprat e Tij, sepse ato qëndrojnë mes drejtësisë e bamirësisë së Tij, mëshirës dhe urtësisë. Ai është i Përlëvduar edhe për ligjet e Tij, sepse urdhëron veçse për atë që është e mirë dhe dobiprurëse, pa asnjë të keqe, ose që ka dobi më të madhe dhe më të qartë. Nëse ndalon nga diçka, Allahu e bën sepse është e keqe e dëmshme, që nuk ka asnjë dobi ose sepse dëmi i saj është më i madh se dobia. Allahu është i Lavdëruar dhe me lavdërimin për Të janë mbushur qiejt, Toka dhe gjithçka mes tyre e jashtë tyre. Askush nga krijesat nuk mund t’ia japë Atij lavdërim[1] e përlëvdimet, ashtu si e meriton Ai. Por Ai është i Lavdëruar ashtu siç e ka lavdëruar Veten e Vet. Ai është shumë më lart se lavdërimi që i thurin krijesat e Tij. Ai është i Lavdëruar për udhëzimin në rrugën e drejtë që u ka dhënë të udhëzuarve. Ai është i Pasur në lavdërimet e Tij dhe i Lavdëruar në pasurinë e Pushtetin e Tij.
[1]
El hamdu, el med'hu dhe el thenau.
Kemi tre terma që duhet ti kuptojmë
mirë dhe të mësojmë ndryshimin dhe
dallimin mes tyre. Ĥamdun, med’ĥun
dhe thenâun. Allahu i madhëruar na ka
urdhëruar që ta lavdërojmë Atë me
dashuri madhërim e frikërrespekt sepse
Ai e do veten e Tij. Nëse Ai nuk do ta
donte veten e Tij nuk do të na kishte
shpallur libra e as nuk do të dërgonte
mes nesh Profetë e të dërguar. Fjala "El
Hamdu lil-âhi rabil alemin" është gjurmë
prej gjurmëve të dashurisë së Allahut për
veten e Tij. Hamdi përmban med’ĥ
lëvdim dhe diçka shtesë. Çdo ĥamd
është med’ĥ por jo çdo med’ĥ është
ĥamd. Me fjalë të tjera: med’ĥu
(lëvdimi) i përzierë me dashuri përbën
atë që quhet ĥamd lavdërim. Nëse së
bashku me med’ĥin (lëvdimin) nuk
shprehim dashuri, atëherë nuk kemi të
bëjmë me ĥamd. Pastaj, nëse ĥamdi
(lavdërim) përsëritet e përsëritet shumë,
atëherë kemi të bëjmë me atë që quhet
El thenâ përlëvdim. Këto janë dallimet
mes ĥamd-it, med’ĥ-it dhe thenâ-it. E
kundërta e med’ĥ-it lëvdimit është
sharja, fyerja e cila tregon urrejtjen për
të sharin. Çdo kush që e shan dhe e fyen
dikë, e bën këtë sepse ai e urren atë,
ashtu sikurse çdokush që e lëvdon dhe i
thur ĥamde dikujt e bën këtë sepse e do
atë. Dikush mund të bëjë med’ĥ, pra të
lëvdojë dikë sa për sy e faqe, ose nga
frika, por askush nuk mund të thuhet se
bën ĥamd (lavdëron, thurr lavde) për
dikë, pa pasur dashuri për atë. Kjo është
një çështje shumë e rëndësishme që
duhet kuptuar mirë.