Ata njohin anën e jashtme nga jeta e kësaj bote... - Këta janë ata të cilët nuk dinë, pra, nuk dinë realitetin e gjërave dhe as gjykojnë drejt për përfundimin e çështjeve. Allahu i Lartësuar na tregon se ata njohin anën e jashtme nga jeta e kësaj bote. Vështrimi i tyre është i kufizuar vetëm në lidhjen shkak-pasojë. Për ta ka rëndësi vetëm përmbushja e kushteve për të ardhur pasoja. Nëse kushtet janë plotësuar, atëherë - sipas tyre - pasoja duhet të realizohet patjetër dhe është e pamundur që të mos ndodhë. Gjithashtu, nëse shkaqet nuk janë plotësuar, është e pamundur që të ndodhin pasojat dhe përfundimet. Ata i kanë zemrat të lidhura veçse me shkaqet dhe nuk shohin aspak tek Ai që sjell shkaqet dhe bën të mundur pasojat; tek Ai që i ka në dorë shkakun, pasojën dhe forcën ndikuese të çdo gjëje.
...por ndaj jetës tjetër janë plotësisht të pavëmendshëm. -
Zemrat, prirjet, motivet dhe dëshirat e tyre janë lidhur ngushtë dhe kufizuar veçse me stolitë dhe kënaqësitë mashtruese të kësaj dynjajeje. Ata punojnë vetëm për këtë botë dhe përkushtohen tërësisht e plotësisht pas saj, duke i kthyer shpinën tërësisht ahiretit dhe duke e lënë tërësisht në harresë ditën e takimit me Zotin. Për ta nuk ka Xhenet, që të përmallohen për të hyrë në të dhe nuk ka Zjarr, nga i cili të frikësohen dhe të ruhen. Ata nuk besojnë që një ditë do të dalin para Allahut për t’u marrë në llogari, që t’i shqetësojë në çdo çast dhe të ruhen nga padrejtësitë dhe mosbesimi. Kjo është shenjë për fatkeqësinë e robit dhe faktin që ai është tërësisht i pavëmendshëm për ahiretin. I çuditshëm është fakti se shumë nga ky lloj njerësish kanë arritur në çështjet e dynjasë nivel të jashtëzakonshëm të inteligjencës dhe diturisë. Ata kanë arritur të prodhojnë e shpikin gjëra të habitshme në fusha nga më të ndryshmet të shkencës. Kanë ndërtuar mjete tokësore, detare, ajrore, elektrike. Ata kanë çuditur botën me këto arritje dhe i shohin të tjerët shumë të dobët. Madje, i shohin të tjerët me nënçmim e përbuzje, ndërkohë që, nga ana tjetër, janë njerëzit më të lehtë e më të paditur në çështjet e fesë dhe besimit të Zotit. Ata janë më të pavëmendshmit e më të shkujdesurit për ahiretin. Ata nuk dinë asgjë rreth përfundimit të çështjeve. Vetëm të urtët dhe të mençurit që shohin me dritën e Zotit dinë të dallojnë injorancën e këtyre të mjerëve, që koten në mosbesimin dhe humbjen e tyre, që enden të pasigurt nëpër skutat e kësaj dynjaje, pa iman dhe pa qëllim për jetën e tyre. Ata kanë harruar Allahun, ndaj Allahu i bën të harrojnë vetveten dhe të
mirën e saj. Pikërisht këta janë njerëzit më të prishur, që kalojnë çdo kufi të Zotit. Njerëzit e urtë dhe të ditur, kur shohin aftësitë e mëdha dhe mprehtësinë e këtyre në çështjet e dynjasë dhe që, nga ana tjetër, janë të privuar nga logjika dhe urtësia për të gjykuar drejt rreth besimit në Zot dhe qëllimit të jetës, ata e kuptojnë mirë dhe binden se çdo çështje dhe gjykim për njerëzit është në dorën e Zotit. Ai udhëzon ata që Ai do dhe lë në humbje atë që Ai do; udhëzimi dhe ndriçimi i mendjes është në dorën e Zotit. Kjo ua shton edhe më shumë frikën ndaj Zotit. Ne e lusim Allahun që të na e plotësojë dhe vazhdojë atë që ne i kërkojmë, pra, dritën e urtësisë, mençurisë dhe imanit të pastër, derisa ta takojmë Atë dhe të dalim para Tij! Në fakt, nëse njohurive dhe mprehtësisë në çështjet e dynjasë do t’i shtohej edhe imani i pastër, atëherë kjo do të sillte një mirësi të madhe dhe një jetë të këndshme që në këtë dynja. Por duke qenë se shumë nga njohuritë e kësaj dynjaje janë ndërtuar mbi mosbesimin dhe për t’i shërbyer mosbesimit e mohimit të Zotit, atëherë ato prodhuan veçse shkatërrimin e moralit