Vetëm Allahut i takon adhurimi i sinqertë. -
Kjo është një nxitje për sinqeritet në zbatimin e fesë së Zotit dhe përmbushjen e saj në veten tonë. Allahu i Lartësuar na qartëson se, ashtu sikurse Ai është i Plotë, Absolut në të gjitha emrat, cilësitë, përshkrimet dhe veprat e Tij, ashtu sikurse Ai është i vetmi që kujdeset dhe dhuron mirësi krijesave në çdo çështje, po kështu Atij dhe vetëm Atij i duhen përkushtuar të gjitha adhurimet dhe zbatimi i fesë së Tij duhet të bëhet i pastër dhe i patrazuar nga asnjë ndërhyrje e ndryshim. Islami është feja që Ai e pëlqen dhe e ka zgjedhur për Veten e Tij, që krijesat ta adhurojnë përmes zbatimit të saj. Islami është feja që Ai e zgjodhi për të dashurit dhe të zgjedhurit e Tij, që Ai urdhëroi që t'i përmbahen dhe të zbatojnë me korrektësi dhe besnikëri. Allahu e deshi Islamin për ne, sepse përmes kësaj feje, ne mësojmë si të adhurojmë Atë, si t'i shprehim dashurinë për Të, fikën ndaj Tij dhe shpresën tek Ai. Kur'ani na mëson si të pendohemi e t'i kthehemi Zotit sa herë që gabojmë. Ai na mëson madje si t'i kërkojmë ndihmë Zotit që të na udhëzojë dhe që të përmbushim adhurimin e Tij sa më mirë, ashtu siç Ai kënaqet dhe e dëshiron prej nesh. Ai na mëson si t'ia kërkojmë ndihmën dhe udhëzimin e Tij të plotë, për të realizuar të gjitha synimet e larta që kanë robërit, qoftë në jetën e dynjasë, qoftë në ahiretin e tyre. Feja e zbritur në këtë libër madhështor është e vetmja rrugë për të pastruar dhe ndriçuar shpirtrat dhe zemrat e robërve , dhe jo idhujtaria. Çdokush që e cënon teuhidin e Zotit dhe ia përkushton ndonjë adhurim dikujt tjetër veç Allahut, ai është i refuzuar dhe i privuar nga mirësia. Allahu është larg tij, e braktis atë. Allahu është më i pasuri, që nuk ka nevojë për shirkun dhe idhujtarët e as për punët e tyre. Cenimi i njëshmërisë së Zotit dhe i pastërtisë së Islamit i prish zemrat dhe shkatërron dynjanë dhe ahiretin e njeriut. Madje, ajo bëhet shkak për dëshpërimin dhe fatkeqësitë më të mëdha. Kjo vepër ka për t'i sjellë mundime të mëdha robit. Pasi urdhëroi për teuhid dhe sinqeritet ndaj Tij, Allahu i Madhëruar vijon të na ndalojë nga e kundërta, pra, nga shirku dhe na tregoi se sa të ulët dhe të përçmuar janë ata që i bëjnë Atij shokë në adhurim:
Por ata që, në vend të Tij (Allahut), marrin mbrojtës të tjerë, thonë: "Ne i adhurojmë ata vetëm që të na afrojnë më shumë tek Allahu.". -
Këta të mjerë u afrohen dhe përulen idhujve të tyre me adhurime dhe lutje, me blatime dhe përkushtime, të cilat i meriton veçse Allahu, si një dhe i vetëm. Por ata e justifikojnë këtë krim ndaj Allahut me fjalët: "Ne i adhurojmë ata vetëm që të na afrojnë më shumë tek Allahu. Ne u përkushtohemi dhe lutemi atyre, që ata t'i paraqesin lutjet dhe nevojat tona tek Zoti, duke ndërmjetësuar për ne tek Ai. Ky është qëllimi ynë, sepse ne e dimë mirë se ata as krijojnë, as furnizojnë dhe nuk kanë gjë në dorë, për asnjë çështje.” Në këtë mënyrë, këta të mjerë e hedhin poshtë urdhërin për sinqeritet të plotë dhe adhurim të Zotit si një dhe të vetëm dhe marrin guximin që të bëjnë padrejtësinë dhe krimin më të madh që ekziston, idhujtarinë. Ata e kryejnë këtë krim të shëmtuar sepse bëjnë një krahasim të gabuar dhe të padrejtë me mendjet e tyre të sëmura dhe të prishura. Ata e mendojnë Zotin e Plotfuqishëm të Madhërishëm ashtu si mbretërit e kësaj bote. Sipas mendjeve të këtyre kokëboshëve, meqë tek mbretërit e kësaj bote nuk mund të afrohesh dhe dërgosh kërkesat e tua, veçse nëpërmjet ndërmjetësve dhe të afruarve në oborrin e tyre, atëherë edhe me Zotin duhet të jetë njëlloj. Sipas tyre, mbretërit e këtushëm nuk i dinë hallet tona, prandaj është e nevojshme që diksh t'ua paraqesë në mënyrë sa më të shtjelluar. Gjithashtu, ndoshta ata as nuk duan t'ia dinë për ata që i parashtrojnë nevojat e tyre, prandaj është e nevojshme që dikush të nxisë tek ata mëshirën e keqardhjen për nevojtarin. Gjithashtu, ndodh që ndërmjetësit dhe interesat e tyre të jenë të fuqishme, aq sa mbreti të shohë veten të detyruar që t'i plotësojë kërkesat e tyre, për t'i kënaqur dhe mbajtur në anën e tij. Mbretërit kanë frikë se varfërohen, prandaj dhe nuk pranojnë lutjen dhe kërkesat e çdokujt. Kështu, një kërkesë nga një i afërt është më e pranueshme. Kështu e mendojnë këta të mjerë mendjelehtë edhe Zotin e botëve. Por Zoti i botëve është i Gjithëdituri, që me diturinë e Tij ka përfshirë atë që duket dhe atë që fshihet. Ai nuk ka nevojë që dikush ta njoftojë për kërkesat e popullit të Tij apo t'ia shpjegojnë dhe vënë në dukje nevojat dhe gjendjen e tyre. Allahu është më i mëshirshmi i gjithë të mëshirshmëve, më i miri që dhuron dhe kujdeset me dashuri për robërit. Ai nuk ka nevojë që dikush nga krijesat e Tij ta bëjë të mëshirshëm apo të nxisë mëshirën e Tij. Madje Ai është më i mëshirshëm për ta se ata vetë për veten e vet apo sesa prindërit e tyre për ta. Ai i nxit ata që të kryejnë ato punë, nëpërmjet të cilave të arrijnë mirësinë e Tij. Madje, Ai dëshiron të mirën dhe dobinë e tyre më shumë sesa mund të kërkojnë robërit. Allahu është i Pasuri, të Cilit i takon pasuria e plotë dhe absolute, pa asnjë mangësi apo nevojë. Nëse të gjitha krijesat, nga e para deri tek e fundit, të mblidheshin në një vend të gjithë dhe t'i luteshin për kërkesat e tyre dhe Ai t'i jepte çdokujt atë që kërkon dhe e ëndërron, kjo nuk do ta pakësonte pasurinë e Tij aspak, as aq sa mund të pakësojë një majë gjilpëre kur zhytet në oqean. Të gjithë ata që mund të ndërmjetësojnë i frikësohen Allahut dhe askush prej tyre nuk merr guximin të ngrejë zërin dhe të ndërmjetësojë pa lejen e Tij, sepse e gjithë e drejta për ndërmjetësimin është në dorë të Zotit. Ai i jep leje të ndërmjetësojë vetëm atij që Ai dëshiron dhe është i kënaqur që të ndërmjetësojë. Është vetë Zoti që vendos se për kë duhet ndërmjetësuar. Për këtë arsye, këto ndërmjetësime janë treguese të injorancës dhe mendjelehtësisë së idhujtarëve. Kjo tregon se sa të padrejtë dhe të ulët tregohen kur kanë guximin t'i shoqërojnë Zotit shokë në adhurim. Nga kjo kuptohet edhe urtësia e vendimit të Zotit që të mos e falë shirkun, që është cënim i madhështisë së Zotit, si dhe shpifja e trillimi më i ulët. Allahu i Madhëruar, duke kërcënuar idhujtarët, u kujton atyre se do të vijë dita kur Ai të gjykojë mes dy grupeve, njësuesve të sinqertë dhe idhujtarëve:
Nuk ka dyshim se Allahu do t’i gjykojë për atë çështje që ata ishin në kundërshtim. -
Dihet mirë se për besimtarët do të vendoset që të jenë në kopshtet e mirësive. Ndërsa gjykimi për mohuesit dhe idhujtarët është se: "Kushdo që adhuron zota të tjerë përveç Allahut, Allahu do t'ia ndalojë Xhenetin dhe Zjarri do të jetë vendbanimi i tij. Për keqbërësit nuk ka asnjë ndihmëtar." [Maide 72]. Atëherë, le ta dinë këta zullumqarë e të padrejtë, të cilët trillojnë për Zotin gjëra të paqena, se:
Allahu nuk i udhëzon në rrugë të drejtë ata që janë gënjeshtarë e refuzues (të besimit të drejtë). - Allahu nuk u jep sukses që udhëzimi në rrugën e drejtë të zërë vend në zemrat e tyre dhe t'i ndriçojë e lartësojë, sepse ata janë gënjeshtarë e refuzues. Ata janë mashtrues, mohues e refuzues të së vërtetës. Ata nuk e pranojë të vërtetën kur u vjen. Sa herë që u vijnë këshilla, paralajmërime e kërcënime, ose shenja dhe argumente nga Zoti për ta pranuar udhëzimin dhe dritën e tij dhe për t'ia hapur zemrën, ata i refuzojnë me forcë dhe i quajnë gënjeshtra. Atëherë, si mund të hyjë udhëzimi e drita e Zotit në zemrën e tyre, kur ata vetë ia kanë mbyllur portat dhe rrugët këtij udhëzimi? Për këtë arsye, njerëz të tillë ndëshkohen me të drejtë nga Zoti, duke ua vulosur zemrat, që ata të mos besojnë më kurrë.