Adhuroni Allahun e mos adhuroni asgjë tjetër përveç Tij! -
Allahu i Lartësuar i urdhëron adhuruesit e Tij që ta njësojnë Atë me përkushtimin e adhurimeve, duke iu nënshtruar urdhrave dhe ndalesave të Tij, duke i shprehur vetëm Atij dashurinë, nënshtrimin dhe sinqeritetin, pra, duke i kushtuar të gjitha llojet e adhurimeve: të jashtme dhe të brendshme, të dukshme dhe të padukshme qofshin ato. Nga ana tjetër, Allahu ndalon nga idhujtaria dhe nga adhurimi i çdo gjëje tjetër veç Tij. Ai ndalon nga shirk-u i madh dhe shirk-u i vogël. Askush tjetër nuk e meriton që të adhurohet, duke zbatuar urdhrat dhe duke iu larguar ndalesave të Tij në shenjë adhurimi, dashurie, shprese dhe nënshtrimi, por veç Allahu i Vetëm e i Pashoq. Ai është i Adhuruari i vërtetë dhe me meritë, ndërsa çdo gjë tjetër është krijesë e dobët, nevojtare, e pafuqishme, qoftë edhe melek apo profet. Të gjithë janë të pafuqishëm dhe të papushtetshëm. Të gjithë nuk kanë asnjë fuqi reale për të bërë dobi apo dëm. Krijesat nuk mund të japin jetë apo ta marrin atë. Vetëm Zoti është Ai që ka në dorë jetën, vdekjen, ringjalljen, llogarinë dhe shpërblimin me drejtësi. Është detyrë e padiskutueshme për krijesat që të njësojnë me adhurim të Vetmin që është absolut në pushtetin dhe mbretërimin e Tij, Allahun e Lartësuar. Vetëm Ai e meriton të adhurohet duke iu bindur me përunjësi, madhërim dhe dashuri në zbatimin e urdhrave dhe largimin nga ndalesat. Vetëm Ai i Cili ka në dorën e Tij gjithçka dhe përkujdeset për krijesat e Tij, pa pasur nevojë për ndihmën e askujt, vetëm Ai meriton të njësohet me adhurim. Allahu i Lartësuar, pasi i urdhëron robërit të plotësojnë të drejtën e Tij, duke e adhuruar si Një të vetëm, vijon t’i urdhërojë ata për të plotësuar të drejtat mes tyre, duke nisur nga më të afërmit, e pastaj me radhë:
Silluni mirë me prindërit, të afërmit, jetimët, të varfërit, fqinjët e afërt dhe të largët, me atë që keni pranë, me udhëtarin dhe me ata që janë nën pushtetin tuaj! -
Fillimisht, Allahu i Lartësuar na urdhëron të jemi bamirës ndaj prindërve. Bamirësia ndaj tyre tregohet me fjalë të ngrohta dhe të buta, me edukatë e dhembshuri, me vepra të mira e bamirësi. Kjo bëhet duke zbatuar urdhrat dhe duke respektuar porositë e tyre, duke shpenzuar për të kënaqur ata dhe këdo që ka lidhje me ta. Bamirësia ndaj tyre shkelet me dy veprime të kundërta: duke u sjellë keq me ta ose duke mos u bërë mirë atyre; pra, që të dyja janë të ndaluara. Pastaj i Lartësuari na urdhëron për bamirësi ndaj të afërmve. Këtu hyn i gjithë farefisi, i afërt apo i largët qoftë. Ne jemi urdhëruar që të jemi bamirës ndaj tyre me fjalë dhe me vepra. Po ashtu, nuk duhet të bëhemi kurrsesi shkak që, me fjalët dhe veprat tona, të shkaktojmë ndarjen farefisnore. Allahu i Lartësuar na urdhëron të jemi bamirës edhe ndaj jetimëve. ‘Jetimë’ quhen minorenët që kanë humbur babain. Kjo kategori njerëzish ka të drejta te muslimanët. Ne duhet të përkujdesemi për ta pa bërë dallim mes tyre, janë apo jo farefisi ynë. Ne jemi urdhëruar që t’u ofrojmë atyre ndihmën e nevojshme për të jetuar, t’i ngushëllojmë me fjalë të buta dhe të ngrohta, të kujdesemi për rritjen dhe edukimin e tyre, për t’i plotësuar dhe aftësuar ata në çështjet e besimit dhe të jetës së tyre të përditshme. Më pas, Allahu i Lartësuar na urdhëron të jemi bamirës ndaj ‘mesakin’-ëve. Kështu quhen ata që i ka zënë varfëria e që nuk përmbushin dot nevojat e veta dhe të atyre që i kanë nën përgjegjësi. Allahu i Lartësuar na urdhëron që të jemi bamirës ndaj tyre, duke u lehtësuar vështirësitë e duke i ndihmuar të përmbushin nevojat e tyre. Ai na urdhëron të nxisim njëri-tjetrin për të ndihmuar këtë shtresë dhe të bëjmë maksimumin në plotësimin e kësaj detyre. Allahu i Lartësuar na urdhëron të jemi bamirës edhe ndaj fqinjëve. Së pari, duhet të jemi bamirës ndaj atyre që i kemi edhe farefis. Ndaj tyre duhet të jemi dyfish bamirës: një herë për shkak të fqinjësisë dhe një herë për shkak të farefisnisë. Bamirësia ndaj fqinjësisë përcaktohet sipas traditës së popullit. Por Allahu i Lartësuar na urdhëron të jemi bamirës edhe ndaj fqinjëve që nuk i kemi farefis. Sa më afër të jetë porta e fqinjit, aq më e madhe duhet të jetë bamirësia ndaj tij. Fqinjët duhet ta kujtojnë njëri-tjetrin herë pas here me dhurata, sadaka e ftesa. Mes tyre duhet të ketë fjalë të ngrohta dhe vepra të mira, larg sjelljes së keqe e shqetësuese. Më pas, Allahu i Lartësuar urdhëron për bamirësi “ndaj atij që keni pranë”. Janë dhënë mendime të ndryshme për kuptimin e këtij përcaktimi. Disa thonë se bëhet fjalë për bashkëudhëtarin, disa thonë për bashkëshortin, disa thonë për shoqërinë në përgjithësi. Ndoshta kjo e fundit është më e pranueshme, sepse i përfshin edhe dy të parat. Muslimani e ka detyrë që ta ndihmojë muslimanin në çështjet e fesë dhe të jetës së tij, ta këshillojë për të mirë, ta mbështesë në kohë të mira dhe të liga, të dojë për të atë që dëshiron për veten, të urrejë për të atë që e urren për veten, ta ruajë atë nga ajo që ruan dhe veten. Por me shokun e ngushtë këto detyrime janë edhe më të forta. Sa më e afërt të jetë shoqëria, aq më të forta janë detyrimet. Allahu i Lartësuar urdhëron të jemi bamirës gjithashtu ndaj udhëtarit, i cili mund të jetë ose jo në nevojë. Muslimanët e kanë detyrë ta ndihmojnë udhëtarin për të arritur në destinacionin e tij, ose së paku ta qetësojnë dhe ngushëllojnë me fjalë dhe sjellje të mira. Në fund, Allahu i Lartësuar na urdhëron të jemi bamirës ndaj atyre që i kemi nën pronësinë tonë, njerëz apo kafshë qofshin. Ne duhet t’u plotësojmë robërve dhe shërbëtorëve nevojat e tyre e të mos i ngarkojmë më shumë sesa përballojnë. Po ashtu, ne duhet t’u mësojmë çdo gjë të dobishme për jetën dhe fenë e tyre. Ai që i zbaton sinqerisht këto porosi, ai është vërtet i nënshtruar ndaj Zotit të tij dhe bamirës ndaj robërve të Zotit. Ai meriton shpërblimin e madh dhe emrin e mirë ndër njerëz. Ndërsa ai që i shpërfill këto porosi, ai është kryeneç ndaj Zotit dhe i pabindur ndaj urdhrave të Tij. Ai është arrogant e i zhytur në vetëkënaqësi. Por i Lartësuari thotë:
Allahu nuk i do njerëzit arrogantë dhe mburravecë,... -
Allahu i Lartësuar nuk i do ata që u pëlqen vetja dhe tregohen mendjemëdhenj. Allahu i Lartësuar nuk i do as ata që mburren dhe shesin mend, sepse këto dy cilësi i pengojnë njerëzit që të plotësojnë detyrimet dhe përgjegjësitë e tyre. Më pas, i Lartësuari i qorton dhe i ul ata, duke i përshkruar veprimet e tyre si koprraci: