Ata do të jenë të përjetshëm në to. -
Mirësitë do të jenë të përjetshme dhe të larmishme, domethënë nga çdo lloj që kënaq shpirtin dhe sytë e tyre. Atje ka mirësi që syri nuk i ka parë, veshi nuk i ka dëgjuar dhe zemra kurrë nuk i ka ëndërruar. Përshkrimin real të tyre e di veç Allahu, që i krijoi dhe i përgatiti me dashuri për të dashurit e Tij. Mendohu pak se çfarë gradash të larta ka përgatitur i Madhëruari për muxhahidët në rrugën e Tij. Profeti na ka lajmëruar se Allahu ka përgatitur për muxhahidët në rrugën e Tij njëqind grada të larta, ndërmjet secilave është një hapësirë sa largësia mes qiejve dhe tokës. Aq e gjerë është njëra prej tyre, saqë edhe nëse të gjitha krijesat të grumbulloheshin në të, do t’i përfshinte të gjithë. Ata do të jenë të përjetshëm në këto kopshte, pa ndërprerje.[1]
Me të vërtetë, tek Allahu ka shpërblim të madh. -
Kurrë mos u çudit nga këto mirësi të shumta që Zoti premton, sepse mirësia e Tij është e pafundme. Mos u çudit me bukuritë e premtuara prej Tij, sepse nëse Allahu dëshiron diçka, thjesht i thotë ‘Bëhu’, dhe ajo bëhet.
[1] Një ngushëllim qetësues. Duke qenë se dhimbja e mundimi në këtë jetë janë të pashmangshme, Allahu i Madhëruar i ka ngushëlluar dhe përgëzuar ata që kanë zgjedhur dhimbjen e mundimet e përkohshme kundrejt atyre të përjetshme, duke thënë: “Kush shpreson takimin me Allahun, ta dijë se Dita e caktuar nga Ai do të vijë patjetër. Ai dëgjon dhe di gjithçka.” Siç shihet, Allahu i Lartësuar ka përcaktuar një fund për këto dhimbje e mundime. Afati i tyre mbaron me ardhjen e Ditës së takimit me Allahun. Kjo do të jetë dita e gëzimit dhe lumturisë, kur njeriu do të shijojë mirësinë e durimit, që tregoi për të kënaqur Krijuesin e Tij. Kujdes! Kënaqësia, lumturia dhe gëzimi do të jenë në përpjesëtim të drejtë me përmasat e dhimbjes së duruar në rrugën e Allahut, për hir të Tij. Kur njeriu sjell ndër mend takimin me Allahun apo përtërin shpresat për këtë takim, atëherë ky përgëzim dhe ngushëllim merr forcën e tij maksimale, sepse në zemrën e tij lind ndjenja e fuqishme e mallit për Zotin dhe të dashurin e Tij. Ndjenja e mallit e bën të përballueshme, madje të papërfillshme, përballjen me vështirësitë, mundimet dhe dhimbjet e rrugës. Për këtë arsye, Profeti i lutej shpesh Allahut t’i dhuronte mall për takimin me Të. Profeti a.s., sipas Ahmedit dhe Ibn Hibanit, është lutur: “O i Adhuruari im, unë të lus Ty si Njohës i të fshehtës që je, dhe si i Plotfuqishëm mbi krijesat e Tua. Më jep jetë, nëse jeta është në dobinë time, dhe ma merr jetën, nëse vdekja është më e mirë për mua! Të lutem më mundëso të kem frikë-respekt e madhërim për Ty, fshehtazi dhe haptazi! Më mundëso ta them të vërtetën kurdoherë, qofsha i zemëruar apo i kënaqur! Më mundëso të jem i kursyer dhe i përmbajtur në kohë bollëku, pasurie a varfërie! Të kërkoj të më dhurosh mirësi që nuk kanë fund dhe qetësi e prehje të pandërprerë. Të lutem, më bëj të kënaqur me përcaktimin dhe gjykimin Tënd! Të lutem, më mundëso të shijoj freskinë e jetës pas vdekjes! Të lutem, më mundëso kënaqësinë e vështrimit tek Fytyra Jote dhe mallin e takimit me Ty, duke më ruajtur nga çdo fatkeqësi e rëndë dhe çdo sprovë që të
çon në humbje! O i Adhuruari im, na zbukuro me stolinë e besimit dhe na bëj udhëzues të udhëzuar.”81 Malli e bën të njeriun të vendosur dhe këmbëngulës për të vazhduar udhën për tek i dashuri i tij; ai ia afron rrugën dhe ia bën të papërfillshme largësinë, ndërsa dhimbjet dhe vështirësitë s’i hyjnë në sy. Pa dyshim, kjo është një mirësi shumë e madhe, që Allahu i Madhëruar ia dhuron robit të Vet. Duhet kuptuar se kjo mirësi është e kushtëzuar nga fjalë dhe vepra, që të arrihet, dhe Allahu i Madhëruar është Ai që ia dëgjon fjalët dhe i di veprat që njeriu kryen. Ai e di shumë mirë se kush e meriton që t’i dhurohet kjo mirësi. Ai i njeh mirë ata që ia dinë vlerën kësaj mirësie dhe tregojnë mirënjohje për të. Ai i njeh ata që e duan Dhuruesin, dhe që kjo mirësi është në të mirë të tyre dhe u shkon për shtat atyre. Allahu i Madhëruar thotë: “Kështu i sprovojmë Ne disa me disa të tjerë, derisa të thonë: “Vallë, këta janë ata që përzgjodhi Allahu mes nesh dhe u dhuroi mirësi?” Po a nuk është Allahu më i Dituri, për ata që janë mirënjohës?” (En’am 53). Kështu pra, nëse dikujt i ka shpëtuar ndonjë mirësi, le ta lexojë edhe njëherë fjalën e Allahut: “A mos vallë, Allahu nuk i njeh më mirë ata që i janë mirënjohës?”
Një tjetër përgëzim
Më pas Allahu i Madhëruar jep një tjetër përgëzim; Ai thotë që frytet dhe dobitë e xhihadit që ata zhvillojnë për hir të Tij, kthehen tek ata vetë, sepse Allahu i Madhëruar është i Pasur e nuk ka nevojë për askënd. Ai i përgëzoi ata se, me këtë xhihad dhe me imanin që kultivuan, Ai do t’i numërojë ata mes të mirëve dhe do t’i ringjallë së bashku me ta. Zad el mead vëll 3.