2. بقره آیه 224

و الله را دستاویز سوگندهایتان قرار ندهید تا [به این بهانه] از نیکوکاری و پرهیزگاری و آشتی‌دادن میان مردم [دست بردارید]؛ و [بدانید که] الله شنوای داناست.

وَلاَ تَجْعَلُواْ اللّهَ عُرْضَةً لِّأَيْمَانِكُمْ أَن تَبَرُّواْ وَتَتَّقُواْ وَتُصْلِحُواْ
بَيْنَ النَّاسِ وَاللّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ، و خدا را دستاويز سوگندهاي خود قرار مدهيد، تا با اين
بهانه از نيکوکاري و پرهيزگاري و اصلاح بين مردم باز ايستيد و خداوند شنوا و داناست.
(224) منظور از سوگند و قسم، بزرگد‌اشت و تعظیم چیز یا کسی است که به آن
سوگند یاد می‎شود. فرد‌ی که قسم یاد می‌کند، می‌خواهد بر مطلبی تأکید نماید. و خد‌اوند متعال به حفظ
سوگند‌ها د‌ستور د‌اد‌ه است، و این اقتضا می‎کند د‌ر هر مورد‌ی آن را حفظ نمود. اما خد‌اوند یک مورد
را استثنا کرد‌ه، و آن زمانی است که عمل کرد‌ن به قسم، ترک چیزی را د‌ر برد‌اشته باشد که آن چیز پیش
خد‌اوند پسند‌ید‌ه‎تر است. پس خد‌اوند بند‌گانش را از اینکه سوگند‌های خود را مانع نیکوکاری قرار
د‌هند، منع کرد‌ه است؛ یعنی نباید قسم‎های آنان مانعی برای انجام کارهای خوب، و پرهیز از کار بد، و
اصلاح بین مرد‌م باشد. پس هرکس بر ترک واجبی قسم خورد، بر او واجب است که قسم خود را بشکند، و
پافشاری بر این نوع قسم حرام است. و هرکس قسم بخورد که کار مستحبی را ترک کند، مستحب است که سوگند
خود را بشکند، و هر کس قسم خورد کار حرامی را انجام ‎د‌هد، واجب است که سوگند خود را بشکند، و هرکس
سوگند خورد کار مکروهی را انجام د‌هد، مستحب است که قسم خود را بشکند، اما د‌ر امر مباح و جایز، حفظ
سوگند واجب است. و از این آیه، قاعد‌ۀ معروفی استنباط شد‌ه است که هرگاه چند منفعت و مصلحت د‌ر یک
جا جمع شوند،‌ آنچه که مهم‎تر است، مقد‌م می‎گرد‌د. د‌ر اینجا کامل کرد‌ن سوگند،‌ یک مصلحت است؛ و
فرمان برد‌ن از د‌ستورهای خد‌ا، مصلحت بزرگ‌تری را د‌ر برد‌ارد؛ پس به این خاطر، اطاعت از د‌ستورهای
خد‌ا مقد‌م می‎گرد‌د. سپس خد‌اوند،‌ آیه را با د‌و اسم بزرگوار خود به پایان رسانید: (﴿وَٱللَّهُ سَمِيعٌ﴾) یعنی همۀ صد‌اها را می‎شنود (﴿عَلِيمٞ﴾) و
به مقاصد و نیت‎ها د‌اناست. و سخنانِ سوگند‌خورند‌گان را می‎شنود، و اهد‌اف آنها را می‎د‌اند، که
خیر است یا شر. و د‌ر ضمن مرد‌مان را از مجازات خد‌اوند بر حذر د‌اشته و می‌فرماید: خد‌اوند
اعمال و نیت‎هایتان را می‎د‌اند.

خدا را وسيله سوگندهاى خويش قرار مدهيد تا از نيكوكارى و تقوى و اصلاح در ميان مردم بازايستيد، كه خدا شنوا و داناست

و خدا را دستاويز سوگندهاى خود قرار ندهيد كه از نيكى كردن و پرهيزكارى و اصلاح ميان مردم باز ايستيد، و خدا شنواى داناست

و خداوند را دستاویز سوگندهای خود نسازید که از کار نیک و پرهیزگاری و آشتی دادن بین مردم، تن بزنید، و خداوند شنوای داناست‌

و خدا را در معرض سوگندهایی که می خورید قرار ندهید، [به اینکه سوگند بخورید] که نیکی نکنید، و تقوا پیشه نسازید، و میان مردم آشتی ندهید [خدا رضایت ندارد که نامش وسیله خودداری از کارهایی شود که خودش به انجام آنها فرمان داده است] و خدا [نسبت به همه گفته های شما] شنوا، [و نسبت به تمام کارهای شما] داناست

و زنهار نام خدا را هدف سوگندهای خود مکنید تا (با این سوگندهای راست و دروغ) از حقوقی که مردم را بر شماست برائت جوئید و خود را نیکوکار و پرهیزکار قلمداد کنید و مصلح میان مردم جلوه دهید؛ و خدا (راست و دروغ و نیک و بد را) شنوا و داناست

نگردانید خدا را آماج سوگندهای خویش که نکوکاری کنید و پرهیزکاری کنید و کارسازی کنید میان مردم و خدا است شنوای دانا

و خدا را دستاويز سوگندهاى خود قرار مدهيد، تا [بدين بهانه‌] از نيكوكارى و پرهيزگارى و سازش‌دادن ميان مردم [باز ايستيد]، و خدا شنواى داناست

و خدا را در معرض سوگندهای خود قرار مدهید، (به این منظور) که نیکوکاری و پرهیزگاری کنید. و میان مردمان سازش دهید. حال آنکه خدا بس شنوای بسیار داناست

و خدا را دستاویز سوگندهاى خود قرار مدهید تا [بدین بهانه‌] از نیکوکارى و پرهیزکارى و سازش دادنِ میان مردم شانه خالی کنید. همانا خداوند شنوا و داناست

و خدا را آماج سوگندهای خویشتن نکنید، (زیرا کثرت سوگند منافی با تعظیم نام خداوند است. پس زیاد سوگند نخورید) تا این که نیکوکار و پرهیزگار شوید و (بتوانید) میان مردمان به اصلاح بپردازید و خدا شنوا و دانا است

خدا را در معرض سوگندهای خود قرار ندهید! و برای اینکه نیکی کنید، و تقوا پیشه سازید، و در میان مردم اصلاح کنید (سوگند یاد ننمایید)! و خداوند شنوا و داناست

و خداى را دستاويزى براى سوگندهاى خويش مسازيد كه نيكى و پرهيزگارى و اصلاح ميان مردم نكنيد، و خدا شنوا و داناست