80. عبس آیه 32

[همۀ اینها] برای بهره‌گیری شما و چهارپایانتان است.

كَلَّا إِنَّهَا تَذْكِرَةٌ آري ، اين قرآن اندرزي است ،
فَمَن شَاء ذَكَرَهُ پس هر که خواهد از آن پند گيرد ،
فِي صُحُفٍ مُّكَرَّمَةٍ در صحيفه هايي گرامي ،
مَّرْفُوعَةٍ مُّطَهَّرَةٍ بلند قدر و پاکيزه ،
بِأَيْدِي سَفَرَةٍ به دست کاتباني ،،
كِرَامٍ بَرَرَةٍ بزرگوار و نيکوکار
قُتِلَ الْإِنسَانُ مَا أَكْفَرَهُ مرگ بر آدمي باد که چه ناسپاس است
مِنْ أَيِّ شَيْءٍ خَلَقَهُ او را از چه آفريده است ?
مِن نُّطْفَةٍ خَلَقَهُ فَقَدَّرَهُ ا ز نطفه اي آفريد و به اندازه پديد آورد
ثُمَّ السَّبِيلَ يَسَّرَهُ سپس راهش را آسان ساخت
ثُمَّ أَمَاتَهُ فَأَقْبَرَهُ آنگاه بميراندش و در گور کند
ثُمَّ إِذَا شَاء أَنشَرَهُ و آنگاه که خواهد زنده اش سازد
كَلَّا لَمَّا يَقْضِ مَا أَمَرَهُ نه ، که هنوز آنچه را به او فرمان داده بود به جاي نياورده است
فَلْيَنظُرِ الْإِنسَانُ إِلَى طَعَامِهِ پس آدمي به طعام خود بنگرد
أَنَّا صَبَبْنَا الْمَاء صَبًّا ما باران را فرو باريديم ، باريدني
ثُمَّ شَقَقْنَا الْأَرْضَ شَقًّا و زمين را شکافتيم ، شکافتني
فَأَنبَتْنَا فِيهَا حَبًّا و در آن دانه ها رويانيديم ،
وَعِنَبًا وَقَضْبًا و تاک و سبزيهاي خوردني ،
وَزَيْتُونًا وَنَخْلًا و زيتون و نخل ،
وَحَدَائِقَ غُلْبًا و باغهاي پر درخت ،
وَفَاكِهَةً وَأَبًّا و ميوه و علف ،
مَّتَاعًا لَّكُمْ وَلِأَنْعَامِكُمْ تا، شما و چارپايانتان بهره بريد
(11 - 16) خداوند متعال می‌فرماید: (﴿كَلَّآ إِنَّهَا تَذۡكِرَةٞ﴾) به حق این موعظه و پندی از جانب خداوند است که با آن بندگانش را پند می‌دهد، و آنچه را که به آن نیاز دارند در کتابش بیان نموده، و هدایت را از گمراهی مشخص می‌نماید. پس وقتی این روشن شد، (﴿فَمَن شَآءَ ذَكَرَهُۥ﴾) هرکس که می‌خواهد به آن عمل کند. همان‌طور که خداوند متعال می‌فرماید:﴿وَقُلِ ٱلۡحَقُّ مِن رَّبِّكُمۡۖ فَمَن شَآءَ فَلۡيُؤۡمِن وَمَن شَآءَ فَلۡيَكۡفُرۡ﴾ و بگو: «حق از جانب پروردگارتان است، پس هرکس می‌خواهد ایمان بیاورد، و هرکس می‌خواهد کفر ورزد». سپس محل نگهداری این پند، و بزرگی و بلندی مقام و منزلت آن را بیان کرد و فرمود: (﴿فِي صُحُفٖ مُّكَرَّمَةٖ﴾) در صحیفه‌هایی والا ((مَّرۡفُوعَةٖ مُّطَهَّرَةِۢ﴾) در صحیفه‌هایی والا و دارای مقام بلند و پاک و به دور از آفت‌ها است، و دست شیطان‌ها به آن نمی‌رسد. بلکه این صحیفه‌ها (﴿بِأَيۡدِي سَفَرَةٖ﴾) در دست نویسندگانی است؛ و آنها فرشتگان می‌باشند که سفیران خدا در میان خدا و بندگانش هستند. (﴿كِرَامِۢ بَرَرَةٖ﴾) دارای خیر و برکت فراوان‌اند، و دل‌ها و اعمالشان نیک وخوب است. و اینها روش‌هایی است که خداوند کتابش را با آن محافظت می‌نماید، و سفیران خود را به سوی پیامبران، از فرشتگان بزرگوار و نیرومند قرار داده، و شیطان‌ها راهی برای دسترسی به آن ندارند. و این ایجاب می‌نماید که به آن ایمان داشت و آن را پذیرفت
(17 - 23) ولی با وجود این، انسان جز ناسپاسی چیزی را اختیار نکرده است. بنابراین خداوند متعال فرمود: (﴿قُتِلَ ٱلۡإِنسَٰنُ مَآ أَكۡفَرَهُۥ﴾) کشته باد انسان! چقدر نعمت خدا را ناسپاسی می‌کند و به شدت با حق مخالفت می‌ورزد، آن هم بعد از آنکه حق روشن گشته است و انسان از ناچیز و بی‌مقدارترین شیئ آفریده شده است. خداوند او را از آب ناچیزی آفریده و او را انسانی قرار داده که دارای ساختاری دقیق و اندام‌هایی متناسب است. و قدرت‌های ظاهری و باطنی او را محکم کرده است. (﴿ثُمَّ ٱلسَّبِيلَ يَسَّرَهُۥ﴾) سپس دسترسی به اسباب دینی و دنیوی را برای او آسان گرداند، و راه را به او نشان داد، و او را با امر و نهی آزمود. (﴿ثُمَّ أَمَاتَهُۥ فَأَقۡبَرَهُۥ﴾) بعد او را با دفن کردن گرامی می‌دارد، و انسان را چون دیگر حیوانات نگردانده که وقتی بمیرد لاشه‌اش روی زمین انداخته ‌شود. (﴿ثُمَّ إِذَا شَآءَ أَنشَرَهُۥ﴾) سپس هر وقت بخواهد او را برای سزا و جزا زنده می‌نماید. پس خداوند به تنهایی به تدبیر انسان می‌پردازد، و او را به چنین حالت‌هایی درمی‌آورد، و او در این کارها شریکی ندارد. اما انسان با وجود این، فرمانی را که خدا به او داده اجرا نمی‌کند؛ و فرضی که بر اوست ادا نمی‌نماید؛ بلکه همواره کوتاهی می‌ورزد.
(24 - 32) سپس خداوند او را به نگاه کردن و اندیشیدن در غذایش امر کرد، و اینکه چگونه بعد از طی مراحل مختلف بدو می‌رسد، و فرمود: (﴿فَلۡيَنظُرِ ٱلۡإِنسَٰنُ إِلَىٰ طَعَامِهِۦٓ)) انسان بايد به خوراك خود بنگرد ((أَنَّا صَبَبۡنَا ٱلۡمَآءَ صَبّٗا﴾) ما آب باران را به فراوانی و کثرت نازل کرده‌ایم. (﴿ثُمَّ شَقَقۡنَا ٱلۡأَرۡضَ شَقّٗا فَأَنۢبَتۡنَا فِيهَا﴾) سپس زمین را برای روئیدن گیاهان شکافتیم. ((فَأَنۢبَتۡنَا فِيهَا﴾) و انواع گیاهان و خوراکی‌های لذیذ را در آن رویاندیم. (﴿حَبّٗا﴾) این شامل همۀ انواع دانه‌ها می‌شود. (﴿وَعِنَبٗا وَقَضۡبٗا﴾) و انگور و سبزیجات خوردنی، (﴿وَزَيۡتُونٗا وَنَخۡلٗا﴾) و زیتون و درختان خرما را. این چهارتا را به طور خاص بیان کرد، چون فواید و منافع زیادی دارند. (﴿وَحَدَآئِقَ غُلۡبٗا﴾) باغ‌هایی که درختان زیاد و انبوهی دارند. (﴿وَفَٰكِهَةٗ وَأَبّٗا﴾) و میوه از قبیل انگور و خرما و انار و غیره. «ابّ» علف‌هایی است که چهارپایان می‌خورند. بنابراین فرمود: (﴿مَّتَٰعٗا لَّكُمۡ وَلِأَنۡعَٰمِكُمۡ﴾) برای استفادۀ شما و چهارپایانتان که خداوند آنها را برای شما آفریده و برایتان رام کرده است. پس هرکس به این نعمت‌ها بنگرد، باید شکر پروردگارش را به جای آورد و به سوی او رو کند و به طاعت الهی روی آورد و اخبار او را تصدیق نماید.

تا شما و چارپايانتان بهره بريد

تا متاعى براى شما و چهارپايانتان باشد

کالایی برای شما و برای چارپایانتان‌

تا مایه برخورداری شما و دام هایتان باشد. …

تا شما آدمیان و حیوانات شما هم از آن بهره‌مند شوید

بهره‌ای برای شما و برای دامهای شما

[تا وسيله‌] استفاده شما و دامهايتان باشد

برای استفاده‌ی شما (مردمان) و دام‌هایتان

براى برخوردارى شما و چهارپایانتان

برای استفاده و بهره‌مندی شما و چهارپایان شما

تا وسیله‌ای برای بهره‌گیری شما و چهارپایانتان باشد

تا برخوردارى باشد براى شما و چارپايان شما