E kur t’i keni ndarë gratë dhe ato t’i jenë afruar mbarimit të kohës së pritjes (id-deh), atëherë ose i mbani (nën kurorë) siç duhet, ose i lëshoni siç duhet. -
Pra, pasi t'i keni ndarë gratë dhe kur ato të jenë në prag të mbarimit të kohëpritjes, atëherë keni dy mundësi: ose t’i ktheni përsëri, duke synuar një jetë bashkëshortore normale, ku çdokush të plotësojë të drejtat e tjetrit dhe përgjegjësitë e veta, ose t'i lini ato të lira. Mos i ktheni ato përsëri, duke synuar dëmtimin dhe vuajtjen e tyre. I Lartësuari e përforcon edhe më shumë këtë ndalesë të fundit, kur thotë.
Mos i mbani ato (nën kurorë) sa për t’i dëmtuar dhe kështu të tejkaloni kufijtë! -
Pra, me rikthimin e grave, mos synoni dëmtimin dhe vuajtjen e tyre! Një veprim të tillë, Allahu i Lartësuar e ka quajtur tejkalim kufijsh dhe ai që vepron kështu ka shkelur kufijtë e Zotit, duke lënë hallallin dhe duke u lidhur me haramin. Në këtë rast, hallalli është kthimi i gruas duke patur qëllim të mirë, ndërsa harami është kthimi i gruas duke synuar dëmtimin e saj. Allahu i Lartësuar e përforcon edhe një herë këtë ndalesë, duke thënë:
E, kush e bën këtë, pa dyshim që ka dëmtuar veten e vet. -
Ai e ka dëmtuar vetveten, sepse çdo padrejtësi ndaj krijesave sjell patjetër dëmtim të vetes. Pastaj thotë i Lartësuari:
Dispozitat e Allahut mos i merrni për shaka! -
Allahu i Lartësuar i ka sqaruar mirë kufijtë e Tij. Ai ka urdhëruar që të mësohen ligjet e Tij dhe ka urdhëruar të punohet me to. Këta kufij qartësohen që robi të qëndrojë brenda tyre dhe të mos guxojë që t'u afrohet apo t'i shkelë ata. Allahu i Urtë dhe i Lartësuar nuk i ka përcaktuar dispozitat e Tij pa ndonjë qëllim, por për të qartësuar plotësisht të vërtetën e sigurt dhe të drejtën. Ai u ka kushtuar atyre një rëndësi shumë të madhe në shpalljen e Tij. Për këtë arsye, i Madhërishmi na ndalon nga tallja dhe mospërfillja e dispozitave të Tij. Askush nuk mund të luajë dhe të tallet me dispozitat e Tij. Tallje me dispozitat e Zotit do të thotë të guxosh t'i shkelësh ato dhe të mos zbatosh detyrimet e përcaktuara nga Ai. Në rastin tonë, tallje me dispozitat e Zotit është kur burri synon me bashkimin apo ndarjen nga gruaja thjesht dëmtimin e saj. I tillë është edhe përshpejtimi i ndarjes, duke e divorcuar gruan përfundimisht me një herë të vetme (pra, t'i thuash gruas: “Je e divorcuar tri herë, dhe s'ka kthim”) etj. Të gjitha këto janë vepra të nxituara, që tregojnë njëfarë mosvlerësimi të kufijve të vendosur nga Zoti, të cilët përkundrazi meritojnë kujdes maksimal, sepse mund të bësh padrejtësi. Me çdo dispozitë të vendosur, Allahu i Lartësuar synon për robërit e Tij lehtësimin dhe mirësinë e tyre, prandaj ato duhen trajtuar me rrespekt e bindje, ashtu si u takon.
Kujtoni (solemnisht) të mirat e Allahut ndaj jush,... -
Pra, kujtoni çdo mirësi që Allahu jua ka dhuruar. Kujtimi i Zotit bëhet në tri mënyra: Së pari, duke e lavdëruar dhe duke i shprehur Atij mirënjohjen me fjalë e lavde. Së dyti, me zemër, duke i njohur dhe duke e pranuar se mirësitë janë dhuratë e Tij. Së treti, me trup e gjymtyrë, duke i vënë ato në përdorim për të treguar bindjen e plotë ndaj Allahut.
...(kujtoni) edhe atë që Ai ju shpalli, Librin (Kur'anin) dhe Urtësinë, për t'ju udhëzuar! -
Pra, kujtoni në mënyrë të veçantë mirësinë më të madhe të Tij ndaj jush: Kur’ânin dhe Urtësinë, domethënë, Sunetin e Profetit (a.s). Nëpërmjet këtyre dy burimeve, Ai sqaroi të gjitha rrugët e mirësisë dhe ju nxiti fort për t'i ndjekur ato. Në to, Ai ka treguar edhe rrugët e humbjes, me qëllim që ju të ruheni dhe të largoheni prej tyre. Allahu prezantoi Veten e Tij nëpërmjet Kur’ânit dhe Sunetit, ju mësoi se si duhet të veproni me të dashurit e Tij dhe si të veproni me armiqtë e Tij. Nëpërmjet tyre, Ai ju mësoi juve çdo gjë që ju nuk e dinit. Disa janë të mendimit se fjala ‘el ĥikme’ (Urtësia), në ajet, nënkupton përsiatjen në të fshehtat dhe urtësitë e Sheriatit. Sipas këtij mendimi, el kitâb (Libri) është Kur’âni, por dhe Suneti, që sqaron dispozitat e Zotit. Ndërsa el ĥikme (Urtësia) nënkupton zbulimin e urtësive që fshihen pas këtyre dispozitave. Në fakt, që të dyja shpjegimet janë të sakta dhe plotësojnë njëra tjetrën. Allahu i Lartësuar, kur tregon shkakun e zbritjes së këtyre dy formave të Shpalljes, thotë: “...për t'ju udhëzuar!” Pra, nëpërmjet Shpalljes, Ai ju qorton dhe ju tërheq vëmendjen, që të udhëzoheni. Kjo e përforcon edhe më shumë mendimin se “el ĥikme” nënkupton njohjen e fshehtësive dhe urtësive të dispozitave të Sheriatit, të cilat u shpallën në el kitâb (Kur’ân dhe Sunet), sepse fjala “jeiđhukum” (ju udhëzon, ju këshillon) vjen nga “meuiđhatun” (udhëzim, këshillë). Por udhëzimi kuptohet veçse si qartësim i dispozitave, i urtësive dhe i hollësive të tyre, si dhe i mënyrave nxitëse për të vepruar apo për mos vepruar. Njohja e ligjeve të Zotit, që gjenden në el kitab (Kur’ân dhe Sunet), largon injorancën. Por që njeriu të sqarohet dhe të pasojë vërtet udhëzimin, nevojitet edhe ajo që quhet ‘el ĥikme’, pra, qartësimi me hollësi i urtësive të dispozitave të Zotit dhe nxitja për t'i zbatuar ato rigorozisht nëpërmjet inkurajimit dhe kërcënimit. Vetëm në këtë mënyrë mund të shpresojë njeriu shpërblimin dhe mund t'i frikësohet ndëshkimit. Përfundimisht, që të dyja janë të nevojshme: edhe el kitâb-i, edhe el ĥikme-ja. Që të dyja janë dhurata të Allahut të Lartësuar, prandaj Ai e meriton përlëvdimin, lavdinë dhe mirënjohjen e plotë për çdo mirësi të dhuruar. Më pas, i Madhëruari jep një porosi tepër të madhe:
Kijeni frikë Allahun e dijeni se Allahu Di gjithçka. -
Kuptimi: Ruajuni ndëshkimit dhe zemërimit të Tij, duke ruajtur kufijtë e vendosur nga Ai, të cilët duhen vlerësuar dhe zbatuar rigorozisht. Ai di gjithçka që ju bëni. Me dijen e Tij, Ai solli këto ligje e dispozita nga më të mirat, për t'ju siguruar juve çdo mirësi, për çdo kohë dhe çdo vend. Madje, mirësia dhe udhëzimi juaj i drejtë nuk mund të gjenden askund tjetër, përveçse në Kur’ân dhe Sunet. Allahu qoftë i lavdëruar për mirësitë që u ka falur adhuruesve të Tij!