Ky shembull është për ata që shpenzojnë pasurinë e tyre për të arritur kënaqësinë e Allahut, të cilët do të shpërblehen shumëfish nga ana e Tij.
Ndërsa shembulli i atyre që pasurinë e vet e japin nga bindja e tyre dhe duke kërkuar kënaqësinë e Allahut... -
Qëllimi i këtyre me sadakatë që japin është kënaqësia e Zotit dhe afrimi tek Ai. Një cilësi tjetër e tyre është se ata japin me gjithë shpirt, e jo me zemër të thyer apo të lëkundur. Sadakaja që jep njeriu dëmtohet shpesh nga dy faktorë: së pari, nga syfaqësia, kur njeriu synon që të tjerët ta falënderojnë dhe ta lëvdojnë për sadakanë që ka dhënë; dhe, së dyti, nga luhatja që mund të ndiejë gjatë dhënies, duke mos pasur dëshirën dhe vullnetin e plotë për veprën që po bën. Edhe ky është një defekt shumë i shëmtuar, që duhet shmangur dhe larguar. Por kategoria fatlume që përshkruan ky ajet ka shpëtuar nga të dyja këto mangësi në dhënien e sadakave. Ata i kanë shpëtuar dëshirës për t'u dukur, sepse ata shpenzojnë “duke kërkuar kënaqësinë e Allahut”. Ata nuk e kanë as defektin e dytë, sepse Allahu thotë që e japin pasurinë duke qenë të bindur e shumë të motivuar. Shembulli i këtyre fatbardhëve është:
...është si një kopsht në një rrafshnaltë, ku bie shi me mbushulli... -
Pra, një kopsht ose një pyll shumë i dendur, me hije shumë të forta dhe të freskëta. Fjala “Xhenetun” (kopsht), në thelb, tregon “diçka të mbuluar e të fshehur”, sepse edhe pemët e kopshtit, kur janë të dendura e të ndërthurura me njëra-tjetrën, e mbulojnë dhe e fshehin gjithçka që jeton dhe gjallëron poshtë tyre. Ky kopsht i dendur, pra, ndodhet në një pllajë të hapur, të cilën e rreh dielli në çdo moment të ditës. Sigurisht që një vend i tillë do të ketë prodhimtari të lartë, për shkak të vendndodhjes shumë të favorshme të tij. Përveç pozicionit të mrekullueshëm, Allahu tregon edhe një veçori tjetër të tij. Atje bien shira të bollshëm, që e ushqejnë tokën dhe bimësinë e saj. Atëherë, me kushte të tilla, prodhimi i këtij kopshti do të jetë shumë i lartë, siç thotë Allahu i Lartësuar:
...dhe jep fryte dyfish. -
Pra, për shkak të cilësive të shkëlqyera të tokës, të kushteve klimaterike dhe të vendodhjes, prodhimet e këtij kopshti të dendur janë dyfish më të mëdha. E si do të ishte ndryshe, kur shiu i bollshëm ushqen një tokë cilësore?! Pastaj Allahu i Lartësuar thotë:
Por edhe nëse nuk bie shi me bollëk, atje bie një vesë shiu e mjaftueshme. -
Pra, edhe nëse nuk bie shi i madh në atë vend të begatë, por bie vetëm pak, ai përsëri është i mjaftueshëm që prodhimet të jenë të kënaqshme. Ky është shembulli i atyre që shpenzojnë shumë apo pak, sipas mundësisë së tyre. Secilit i shtohet shpërblimi në varësi të mundit të shpenzuar. Sadakaja e tyre jep fryte të mira, sido që të jetë ajo, e vogël apo e madhe, sepse është “toka” e mirë. Pastaj, duhet ditur edhe diçka tjetër shumë e rëndësishme. Ai që ua fal njerëzve begatinë e pasurinë që ata kanë është Allahu i Lartësuar, i Cili është më i mëshirshëm me ta, sesa ata për veten e tyre. Nëse Ai synon gjithmonë të mirën e tyre, ata ndonjëherë mund të kërkojnë të kundërtën, për shkak të injorancës. Subhanallah! Nëse do të mësohej ekzistenca e një kopshti të tillë të begatë në këtë dynja, atëherë të gjithë njerëzit do ta kërkonin me ngulm, madje do të vriteshin për ta pasur, edhe pse është thjesht një mirësi e kësaj jete, që ka mangësitë e saj dhe që shkakton lodhje e mundime. Mjafton të mendosh që ajo kënaqësi e ka një fund dhe që do të vijë një ditë që ajo do të lihet pas. Ky është një shembull i vogël, për të ilustruar sadopak shpërblimin e madh të atij që shpenzon me gjithë zemër dhe pa hezituar për të kënaqur Allahun e Lartësuar. Besimtari e shikon atë përshkrim me syrin e arsyes dhe me dritën e imanit. Duke soditur këtë mrekulli, ai mahnitet me mirësitë që të ofron premtimi i sigurt i Allahut. Megjithatë, ka shpirtra të fjetur që përsëri nuk reagojnë ndaj kësaj mrekullie. Mos, vallë, kjo është një mospërfillje ndaj mirësive të përjetshme të ahiretit? Apo është shprehje e dobësisë së besimit rreth vërtetësisë së premtimit të Allahut dhe shpërblimeve të Tij të pafundme? E themi këtë sepse, nëse robi do të kishte siguri të plotë në premtimet e Zotit dhe nëse imani do të kishte rrënjë të thella në zemrën e tij, atëherë ai do të përvëlohej nga malli për të Dashurin dhe të Adhuruarin e zemrës së tij. Ai nuk do të rrinte kurrsesi pa shpenzuar gjërat më të çmuara, për të kënaqur Allahun e Lartësuar, sepse shpresa për shpërblimin e Allahut do të ishte e papërballueshme për ta shpërfillur. E si mund të tregohesh mospërfillës, kur Allahu i Lartësuar thotë:
Allahu sheh se çfarë veproni. -
Allahu vështron dhe e di shumë mirë veprimtarinë e çdo njeriu, madje Ai i di shumë mirë edhe pikësynimet e gjithësecilit. E, rrjedhimisht, Allahu do ta shpërblejë secilin me shpërblimin më të mirë, sipas drejtësisë, urtësisë dhe mëshirës së Tij. Pastaj i Madhëruari thotë: