Ata që e trilluan shpifjen, janë një grup brenda jush. -
Në ajetet e mësipërme Allahu i Madhëruar tregoi se sa e dënueshme dhe e keqe është shpifja ndaj grave të pastra e të ndershme. Kjo, në fakt, shërben edhe si parantezë për atë që do të vijë më pas, pra, për historinë e shpifjes ndaj më të pastrës grua, Aishes, vajzës së Sidikut dhe gruas më të dashur të Profetit të Zotit, Allahu qoftë i kënaqur prej saj! Këto ajete u shpallën për shkak të një shpifjeje të madhe, që është shtjelluar në librat e hadithit.[1] Në këtë histori tregohet se Profeti (a.s) ishte rrugës në një nga ekspeditat e tij. Me vete kishte dhe Aishen. Në rrugën e kthimit, Aishes i humbet një gjerdan dhe ajo largohet nga kampi për të kërkuar gjerdanin. Ndërkohë, ushtria niset për udhëtimin e kthimit, pa vënë re mungesën e Aishes. Ata e ngritën lart koshin mbi devenë e Aishes dhe nuk e hetuan se Aishja nuk ishte brenda në të, sepse ajo ishte e lehtë dhe e dobët. Ushtria vazhdoi rrugën, ndërkohë që Aishja kishte mbetur pas. Atëherë, ajo mendoi të qëndronte në vend, duke menduar se, pasi të vinin re mungesën e saj, do të vinin ta merrnin. Pas kishte mbetur edhe Safuan Ibn Muatil el Sulemij, njëri nga më të nderuarit e sahabëve, i cili ishte në gjumë kur ushtria po largohej. Kur u zgjua dhe ushtria ishte larguar, ai e pa Aishen dhe e njohu për së largu. Atëherë ai i afroi asaj kafshën e tij, pa folur asnjë fjalë dhe ajo hipi në të. Pastaj ai vijoi udhëtimin, derisa mbëriti tek ushtria, që tashmë po pushonte në kohën e drekës. Por kjo nuk i shpëtoi shikimit të disa munafikëve, që e shoqëronin Profetin (a.s) në këtë udhëtim. Kaq u duhej këtyre munafikëve për të filluar atë shpifje të madhe. Kështu fjalët u përhapën dhe gjuhët e munafikëve të mbushura me helm e shpifje e përhapën me kënaqësi. Madje, edhe disa besimtarë u mashtruan nga të tilla fjalë dhe po i përhapnin ato. Ndërkohë, edhe Shpallja vonoi për një kohë disi të gjatë. Pas njëfarë kohe, këto thashetheme mbërrijnë edhe tek Aishja (Allahu qoftë i kënaqur me të!), e cila u dëshpërua shumë. Por Allahu i Madhëruar shpalli dëlirësinë e Aishes në këto ajete. Ai i qortoi dhe u dha këshilla të shumta besimtarëve. Ai u tregoi atyre se sa e rëndë ishte kjo ngjarje tek Ai dhe u dha atyre porosi të dobishme. Allahu i Lartësuar tha: "Ata që e trilluan shpifjen, janë një grup brenda jush. Pra ata që sollën këtë shpifje të madhe për nënën e besimtarëve, Aishen, janë disa që duken si pjesë e juaja, o besimtarë. Disa prej tyre janë besimtarë të sinqertë në imanin e tyre, por ka edhe munafikë që hiqen si muslimanë, por fshehin hipokrizinë e mosbesimin. Pastaj Ai tha:
Ju, kurrësesi mos e mendoni (këtë) se është një e keqe për ju! Përkundrazi, ajo është për të mirën tuaj. -
Në këtë histori doli në pah pastërtia dhe dëlirësia e Aishes (r.a). Gjithashtu, Allahu solli një mesazh të qartë, se të gjitha gratë e Profetit janë të pastra e të dëlira. Nga kjo histori u vendosën dispozita të domosdoshme, që besimtarët duhet t'i dinë, t'i mësojnë dhe të punojnë me to deri në Ditën e Gjykimit. Të gjitha këto mirësi të shumta, nuk do të dilnin në pah sikur të mos ndodhte kjo histori shpifjeje. Kur Allahu dëshiron diçka, Ai i krijon kushtet për të. Vini re! Në këtë histori Allahu u drejtohet besimtarëve në numrin shumës, duke u dhënë kështu një mesazh të rëndësishëm: shpifja ndaj njëri-tjetrit është cenim për të gjithë bashkësinë. Të mirat dhe të këqijat ju i përjetoni së bashku. Gjithashtu, është edhe mesazhi tjetër: besimtarët, për sa i përket dashurisë, mëshirës e butësisë së ndërsjelltë dhe përkujdesit për çdo të mirë, janë si një trup i vetëm. Besimtarët dhe besimtaret janë si një ndërtesë, ku secili prej tyre mban tjetrin. Ata forcojnë njëri-tjetrin. Kështu, nëse dikush e urren që të përbaltet vetë me shpifje, po ashtu le të urrejë cenimin e nderit të vëllait të tij besimtar. Le ta trajtojë atë njëlloj si veten e vet. Nëse besimtari nuk ka arritur në këtë gradë të imanit, kjo tregon se imani i tij është ende i mangët dhe po e mangët është dhe vëllazëria islame, e cila kërkon që muslimanët të këshillojnë e të përmirësojnë njëri-tjetrin. Megjithatë, edhe pse kjo histori pati mirësitë e saj në këto aspekte që u përmendën, Allahu thotë:
Secili prej tyre do të dënohet sipas pjesëmarrjes në këtë gjynah. -
Ky është një kërcënim për të gjithë ata që e nisën këtë histori shpifjeje. Ai fatzi ishte munafiku i pështirë me emrin Abdullah Ibn Ubej Ibn Seluli, Allahu e mallkoftë! Për të, Allahu i Madhëruar thotë:
Dhe ai që i priu (shpifjes), do të ketë një dënim të madh. -
Ky dënim është përjetësia në humnerën më të thellë të zjarrit të Xhehenemit. Në vijim, Allahu i Madhëruar i udhëzon besimtarët si të sillen në situata të ngjashme dhe u jep një porosi të vyer. Ai thotë:
[1]
Duke folur për këtë histori imam Ibnul
Kajim thotë: "Tani ne do të tregojmë
historinë e shpifjes së madhe. Kështu
Aisheja shkoi së bashku me Profetin a.s.
në atë ekspeditë, pas shortit që fitoi,
sikurse ishte zakoni i Profetit a.s. me
gratë e tij. Gjatë rrugës së kthimit, ata
zbritën në një vendbanim të braktisur.
Ndërkohë, Aisheja doli nga koçia me të
cilën udhëtonte, për disa nevoja të sajat,
dhe, gjatë kthimit, i humbet një gjerdan,
të cilin ajo ia kishte marrë hua motrës së
saj. Atëherë ajo kthehet të kërkojë
gjerdanin e humbur. Njerëzin që bartnin
koçinë e Aishes, e ngritën atë mbi deve
dhe vazhduan rrugën, duke menduar se
ajo ishte ende brenda, ngaqë Aisheja
ishte e vogël në moshë dhe e lehtë në
trup; nuk ishte e shëndoshë dhe e rëndë.
Pastaj, edhe fakti që ishin shumë njerëz
që e mbanin koçinë, ndikoi që ata të mos
e ndienin mungesën e saj; nëse mbartësit
do të ishin një ose dy vetë, ndoshta do ta
dallonin mungesën e saj. Aisheja, pasi
gjeti gjerdanin, u kthye te vend-fushimi,
por nuk gjeti atje asnjë. Atëherë ajo u ul
diku, në një qoshe, duke menduar se do
ta ndienin mungesën e saj dhe do të
ktheheshin për ta marrë. Por Allahu i
Madhëruar kujdeset dhe i rregullon
çështjet e Tij ashtu si i dëshiron të jenë;
Ai i administron çështjet që nga sipër
Arshit të Vet. Atëherë Aishen e kapi
fillimisht një dremitje e lehtë, pastaj e
zuri gjumi. Ajo zgjohet veç nga zëri i
Safuan Ibn Muatilit, i cili po thoshte: “Të
Allahut jemi dhe tek Ai do të kthehemi!
Qenka gruaja e Profetit të Allahut!”
Safuani kishte mbetur pas ushtrisë, sepse
flinte shumë, dhe ishte sistemuar diku
larg ushtrisë, siç thuhet në librin “Sahih”
të Ebu Hatimit dhe në “Sunen”. Ai e njohu
Aishen, sepse e kishte parë edhe përpara
se të shpalleshin ajetet mbi hixhabin.
Safuani vazhdonte e thoshte lutjen. “Të
Allahut jemi dhe tek Ai do të kthehemi!”
Pastaj ia afron Aishes kafshën e tij dhe
ajo hipën. Safuani nuk i tha Aishes as
edhe një fjalë të vetme. Aisheja nuk
dëgjonte tjetër gjë prej tij, veç shprehjes:
“Të Allahut jemi dhe tek Ai do të
kthehemi!” Safuani e shoqëroi Aishen
derisa mbërritën në kampin i ushtrisë, i
cili tashmë ndodhej në vendin e quajtur
Nahru el Dhahira. Kur njerëzit i panë të
mbërrinin, atëherë secili foli sipas natyrës
që kishte. Këtu gjeti ku të kapet edhe
armiku i Allahut, më i poshtri i
munafikëve, Abdullah Ibn Ubeji. Këtu ai
mori frymë thellë dhe filloi të vjellë vrerin
e hipokrizisë dhe smirës që mbushnin
brinjët e tij. Ai filloi të fliste mbarë e
prapë, të trillonte dhe të përhapte
shpifjen e madhe. Ata që rrinin rreth tij, i
serviloseshin atij duke folur sa më shumë
për këtë ngjarje të shpifur dhe të trilluar.
Me të mbërritur në Medinë, trilluesit e
përhapën menjëherë shpifjen e tyre.
Ndërkohë, Profeti a.s. vetëm heshte dhe
nuk fliste. Nën gjithë këtë trysni trillimesh
dhe fjalësh të rënda, Profeti a.s. filloi të
këshillohej me shokët e tij rreth
mundësisë së ndarjes nga gruaja e tij. Aliu
r.a. i sugjeroi atij që të ndahej dhe të
martohej me dikë tjetër, ndonëse ky
sugjerim nuk ishte i drejtpërdrejtë, por i
nënkuptuar nga fjalët e tij. Ndërsa Usama
dhe të tjerë ngulmuan që Profeti a.s. ta
mbante bashkëshorten dhe të mos
ndikohej nga fjalët dhe trillimet e
armiqve të tij. Në fakt, Aliu, ia dha atë
sugjerim të nënkuptuar për divorc vetëm
sepse pa Profetin a.s. të zhytur në
trishtim dhe ankth. Përderisa fjalët e
përhapura ishin të dyshimta, atëherë ai
gjykoi se, ndoshta, do të ishte lehtësuese
për Profetin a.s. që të merrte në
konsideratë sigurinë dhe të qetësohej
duke u ndarë nga gruaja e tij. Ndërsa
Usama gjykoi ndryshe, sepse ai e dinte
shumë mirë dashurinë e madhe të
Profetit a.s. për Aishen dhe për të atin e
saj. Usama e njihte mirë ndershmërinë,
mirësinë, pastërtinë dhe besimin e lartë
të Aishes, virtyte këto të cilat bënin që
ajo të ishte shumë e lartë dhe tejet larg
atij akti. Usama ishte gjithashtu shumë i
bindur për madhështinë dhe gradën e
lartë të Profetit a.s. tek Allahu i
Madhëruar, kësisoj nderi i tij nuk mund të
përdhosej në atë mënyrë. Allahu i
Lartësuar është i Madhërishëm dhe i
Pastër nga çdo e metë, sa s’mund të
lejonte diçka të tillë. Nuk kishte mundësi
që Ai të lejonte që, zonja e shtëpisë së
Profetit a.s., e bija e të Sinqertit (Ebu
Bekrit), të binte në atë nivel për të cilin
flisnin dhe trillonin shpifësit. Vërtet,
grada, nderimi, dhe rëndësia që Profeti
gëzonte tek Zoti i tij, e përjashtonin
mundësinë që Ai të lejonte që Profeti a.s.
të martohej dhe të jetonte me një
imorale. Gjithashtu Aisheja, bija e të
Sinqertit, e dashura e Profetit a.s., ishte
shumë e pastër dhe e dëlirë, sa nuk mund
të sprovohej dhe të binte në gabimin e
imoralitetit, ndërkohë që ishte dhe
bashkëshorte e Profetit a.s. Pra, Allahu
nuk do ta sprovonte një grua kaq të lartë
e kaq fisnike me një gabim të tillë. Ata të
cilët kishin njohje të thellë rreth Allahut
të Madhëruar, Profetit të Tij dhe gradës
së lartë të këtij Profeti tek Allahu, filluan
të thoshin ashtu sikurse Ebu Ejubi dhe
sahabët e mëdhenj, kur dëgjuan këto
shpifje: “I Pastër je, o Zoti ynë, nga çdo e
metë! Kjo është një shpifje shumë e
madhe!” (Nur 16).136 Vëreni me kujdes
shprehjen e tyre: “I Pastër je, o Zoti ynë,
nga çdo e metë!” Kjo shprehje tregon një
njohje të thellë dhe një lavdërim të madh
për Allahun. Allahu i Lartësuar është larg
çdo të mete dhe mangësie në emrat,
cilësitë, veprat dhe vendimet e Tij. Nuk
mund të pranohet që Ai të përzgjedhë
për t’i dhënë Profetit a.s., – njeriut më të
dashur të Tij, – një grua që bën
imoralitet. Kush mendon se Allahu i
Madhëruar mund ta bëjë një gjë të tillë,
ka menduar vërtet shumë keq për Të. Ata
që e njohin thellë Allahun dhe Profetin, e
dinë shumë mirë se femrat imorale
meritojnë vetëm burrat imoralë, të sojit
të tyre, siç thotë Allahu i Madhëruar:
“Gratë imorale janë për burrat imoralë
dhe burrat imoralë janë për gratë
imorale. Gratë e ndershme janë për burra
të ndershëm dhe burrat e ndershëm janë
për gra të ndershme. Ata janë të pastër
nga shpifjet që thuhen (kundër tyre) dhe
do të falen e do të kenë një shpërblim
bujar (në Xhenet).” (Nur 26). Duke
shqyrtuar të tilla argumente, ata thanë
në mënyrë të prerë se kishin të bënin me
një trillim dhe shpifje shumë e madhe.
Dikush mund të pyesë: “Përse Profeti a.s.
mbajti qëndrim pezull për këtë çështje,
duke filluar të pyeste, të kërkonte
mendim dhe të këshillohej për të? A nuk
ishte ai më njeriu i ditur rreth
madhështisë së Allahut, rreth gradës së
lartë të tij tek Allahu i Lartësuar?! Pse ai
nuk bëri atë që bënë më të zgjedhurit e
sahabëve, kur thanë: “I Pastër je, o Zoti
ynë, nga çdo e metë! Kjo është një shpifje
shumë e madhe!” Atëherë, përgjigjja e
këtyre pyetjeve do të shpjegohej me
faktin se kjo ishte një sprovë e madhe për
Profetin a.s. dhe për të gjithë umetin,
deri në Ditën e Gjykimit. Allahu i
Madhëruar e bëri këtë ngjarje shkak për
të zbuluar shumë urtësi të Tij të
mrekullueshme. Vetë sjellja e Profetit a.s.
shpalosi shumë bukur Urtësinë e Allahut
në përcaktimin e asaj ngjarjeje. Me atë
sprovë Allahu i Madhëruar lartësoi disa
njerëz dhe uli disa të tjerë. Atyre që
ndoqën Udhën e Drejtë, Allahu i
Madhëruar ua shtoi edhe më shumë
udhëzimin dhe imanin, ndërsa të
padrejtëve u shtoi veçse shkatërrim dhe
humbje. Urtësia e Allahut përcaktoi që
Shpallja hyjnore, në lidhje me çështjen, të
vonohej plot një muaj. Allahu i Lartësuar
nuk i shpalli Profetit a.s. asgjë gjatë kësaj
kohe, me qëllim që urtësitë dhe planet e
të Madhëruarit të plotësoheshin dhe të
dilnin në pah sa më mirë. Gjatë kësaj
periudhe besimtarëve të sinqertë iu
shtua imani, për shkak të dëlirësisë dhe
drejtësisë së tyre. Ata menduan veçse
mirë për Allahun e Lartësuar, Profetin
a.s., familjen e tij dhe për besimtarët e
sinqertë. Ndërsa munafikët shtonin dita-
ditës shpifjet dhe hipokrizinë e tyre.
Allahu i Madhëruar, me anë të asaj
ngjarjeje, u shfaqi qartë Profetit a.s. dhe
besimtarëve, cilësitë e munafikëve,
llumin që rrinte i fshehur brenda tyre. Me
atë ngjarje, Allahu i Madhëruar e plotësoi
edhe më shumë adhurimin që kërkonte
prej të Sinqertës dhe prindërve të saj, ua
shtoi atyre mirësinë e Tij. Me atë ngjarje
u bë më e fortë lidhja dhe mbështetja e
të Sinqertës dhe prindërve të saj tek
Allahu i Lartësuar. Përkushtimi, varfëria
dhe nevoja që kjo familje shfaqte ndaj
Allahut të Madhëruar, u bënë më të
spikatura dhe më të thella. Kjo familje e
shfaqi më fort se kurrë mendimin e mirë
për Allahun, shpresën ndaj Tij, dhe më
shumë se kurrë ata i prenë shpresat prej
krijesave. Gjatë këtyre ditëve, bindja e
tyre se ndihma vjen vetëm prej Allahut,
dhe nuk pritet kurrsesi dhe asgjë prej
krijesave, doli më e qartë dhe ndikuese.
Të tilla ndjenja u shfaqën haptazi në
momentin kur u shpall argumenti i
dëlirësisë së saj dhe kur prindërit i thanë:
“Çohu dhe falendero Profetin!” Çfarë -
tha Aisheja r.a.? Ajo tha: “Për Zotin, unë
nuk ngrihem për të shkuar tek ai, dhe nuk
falënderoj asnjë tjetër veç Allahut të
Madhëruar! Vetëm Ai e solli dhe
argumentoi pastërtinë time.” Një nga
urtësitë që u fshehën në vonesën
njëmujore të shpalljes hyjnore, ishte
edhe fakti që çështja të shqyrtohej dhe të
bëhej më e qartë, në mënyrë që, në fund,
ata ta prisnin me dëshirë të madhe
shpalljen e Allahut për Profetin a.s.
Vonesa ua shtoi padurimin. Përfytyrojeni
gëzimin, kënaqësinë, çlirimin dhe
qetësinë e përjetuar nga besimtarët, kur
Shpallja zbriti në çastin më të volitshëm.
Shpallja zuri vend në shpirtin e tyre, ashtu
si shiu në tokën e etur. Nëse Shpallja do
të zbriste që në fillesat e ngjarjes, shumë
nga këto mësime e urtësi nuk do të
shfaqeshin, por do të mbeteshin nën hije.
Gjithashtu, Allahu i Madhëruar, duke e
nxjerrë Profetin e tij jashtë kësaj
çështjeje, dhe duke e marrë Vetë
përsipër mbrojtjen e tij dhe të familjes së
tij, tregoi gradën dhe vlerën e lartë të
Profetit a.s. dhe të familjes së tij. Pra
Allahu i Madhëruar, duke mos e lënë këtë
çështje në dorë të Profetit a.s., i
poshtëroi hapur armiqtë të Tij, pa qenë e
nevojshme që Profeti a.s. të fliste apo të
vepronte diçka. Pastaj, nuk ka dyshim, se
qëllimi dhe pikësynimi i shpifjeve ishte
vetë Profeti a.s., dhe nuk ishte me vend
që përgjigjja të kthehej nga vetë ai. E
përse duhet të dëshmonte ai për
pastërtinë e saj, ndërkohë që kjo nuk
ishte e nevojshme, për faktin e thjeshtë
se ai kishte dije të mjaftueshme për
pastërtinë dhe ndershmërinë e saj, dhe
kurrë nuk do të mendonte një gjë të keqe
për të. Ai dhe ajo qëndronin shumë lart e
larg atyre lloj bisedave. Për këtë arsye,
kur ai u kërkoi shpifësve që të kërkonin
ndjesë, shtoi dhe tha: “Kush do ta
justifikonte qëndrimin tim nëse do të
ndëshkojë dikë që më ka munduar duke
fyer familjen time? Vallahi, nga familja
ime kam parë veçse hajër. Ata flasin
kundër një burri, për të cilin unë di veçse
të mira, dhe i cili kurrë nuk ka hyrë në
familjen time ndryshe, por veç së bashku
me mua.” Për Profetin a.s. kishte
argumente dhe shenja që tregonin
pastërtinë e të Sinqertës më shumë sesa
dinin muslimanët, por, si pasojë e durimit
të tij të përsosur, qëndrueshmërisë së tij,
butësisë që e karakterizonte, mendimit të
mirë për Zotin e tij, sigurisë së plotë dhe
besimit të patundur që ai kishte te Zoti i
tij, ai heshti. Ai i dha hakun të gjitha
gradave të besimit; ai shpalosi të
përsosur durimin e tij, qëndrueshmërinë
në kohë sprove, mendimin e mirë për
Allahun, derisa zbriti Shpallja, që do t’ia
qetësonte shpirtin dhe do t’ia gëzonte
sytë dhe zemrën. Kjo sprovë e madhe,
padyshim, ia ngriti lart gradat dhe vlerat e
tij dhe ia qartësoi të gjithë umetit
rëndësinë dhe kujdesin e madh që Allahu
i Madhëruar tregonte për profetët e tij të
zgjedhur dhe të dashur. Pas zbritjes së
ajeteve që flisnin për pafajësinë dhe
pastërtinë e Aishes, Profeti a.s. urdhëroi
të ndëshkoheshin ata që shfaqën haptazi
shpifjen. Për shpifësit që akuzojnë femrat
e dëlira për imoralitet, dënimi i
përcaktuar me ligj ishte 80 goditje me
kamzhikë. Megjithatë, munafiku Ibn Ubej
Ibn Seluli, edhe pse ishte koka dhe
organizuesi i gjithë kësaj sprove dhe
belaje, nuk e mori këtë dënim, dhe kjo
për shumë arsye. Disa thonë se, meqë
ndëshkimet që parashikon Sheriati janë
për të pastruar të dënuarit nga pesha e
fajit, që në këtë jetë, atëherë i poshtri Ibn
Ubej nuk ishte nga ata që e meritonte një
nder dhe mirësi të tillë. Allahu i Lartësuar
e kërcënoi atë për një ndëshkim të madh
në jetën tjetër, gjë që i mjaftonte shumë
mirë në vend të kamzhikëve. Sipas një
shpjegimi tjetër, shkak për këtë ishte fakti
se ky munafik, në të vërtetë, shpifte e
trillonte dhe i shpërndante ato në forma
pyetjesh dhe aludimesh, në mënyrë që të
tjerët të kuptonin atë që ai dëshironte
dhe që rrjedhimisht, askush të mos
mundej të dëshmonte kundër tij se kishte
trilluar. Kështu pra, munafiku i poshtër
shpifte duke përdorur forma tepër të
maskuara. Një mendimi tjetër thotë se
ndëshkimi zbatohet vetëm pas pranimit
të fajit nga i pandehuri ose në prani të
fakteve dhe dëshmive që vërtetojnë fajin,
faktorë që asnjëri nuk u plotësua tek ai.
Ai nuk pranoi ndonjëherë se kishte
shpifur dhe askush nuk dëshmoi kundër
tij, sepse trillimet ai i lëshonte hapur
vetëm kur ishte mes shokëve të tij të
besës dhe jo mes besimtarëve. Gjithashtu
thuhet që e drejta për të kërkuar shpagim
për shpifjen, është e drejtë që i takon
njeriut kundër të cilit shpifet, kështuqë ku
dënim jepet veçse kur e kërkon i
dëmtuari. Por edhe nëse do të pranonim
se ndëshkimi i shpifësit është një detyrim
karshi Allahut të Lartësuar, çka do të
thotë se nuk mund të mënjanohet,
përsëri shpagimi duhet kërkuar
domosdoshmërisht nga njeriu kundër të
cilit është shpifur, dhe dihet që Aisheja
nuk kërkoi të ndëshkohej Ibn Ubeji. Disa
të tjerë kanë thënë që ndëshkimi kundër
tij u la për hir të një dobie më të madhe
sesa ekzekutimi i ndëshkimi ndaj tij. Në të
njëjtën mënyrë Profeti a.s. ka vepruar me
Ibn Ubejin dhe në rastet kur ka shfaqur
haptazi dyfytyrësinë në lidhje me fenë, e
madje disa herë ka merituar vrasjen. Ai
ka merituar të vritet disa herë për fjalët
që thoshte, por, për shkak të famës dhe
pozitës që gëzonte mes fisit të tij, ishte
më e dobishme që të mos ndodhnin këto
ndëshkime. Kjo bëhej, me qëllim që fisi i
tij të afrohej edhe më shumë në Islam,
dhe jo të largohej i nxitur nga urrejtja dhe
hakmarrja që mund të shkaktonte vrasja
e një përfaqësëuesi të elitës së tyre.
Megjithatë, ndoshta ndëshkimi i tij u la
për të gjitha këto arsye të marra së
bashku. Ata që u gjykuan dhe që e morën
dënimin sipas ligjit, ishin Mistah Ibn
Ethathe, Hasan Ibn Thabiti dhe Hamnete,
e Bija e Xhahshit. Këta ishin besimtarë të
sinqertë, prandaj ky ndëshkim u shërbeu
si pastrim dhe si shlyerja e fajit që në këtë
dynja. Ndërsa Abdullah Ibn Ubeji atëherë
u la sepse nuk i ishte i denjë për atë
pastrim.
Besimi i lartë i Aishes
Kur zbriti ajeti i pafajësisë e pastërtisë së
Aishes, prindërit e saj i thanë: “Çohu dhe
shko te Profeti a.s.” Ajo u përgjigj:
“Vallahi, nuk ngrihem unë për të shkuar
tek ai, dhe nuk falënderoj asnjë tjetër veç
Allahut të Madhëruar!” Kush mediton
thellë rreth fjalës së Aishes, e kupton se
ajo kishte një njohje të thellë rreth Zotit
të saj dhe një iman të fuqishëm, të
patundur. Ajo e kishte kuptuar mirë
faktin se të gjitha mirësitë vinin vetëm
nga Zoti i saj. Ajo e konsideronte Allahun
si të vetmin që meritonte lavdërimin dhe
mirënjohjen e saj. Sa i fuqishëm del
personaliteti i saj dhe me dinjitet ajo e
mbron pafajësinë dhe pastërtinë e saj!
Me dinjitetin e saj, ajo tregon se ajo nuk
ka bërë asgjë që ta paraqesë veten si
dikush që ka bërë ndonjë faj dhe që ka
nevojë të rregullojë marrëdhëniet me
dikë. Ajo, duke pasur siguri të plotë në
dashurinë e madhe që gëzonte në
zemrën e Profetit a.s., i tha ato fjalë si
shprehje e dinjitetit, me një nuancë
përkëdhelije të atij që ka të drejtë.
Subhan-Allah! Sa shumë u shtua dashuria
e Profetit a.s. për të, kur ajo tha plot
dinjitet: “Nuk falënderoj asnjë tjetër, veç
Allahut. Ai dhe vetëm Ai e qartësoi
pastërtinë dhe pafajësinë time!” Subhan-
Allah! Sa i madh ishte durimi dhe
qëndrueshmëria e personalitetit të saj,
në qëndrimin që mbajti, kur mendon se
Profeti a.s. ishte njeriu më i dashur i saj,
dhe durimi larg tij ishte i
papërballueshëm! Të mendosh se zemra
e të dashurit të saj qëndroi për një muaj
larg, dhe në momentin që ajo zemër u
kthye e përmalluar dhe më e dashuruar
se kurrë për të, ajo, me atë personalitet
dhe dinjitet të jashtëzakonshëm, nuk
nxitoi të ngrihet dhe të shkonte tek ai!
Gëzimi që i jepte kënaqësia e Profetit a.s.,
afërsia dhe dashuria për të ishin shumë
të mëdha, por qëndrueshmëria,
vetëpërmbajtja dhe durimi i saj ishin të
habitshme." Shkëputur nga "Zad el
Mead" vëll 3.