Kur gjatë luftës së Uhudit ndodhi ajo që ndodhi dhe Allahu i Lartësuar deshi ta lartësonte gradën e Profetit të Tij, Muhamedi (a.s.) u sprovua tek njerëzit e dashur, madje u plagos rëndë në kokë dhe iu thyen disa dhëmbë. Në këtë gjendje, i gjakosur, ai filloi të mallkonte krerët e idhujtarëve si Ebu Sufjanin, Ibn Haibin, Safuan Ibn Umejen, Suhejl Ibn Amrin, Harith Ibn Hishamin e të tjerë. Ai thoshte nën zë: “E si mund të shpëtojë një popull që plagos Profetin e tij?!” Por Allahu i Lartësuar zbriti këto ajete, që e ndaluan Profetin t’i mallkonte ata:
Nuk është në dorën tënde, a do t’ua pranojë Ai pendimin, apo do t’i dënojë ata, sepse, vërtet, ata janë keqbërës. –
Kuptimi: E vetmja detyrë e jotja është përcjellja e qartë e mesazhit të Zotit. Detyra jote është vetëm edukimi dhe mësimi i krijesave. Ti duhet të kujdesesh që t'i udhëzosh krijesat të arrijnë çdo të mirë dhe të largohen nga të këqijat. Pas këtyre, çështja i takon vetëm Allahut të Lartësuar. Është Ai që administron çështjet e krijesave të Tij. Është Ai që udhëzon në rrugën e drejtë e që jep suksesin për ta ndjekur atë dhe punuar sipas saj. Është Allahu që i lë në humbje ata që nuk meritojnë suksesin e dhënë prej Tij dhe mëshirën e Tij. Prandaj ti nuk duhet të lutesh kundër tyre dhe t'i mallkosh, sepse çështja e tyre është vetëm në dorën e Zotit të tyre. Nëse urtësia dhe mëshira e Zotit të tyre e ka përcaktuar që t’ua hapë zemrën për të pranuar Islamin, ata do të udhëzohen. Por nëse urtësia e Tij përcakton lënien e tyre në humbje dhe mohim, janë pikërisht ata, me padrejtësinë e tyre, shkaku i këtij përfundimi të hidhur dhe të frikshëm. Dhe, vërtet, disa prej tyre Allahu i Lartësuar i udhëzoi në Islam. Ky ajet tregon se përzgjedhja e Allahut dhe përcaktimi i Tij qëndrojnë mbi përzgjedhjen e robit dhe janë më të mira për të. Njeriu, sado gradë të lartë të ketë arritur, mund të zgjedhë dhe të gjykojë për diçka, por ndodh që diçka tjetër të jetë edhe më e dobishme dhe më e mirë se ajo që ai ka menduar. Nga ajeti kuptojmë se Profeti (a.s.) nuk ka patur asgjë në dorë për të falur apo udhëzuar ndonjë, apo për t'i sjellë ndokujt dëm apo dobi. Çdo gjë është në dorën e Zotit. Lind pyetja: Nëse për Profetin (a.s.) është ky gjykim, po për të tjerët çfarë mund të thuhet?! Sigurisht që të tjerët janë shumë herë më larg mundësisë për të sjellë dëm apo dobi. Ky ajet është një argument shumë i qartë dhe i fortë që hedh poshtë besimin e atyre që janë lidhur pas profetëve dhe njerëzve të mirë, me mendimin e gabuar se ata mund t'u sjellin dobi dhe t'i ruajnë nga të këqijat. Madje, kjo vepër e tyre konsiderohet si shirk në adhurim dhe si mangësi e të menduarit. Ata braktisin adhurimin e Allahut, në dorën e të Cilit është i gjithë pushteti, dhe i përkushtohen atyre që nuk kanë asnjë grimcë pushteti e mundësie për t'iu përgjigjur lutjeve dhe nevojave të lutësve. Kjo, pa dyshim, është një humbje dhe devijim shumë i qartë dhe i largët nga e vërteta. Këtu nuk mund të lëmë pa përmendur edhe një detaj mjaft interesant. Kur Allahu i Lartësuar thotë se Ai mund t'u japë sukses për t'u penduar dhe t'ua pranojë pendimin, ia atribuon këtë dhunti Vetes së Tij. Pra, Allahu nuk përmend ndonjë shkak që mund ta bëjë robin t’i pranohet pendimi nga Ai. Kjo tregon se mirësitë dhe suksesi për të bërë vepra të mira dhe për t’u larguar nga të këqijat është thjesht dhuratë nga Bamirësi dhe i Mëshirshmi, pa qenë e nevojshme që vetë robi të bëjë ndonjë gjë për ta “merituar” atë dhuratë. Ndërsa kur Allahu i Lartësuar thotë se është në dorën e Tij që t'i ndëshkojë ata, menjëherë më pas thotë se shkak i ndëshkimit është padrejtësia e tyre. Kjo tregon se Allahu i Lartësuar është Absolut në drejtësinë dhe në urtësinë e Tij. Urtësia dhe drejtësia e Tij ia japin ndëshkimin atij që e meriton. Ai kurrë nuk i bën padrejtësi robit të Tij, por është vetë robi që i bën padrejtësi vetes. Më pas, Allahu i Lartësuar vijon që të ritheksojë pushtetin dhe mbretërimin e Tij mbi gjithçka: