Një pjesë Ai e udhëzoi në rrugë të drejtë, ndërsa pjesa tjetër e meritoi të jetë e humbur. - Allahu i Lartësuar u dha sukses disave, që të nënshtrohen dhe të pasojnë udhëzimin e drejtë, duke ua lehtësuar rrugët dhe faktorët për arritjen dhe vazhdimësinë e tij, si dhe duke u larguar çdo pengesë në rrugën drejt Tij. Ndërsa për disa të tjerë u bë e pashmangshme dhe e detyrueshme humbja dhe largimi nga e vërteta, sepse ishin vetë ata që ia shkaktuan vetes humbjen dhe devijimin, nëpërmjet punëve të tyre. Ja disa nga shkaqet e humbjes së tyre:
Në të vërtetë, ata kanë zgjedhur për miq shejtanët në vend të Allahut dhe mendojnë se janë të udhëzuar në rrugë të drejtë. - I Madhëruari thotë në një ajet tjetër: “...E, kush e bën mik shejtanin, e jo Allahun, me të vërtetë ka dështuar me një dështim të qartë.” [Nisa 119]. Kështu, kur ata iu larguan miqësisë me Allahun, nënshtrimit ndaj Tij dhe mbështetjes tek Ai, ata thelluan afrimitetin dhe miqësinë me Shejtanin. Në këtë mënyrë, ata ranë në dështimin më të madh, sepse me vullnetin e tyre i hynë rrugës së dëshpërimit dhe humbjes. Më e keqja është se ata e pandehin veten si të drejtudhëzuar, duke e parë të kotën si të vërtetë dhe të vërtetën si të kotë. Ajetet dëshmojnë se urdhrat e Allahut të Lartësuar ndërtohen mbi urtësinë absolute të Tij dhe synojnë të japin më të mirën e më të dobishmen për njerëzit. Allahu i Lartësuar thotë se është e pamundur që Ai të urdhërojë për diçka të shëmtuar, për diçka të cilën logjika e shëndoshë nuk e pranon dhe e konsideron si të neveritshme, por Ai urdhëron vetëm për gjëra të mira, të pastra e të dobishme. Gjithashtu, ajetet tregojnë se udhëzimi në rrugën e drejtë është dhuratë nga Allahu i Lartësuar, ndërsa humbja është ndëshkim i drejtë i dhënë prej Tij, për shkak të padrejtësisë dhe injorancës së robit, i cili përzgjedh si mik Shejtanin, duke preferuar në këtë mënyrë devijimin, kundrejt udhëzimit të Allahut. Nga ajeti kuptohet se, edhe nëse dikush mund të mendojë se është i udhëzuar në rrugën e drejtë, duke qenë në fakt në humbje të thellë, kjo nuk shërben si justifikim për të para Allahut të Lartësuar, sepse ai e ka mundësinë për të kuptuar dhe zbuluar udhëzimin e drejtë. Ai mendon ashtu, për shkak të padrejtësive të tij dhe shpërfilljes së rrugës së drejtë.