Ata polemizojnë me ty për të vërtetën, pasi u ishte bërë e qartë, sikur të ishin duke u çuar drejt vdekjes së sigurt. -
Kur u bë e qartë se do të kishte luftë, disa besimtarë filluan të polemizonin me Profetin a.s, sepse nuk donin të përballeshin me armikun. Aq shumë e urrenin këtë përballje, saqë dukeshin njëlloj sikur po i çonin drejt vdekjes. Kjo qe gjendja e një pjese të tyre, ndërkohë që nuk duhej të ndodhte kështu. Ata nuk duhej të silleshin në këtë mënyrë, nëse e dinin që kjo shërbente për mbrojtjen e së vërtetës dhe, aq më tepër, ky fakt u ishte bërë tërësisht i qartë. Mëdyshja mund të ketë vend në situatat e paqarta, kur e vërteta dhe e drejta nuk dallohen lehtësisht dhe mund të ngatërrohen. Nëse gjërat janë të qarta dhe kur dihet që Zoti i do dhe ka urdhëruar për plotësimin e tyre, atëherë nuk ka më vend për ngurrim e polemika, por vetëm për bindje, nënshtrim dhe zbatim. Në fakt, kjo ndodhi veç me disa besimtarë, ndërsa pjesa tjetër nuk bënë asnjë lloj polemike dhe nuk kishin asnjë lloj pakënaqësie për takimin me armikun. Ata u përkushtuan me vullnet e dëshirë të plotë për të plotësuar urdhrin e Zotit të Lartësuar dhe të Profetit a.s. Madje edhe ata që në fillim patën ndonjë hezitim e pikëpyetje, më pas u bindën dhe Zoti i forcoi që të qëndronin të palëkundur në luftën me armikun. Nëpërmjet shkaqesh të ndryshme, Allahu i Madhëruar bëri që zemrat e tyre të qetësoheshin, sikurse do të përmendet edhe më pas. Arsyeja e daljes së muslimanëve në këtë betejë ishte ndjekja e një karvani të kurejshve me në krye Ebu Sufjan Ibn Harbi, drejtuar për në Sham. Ishte një karvan i madh, plot me gjë e me plaçkë. Sapo morën vesh se karvani po kthehej nga Shami, Profeti (a.s)organizoi muslimanët dhe doli në krye të 300 e disa burrave, të cilët kishin 70 deve, që i përdornin të gjithë me radhë dhe në të cilat mbanin edhe pajimet e tyre. Kur kurejshët në Meke dëgjuan për planin e muslimanëve, dolën për të mbrojtur karvanin e tyre, me një ushtri prej 1000 vetësh, me kalorësi e të armatosur mirë.[1]
[1] Pasi u informua për daljen e ushtrisë së kurejshëve, Profeti a.s. zhvilloi bisedime me shokët e tij, duke e shtruar me ta çështjen e luftës. Të parët folën muhaxhirët, të cilët thanë fjalë të mira dhe me vend. Profeti a.s. u kërkoi mendim sahabëve për herë të dytë. Përsëri foli një muhaxhir. Sërish Profeti a.s. kërkoi të dëgjonte mendime prej sahabëve. Atëherë ensarët e kuptuan se ai kërkonte të dinte mendimin e tyre. Ngrihet Sad Ibn Muadhi dhe thotë: “O i Dërguari i Allahut! Më duket sikur po na drejtohesh ne”? Dhe vërtet Profeti a.s. kishte për qëllim ata, sepse marrëveshja me ta ishte që ta ruanin prej çdokujt që e sulmonte, por me kusht: brenda trojeve të tyre. Atëherë Sadi iu drejtua Profetit a.s. dhe i tha: “Ndoshta ti mendon se ensarët nuk e ndiejnë për detyrë që të luftojnë jashtë trojeve të tyre? E pra, unë po flas në emër të ensarëve, dhe po të përgjigjem për ta: Drejtohu nga të duash, ndërprit lidhjet me kë të duash, merr prej pasurive tona sa të duash dhe na jep çfarë të duash, – dhe dije se të marrësh prej nesh është më e dashur për ne sesa të mos marrësh; çdo urdhër që ta japësh, ne kemi për të qenë ndjekës dhe zbatues të tij! Betohem në Allah, edhe nëse ti shkon drejt El Berkut në Gimdan, ne na ke me vete! Betohem në Allah, edhe sikur t’i hysh këtij deti përmes, edhe ne do t’i hyjmë me ty!” Pastaj foli El Mikdadi: “Ne nuk themi ashtu siç i thanë Musait populli e shokët e tij: “Shkoni ti dhe Zoti yt luftoni, se ne do të presim këtu!” por do të luftojmë së bashku me ty, nga e djathta jote e nga e majta jote; para teje e pas teje.” Nga këto fjalë fytyra e Profetit a.s. shkëlqeu; ai u gëzua shumë me ato çka dëgjoi prej shokëve të tij. Atëherë Profeti a.s. tha: “Ecni dhe gëzohuni! Të jini të sigurt se Allahu i Lartësuar me premtoi mua fitoren mbi një nga dy grupet (ose karvanin, ose ushtrinë), dhe unë i pashë vendet, ku armiqtë do të bien të vrarë” Shkëputur nga “Zadul mead” vell 3