Por ka edhe beduinë të cilët besojnë në Allahun dhe në Jetën tjetër dhe atë, që e japin, e konsiderojnë si mirësi që të afron tek Allahu dhe që të bën t'i meritosh lutjet e të Dërguarit (për bamirësit). -
Jo të gjithë beduinët janë të qortuar dhe jobesimtarë. Ka prej tyre që besojnë në Allahun dhe në Ditën e Gjykimit. Është pikërisht ky besim që i shpëton dhe i ruan ata nga mohimi dhe hipokrizia. Këta bëjnë vepra të mira sipas imanit të tyre. Edhe shpenzimet që japin i konsiderojnë si një mundësi e mirë, që i afron tek Allahu i Madhëruar: "…atë që e japin e konsiderojnë si mirësi që të afron tek Allahu dhe që të bën t'i meritosh lutjet e të Dërguarit (për bamirësit)." Besimtarët llogarisnin shpërblimin e Allahut dhe synonin kënaqësinë e Tij përmes punëve të mira. Kështu, ata bëheshin prej atyre për të cilët Profeti lutej dhe kërkonte falje, dhe kjo i kënaqte ata pa masë. Ai lutej për ta që Zoti t’i bekonte ata në pasuritë dhe familjet e tyre. Allahu i Madhëruar, duke treguar dobinë e madhe të lutjeve të Profetit për besimtarët, thotë:
Dijeni se ato janë me të vërtetë rrugë për afrim (tek Allahu). - Duke dhënë pasurinë e tyre për hir të Zotit, ata bënin që Profeti të kërkonte falje për ta dhe të lutej për bereqet e mbarësi. Në këtë mënyrë, ata të afroheshin edhe më shumë tek Allahu i Lartësuar dhe u shtohej e bekohej pasuria e tyre. Të gjitha mirësitë përmblidhen në fjalën e Allahut:
Allahu do t’i përfshijë ata në mëshirën e Tij. Allahu është Falës i Madh e Mëshirëplotë. -
Allahu i Lartësuar do t’i llogarisë si njerëz vepërmirë. Allahu i Madhërishëm është Falës i madh dhe Mëshirplotë. Ai ua fal gjynahet atyre që pendohen dhe kthehen tek Ai të nënshtruar. Ai i përfshin me dashuri adhuruesit e Tij, me mëshirën e Tij, që ka përfshirë gjithçka. Për këta fatlumë Ai ka posaçëruar një mëshirë të veçantë, që askush tjetër nuk e gëzon. Prej kësaj mëshire, besimtarët përftojnë dituri të saktë dhe të nevojshme, mbushen me vullnet për të bërë vepra të mira, që Zoti i do. Është i Madhërishmi që e fut këtë udhëzim në zemrat e tyre, që ata të ecin drejt kënaqësisë dhe Xhenetit të Tij. Në këtë rrugë, po me mëshirën e Tij të posaçme, Ai i ruan nga çdo gjë që cenon imanin e tyre, i ruan nga gjynahet dhe u rezervon shpërblime pa fund. Nga ajeti kuptojmë se edhe nomadët nuk ndryshojnë totalisht nga qytetarët e vendbanimeve të mëdha, në kuptimin që edhe ata janë të ndarë në besimtarë dhe jo të tillë. Disa janë të lavdëruar për cilësitë e mira e disa janë të dënueshëm për cilësitë e ulëta. Allahu i Madhëruar nuk i qorton ata për faktin se janë banorë çadrash dhe shkretëtëtirash, por për faktin se janë të prirur drejt mohimit, hipokrizisë dhe mosnjohjes së kufijve që Zoti i shpalli Profetit të Tij. Kështu, qortimi shkon për të gjithë ata që kanë të tilla cilësi, edhe nëse jetojnë në mes të qyteteve të mëdha. Nga ajetet kuptohet gjithashtu se mohimi, hipokrizia dhe mosbindja ndaj Zotit shtohen ose pakësohen, ashpërsohen ose zbuten, në varësi të gjendjes së robit dhe shoqërisë ku ai jeton, si dhe në varësi të paditurisë rreth shpalljeve të Zotit. Prej këtej, kuptohet vlera e madhe e diturisë. Injoranti është më pranë të keqes sesa i dituri. I Madhëruari i qortoi nomadët si më të prirur drejt mohimit e hipokrizisë, pikërisht për shkak të largësisë së tyre nga dituria e mirë, e cila është dituria rreth Shpalljes së Zotit. Kjo dituri përfshin themelet e fesë dhe degëzimet e saj, si: çështjet e imanit, islamit, ihsanit; njohjen e kufrit, hipokrizisë dhe shfrenimit në gjynahe Zotit; njohjen e devotshmërisë dhe rrugëve të arritjes së saj; njohjen e mënyrave dhe veprave që të çojnë drejt shpëtimit nga e keqja dhe arritjes së të mirave; fjalët e veprat që konsiderohen si bindje e adhurime ndaj Zotit dhe për të cilat Zoti shpërblen pa masë; bamirësia dhe llojet e saj; lidhjet që njeriu duhet të ruajë dhe forcojë; çfarë janë gjynahet e mëdha, si vrasja, zinaja, pirja e pijeve dehëse, fajdet etj. Pa dyshim, ai që i njeh këto çështje dhe synon të mirën, ka për të zbatuar porositë dhe ka për t'u kujdesur që të jetë i rregullt dhe të jetojë sipas ligjit të Zotit. Ai do të veprojë të mirën dhe do të largohet nga e keqja. Pasi të përkushtohet vetë në këtë rrugë, ai do të ftojë edhe të tjerët, me butësi dhe urtësi, në të. Nga ajetet kuptohet se besimtari duhet t’i të plotësojë detyrimet e tij me gjoks të zgjeruar, me zemër e shpirt të qetë dhe të përkujdeset që të jetë gjithmonë i fituar dhe i shpërblyer, dhe jo humbës dhe i dënuar.