42. شوري آیه 46

و آنان در برابر الله، كارسازى نخواهند داشت كه یارى‌شان كند؛ و هر کس كه الله او را گمراه كند، راهى [براى نجات] نخواهد داشت.

وَمَن يُضْلِلِ اللَّهُ فَمَا لَهُ مِن وَلِيٍّ مِّن بَعْدِهِ وَتَرَى الظَّالِمِينَ لَمَّا رَأَوُا الْعَذَابَ يَقُولُونَ هَلْ إِلَى مَرَدٍّ مِّن سَبِيلٍ؛ هر کس را که خدا گمراه کند از آن پس هيچ دوستي نخواهد داشت و ظالمان را مي بيني که چون عذاب را بنگرند ، مي گويند : آيا ما را راه بازگشتي هست ?
وَتَرَاهُمْ يُعْرَضُونَ عَلَيْهَا خَاشِعِينَ مِنَ الذُّلِّ يَنظُرُونَ مِن طَرْفٍ خَفِيٍّ وَقَالَ الَّذِينَ آمَنُوا إِنَّ الْخَاسِرِينَ الَّذِينَ خَسِرُوا أَنفُسَهُمْ وَأَهْلِيهِمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ أَلَا إِنَّ الظَّالِمِينَ فِي عَذَابٍ مُّقِيمٍ ؛ آنها را مي بيني که به جهنم مي برند ترسان و ذليل از گوشه چشم نگاهي ، دزديده مي کنند کساني که ايمان آورده بودند مي گويند : اينان خود و کسانشان را در روز قيامت بر باد دادند آگاه باش که ستمکاران در عذاب دايم خواهند بود.
وَمَا كَانَ لَهُم مِّنْ أَوْلِيَاء يَنصُرُونَهُم مِّن دُونِ اللَّهِ وَمَن يُضْلِلِ اللَّهُ فَمَا لَهُ مِن سَبِيلٍ؛ جز خدا يار و مددکاري ندارند و هر کس را که خدا گمراه کند هيچ راهي برايش نيست.
(44) خداوند متعال خبر می‌دهد که تنها او هدایت می‌کند و گمراه می‌سازد، (﴿وَمَن يُضۡلِلِ ٱللَّهُ فَمَا لَهُۥ مِن وَلِيّٖ مِّنۢ بَعۡدِهِۦ﴾) و هرکس را که خداوند به سبب ستمگری‌اش گمراه سازد، بعد از خدا هیچ کارسازی ندارد که او را سرپرستی نماید و هدایت کند. (﴿وَتَرَى ٱلظَّٰلِمِينَ لَمَّا رَأَوُاۡ ٱلۡعَذَابَ﴾) و ستمگران را خواهی دید که وقتی عذاب و آن منظرۀ وحشتناک را مشاهده کنند، اظهار ندامت و پشیمانی بزرگ می‌نمایند و بر گذشته تاسّف می‌خورند. (﴿يَقُولُونَ هَلۡ إِلَىٰ مَرَدّٖ مِّن سَبِيلٖ﴾) و می‌گویند: آیا راه چاره‌ای برای ما هست که به دنیا باز گردیم تا عملی غیر از آنچه می‌کردیم انجام دهیم؟ و این خواستن، چیزی است که محال است و امکان ندارد.
(45) (﴿وَتَرَىٰهُمۡ يُعۡرَضُونَ عَلَيۡهَا خَٰشِعِينَ مِنَ ٱلذُّلِّ﴾) و آنان را خواهی دید که بر آتش عرضه می‌شوند در حالی که بر اثر مذلّت و خواری که در دل‌هایشان است، کز کرده‌اند و به هم آمده‌اند. (﴿يَنظُرُونَ مِن طَرۡفٍ خَفِيّٖ﴾) و از ترس و وحشت آتش جهنّم، مستقیم به آن نگاه نمی‌کنند، بلکه با گوشۀ چشم و مخفیانه به آن نگاه می‌کنند. (﴿وَقَالَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُوٓاۡ﴾) وقتی سرنوشت مردم آشکار می‌گردد و صادقان از دیگران مشخص می‌شوند، مؤمنان می‌گویند: (﴿إِنَّ ٱلۡخَٰسِرِينَ ٱلَّذِينَ خَسِرُوٓاۡ أَنفُسَهُمۡ وَأَهۡلِيهِمۡ يَوۡمَ ٱلۡقِيَٰمَةِ﴾) بی‌گمان، زیانکاران حقیقی کسانی هستند که در روز قیامت خود و خاندان خود را به زیان می‌افکنند، و پاداش فراوان را از دست می‌دهند، و به عذاب دردناک گرفتار می‌شوند، و میان آنها و خانواده‌هایشان جدایی افکنده می‌شود. پس در کنار همدیگر گرد نمی‌آیند. (﴿أَلَآ إِنَّ ٱلظَّٰلِمِينَ فِي عَذَابٖ مُّقِيمٖ﴾) آگاه باش! بی‌گمان کسانی که با کفر ورزیدن و ارتکاب گناهان بر خود ستم کرده‌اند، در عذابی پایدار هستند؛ یعنی در وسط عذاب هستند و در آن فرو رفته، و هرگز از آن بیرون نمی‌آیند، و یک لحظه عذاب از آنها کاسته نمی‌شود، و آنان در آن ناامید هستند.
(46) (﴿وَمَا كَانَ لَهُم مِّنۡ أَوۡلِيَآءَ يَنصُرُونَهُم مِّن دُونِ ٱللَّهِ﴾) و آنان یاوران و دوستانی ندارند که در برابر خداوند آنان را یاری دهند، آن گونه که در دنیا این خیال را در سر خود می‌پرورانند که در قیامت یاورانی دارند. پس در قیامت برای آنان و برای دیگران روشن خواهد شد، و اسبابی که آنان بدان امید بسته بودند از دست می‌دهند، و عذاب خدا که به سویشان می‌آید از آنها دور گردانده نمی‌شود. (﴿وَمَن يُضۡلِلِ ٱللَّهُ فَمَا لَهُۥ مِن سَبِيلٍ﴾) و هرکس را که خداوند گمراه سازد هیچ راهی ندارد که هدایت را به دست آورد. پس اینها که گمان بردند انبازهایی که شریک خدا ساختند به آنها فایده می‌رساند و زیان را از آنها دور می‌کند، گمراه گشته؛ و در این روز گمراهی‌شان مشخّص می‌گردد.

جز خدا يار و مددكارى ندارند و هر كس را كه خدا گمراه كند هيچ راهى برايش نيست

و براى آنها دوستان و ياورانى نخواهد بود كه ايشان را در مقابل خدا يارى كنند. و هر كه را خدا بى‌راه گذارد، هيچ راه [نجاتى‌] براى او نخواهد بود

و آنان را دوستانی نیست که در برابر خداوند یاریشان کنند، و هرکس که خداوند بیراهش گذارد، او را راهی نیست‌

و در برابر خدا برای آنان سرپرستان و یاورانی که یاریشان دهد نخواهد بود؛ و هر که را خدا گمراه کند، او را هیچ راهی [به سوی نجات و سعادت] نیست

و آنها را غیر خدا هیچ یار و یاوری نباشد که یاریشان دهند. و هر که را خدا به گمراهی واگذارد دیگر هیچ راه نجاتی بر او نخواهد بود

و نبودشان دوستانی که یاریشان کنند جز خدا و آن را که گمراه سازد خدا پس نیستش راهی‌

و جز خدا براى آنان دوستانى [ديگر] نيست كه آنها را يارى كنند، و هر كه را خدا بى‌راه كذارد هيچ راهى براى او نخواهد بود

و جز خدا برای آنان اولیای دیگری نبوده (که) یاریشان کنند. و هر کس را خدا بی‌راه گذارد پس‌هیچ راهی برای او نیست

و هیچ سَرورى ندارند که به جای خداوند یاریشان کند. و هر کس را که خداوند [به خاطر کردارش] گمراه کند، پس براى او هیچ راه [نجاتى] نیست

آنان یاوران و دوستانی ندارند که ایشان را در برابر (عذاب) خدا یاری و کمک کنند. خدا هر که را گمراه سازد، او راهی (برای نجات) ندارد

آنها جز خدا اولیا و یاورانی ندارند که یاریشان کنند؛ و هر کس را خدا گمراه سازد، هیچ راه نجاتی برای او نیست

و آنان را جز خدا دوستان و كارسازانى كه ياريشان كنند نيست و هر كه را خدا گمراه كند او را هيچ راهى [به رستگارى‌] نيست