Yunus Ayah 94

Nëse ti (Muhamed) je në mëdyshje për atë që të kemi shpallur ty, pyeti ata që kanë lexuar Shkrimet para teje. Pa dyshim, ty të ka ardhur e Vërteta nga Zoti yt, prandaj mos u bëj kurrsesi nga ata që dyshojnë.

Nëse je në dyshim për këtë që të shpallëm, atëherë pyeti ata që kanë lexuar Librin para teje! -
Allahu i Madhëruar i thotë Profetit të Tij: "Nëse dyshon a është e vërtetë ajo që Zoti ka shpallur apo jo, atëherë pyeti ata që e lexonin Librin hyjnor ose shpalljet e mëparshme, para teje. Pyeti ata dijetarë të drejtë, që e shfaqin të vërtetën dhe kurrë nuk e fshehin atë. Ata patjetër do të të miratojnë dhe do të dëshmojnë se ajo që të është shpallur është e vërteta e sigurt dhe në përputhje me shpalljet e Zotit që ata i njohin dhe i kanë pranuar.” Dikush mund të pyesë: Shumë ithtarë të Librit, jehudë e krishterë e kundërshtuan dhe mohuan Profetin e fundit të Zotit, Muhamedin a.s. Ata nuk pranuan ftesën e tij, që të jetonin sipas Shpalljes e fesë që Ai solli nga Zoti. Atëherë, si është e mundur që Zoti e urdhëron Profetin e Tij që të kërkojë dëshminë e tyre dhe ta konsiderojë atë si argument për vërtetësinë e tij si profet dhe vërtetësinë e Shpalljes dhe fesë së tij?! Përgjigjja për këtë pyetje është si vijon: Nëse dëshmia i atribuohet një grupi ose pasuesve të një drejtimi të caktuar, ose banorëve të një vendi, atëherë qëllimi është për ata nga mesi i tyre që janë të besueshëm e të drejtë. Ndërsa të tjerët, edhe pse mund të jenë më të shumtë në numër, janë të papërfillshëm dhe nuk i përfshin ai tekst. Dëshmia, që të jetë pranueshme, duhet të bazohet në dituri, sinqeritet dhe drejtësi. Nga ana tjetër, është fakt historik se ishin të shumtë priftërinjtë e murgjërit e krishterë dhe dijetarët judej që e besuan Shpalljen që iu dha Muhamedit (a.s)nga Zoti i botëve. I tillë ishte p.sh. Abdullah Ibn Selami, e shumë e shumë të tjerë, të cilët pranuan Kur'anin në kohën e Profetit, të kalifëve pas tij dhe më vonë. I tillë ishte edhe Keab el Ahbari. Dëshmia e ithtarëve të Librit, për të cilën aludohet, bazohet në Librin që ata pasojnë, pra, në Teurat. Nëse në Teurat gjendet diçka që pohon dhe përputhet me atë që gjendet në Kur'an, duke dëshmuar për saktësinë e saj, atëherë edhe nëse të gjithë ithtarët e Librit do të binin dakord që ta refuzonin, do të ishte e pavlefshme dhe e parëndësishme. Ky mohim nuk e rrëzon vërtetësinë e Profetit dhe të Shpalljes së Tij. Mendohu me kujdes! Allahu i Madhëruar e urdhëroi Profetin e Tij që të argumentonte saktësinë dhe vërtetësinë e Shpalljes së Tij me dëshminë e ehlu kitab-it, madje ta bënte këtë haptazi, ndërkohë që shumë prej tyre ishin shumë të përbetuar për ta penguar e shkatërruar thirrjen e Muhamedit a.s. Nëse ata do të kishin ndonjë mundësi për ta refuzuar atë që tha Zoti, do ta kishin bërë. Por duke qenë se ata nuk mundën ta mohonin diçka të tillë nga njëra anë, dhe besimi i një pjese të madhe të tyre në këtë Shpallje madhështore nga ana tjetër, ishin argument shumë i fortë që tregonte vërtetësinë e Kur'anit e saktësinë e tij si fjalë e Zotit. Gjithashtu, nuk është e vërtetuar që shumica e ehlu kitab-it e refuzuan ftesën e Muhamedit. Përkundrazi, ka shumë fakte se shumica e tyre e pranoi atë, me zgjedhje të lirë. Në kohën e Profetit a.s, shumë vende ishin të besimit të krishterë ose hebre. Nuk zgjati shumë dhe shumica e banorëve të Shamit, Misirit, Irakut dhe rrethinave të tyre, që në të shkuarën ishin djepe të besimit të krishterë e judej, pranuan Islamin. Të vetmit që nuk përqafuan Islamin ishin paria dhe udhëheqësit e tyre, së bashku me një pakicë injorantësh, të cilët i dhanë përparësi më shumë pushtetit dhe ofiqeve, kundrejt besimit të pastër dhe Shpalljes së vërtetë të Zotit. Shumë nga të paditurit mbetën në fenë e tyre të devijuar thjesht me emër, pa pasur asnjë njohuri dhe bindje. Kështu, për shembull, shumica e el ifrinxh-ëve në fakt janë mosbesimtarë, që nuk pranojnë asnjë profet të Zotit, por deklarojnë se janë të krishterë thjesht për të mos humbur pushtetin dhe si mbulesë për kotësitë e padrejtësitë e tyre. Këtë fakt e di mirë çdokush që njeh gjendjen dhe bëmat e tyre.[1]



[1]
Shpërndarja gjeografike e feve. Në kohën kur Allahu i madhëruar dërgoi Muhamedin a.s si profet tek banorët e tokës, ata ishin të ndarë në 5 - së grupe duke u bazuar në fenë të cilën pasonin. Pra ishin Jehudë, të Krishterë, Mexhusë, Sabi’unë dhe idhujtarë (paganë). Këto ishin 5 - së llojet që patën mbizotëruar në tokë në atë kohë.


- Përsa i përket Jehudëve (çifutëve) pjesa më e madhe e tyre ishte në Jemen, Hajber, Medine dhe rrethinat e saj. Gjithashtu gjendeshin në skajet e Shamit të përzierë si pakicë me nesarat (të krishterët). Ndodheshin gjithashtu në tokën e Persëve të përzierë me Mexhusët (adhuruesit e zjarrit). Prej tyre një pjesë
ndodheshin në tokën e arabëve dhe më të përqëndruar ishin në tokën e Hajberit dhe të Medinës (siç u përmend më sipër). Pra Allahu i madhëruar i pati shpërndarë në tokë popuj-popuj apo grupe-grupe nën sundimin e mbretërve dhe shtypësve.


- Ndërsa të Krishterët ishin vendosur në një pjesë të madhe të tokës. Shami ishte i gjithi me krishterë. Toka e Marokut shumica në të ishin të krishterë. Po kështu ishte edhe toka e Egjiptit, Abisinisë (Etiopisë), Sirisë, toka të cilat ndodhen mes Tigrit dhe Eufratit. Gjithashtu edhe toka e Meusilit dhe Nexhranit në Irak etj.


- Kurse Mexhusët ishin të përqëndruar
në mbretërinë e Persit dhe çka ishte e
lidhur me ta.


- Ndërsa Sabiunët ishin në Haran
(qytet në rrugën mes Meusilit dhe
Shamit) dhe në një pjesë të madhe të
vendeve Romake.


- idhujtarët (paganët) përfshinin
gadishullin Arab, vendet e Indisë, Turqisë
dhe çka rreth tyre.


Kështu pra fetë e pranishme në botë
nuk dalin nga këto pesë fe dhe mbetet
vetëm feja e drejtë ashtu si thotë Ibn
Abasi: “Në botë ka gjashtë fe; Një fe që
është e Rrahmanit (Mëshiruesit) dhe
pesë janë të shejtanit. Këto gjashtë fe
janë përmendur në Kur'an: “Ditën e
Kijametit, Allahu do të bëjë dallimin midis
atyre që besuan (në Kur'an) dhe atyre që
ishin jehudinj, sabejë, të krishterë,
mexhusë dhe idhujtarë. Allahu di dhe
sheh gjithçka." Haxh 17. Kur Allahu i
lartësuar dërgoi profetin e Tij, shumica e
vendve iu përgjgjën thirrjes së tij, të
bindur dhe me dëshirë. Askush nuk u
detyrua me forcë të hyjë në fenë islame.
Vritej vetëm ai që bëhej pengesë kundër
ftesës islame dhe pengonte thirrësit në
thirrjen islame dhe i luftonte ata. Ndërsa
ata që ishin paqësorë nuk prekeshin duke
zbatuar kështu fjalën e Allahut kur thotë:
“Nuk ka detyrim në fe. Është sqaruar e
vërteta nga e kota. Kush e braktis (tagut-
in) dhe beson në Allahun, ai është kapur
pas lidhjes më të fortë, e cila kurrë nuk
këputet. Allahu Dëgjon e Di gjithçka."
Bekare 256. Pra me kuptimin: “Nuk ka
detyrim në fe.” Ky ajet zbriti duke pasur
për qëllim disa sahabë (shokë të profetit
a.) fëmijët e të cilëve ishin bërë të
krishterë para islamit dhe kur ata
pranuan islamin deshën të detyronin
fëmijët e tyre që të pranonin islamin. Por
Allahu i madhëruar zbriti ajetet ku i
sqaron njerëzve se nuk ka dhunë në fe
derisa ata të binden dhe të pranojnë me
dëshirë islamin. Në të vërtetë ky ajet
përmbledh të gjithë mohuesit (kufarët)
duke gjykuar kështu për saktësinë e
mendimit të atyre që e lejojnë marrjen e
xhizjes prej të gjithë mohuesve dhe mos
detyrimit të tyre për të pranuar fenë
islame. Pra ashtu si thanë dijetarët e
Irakut e Medines, ose të pranojnë
islamin ose të paguajnë xhizjen, paçka se
bëjnë përjashtime për disa paganë
adhurues putash, duke mos prenuar prej
tyre xhizjen. Ai që mediton në historinë e
profetit a.s qartësohet se ai kurrë nuk ka
detyruar askënd me forcë që të hyjë në
fenë e tij dhe se ai ka luftuar vetëm ata
që e luftonin. Ndërsa ata që ishin
paqësorë nuk i luftonte përderisa ata
vazhdonin në këtë gjendje paqësore dhe
nuk e thyenin paktin mes tyre, sepse
kështu ishte urdhëruar prej Zotit të
Botëve. “Si mund të kenë idhujtarët
besëlidhje me Allahun dhe të Dërguarin e
Tij?! Përjashtim bëjnë vetëm ata, me të
cilët ju keni lidhur marrëveshje pranë
Xhamisë së Shenjtë. Përderisa ata u
përmbahen marrëveshjeve, përmbajuni
edhe ju! Allahu i do të devotshmit.". El
teube 7. Profeti a.s kur erdhi në Medine
bëri paqe me Jehudët dhe i la ata në
fenë e tyre. Por kur ata e thyen paqen
me të dhe filluan me luftë dhe vrasje,
atëherë i luftoi ata. Disa prej tyre i liroi,
disave prej tyre u bëri mirësi (i fali) dhe
disa të tjerë që e merituan i vrau. Po
kështu veproi me Kurejshët kur bëri
paqe me ta për 10-të vjet (në beslidhjen
e Hudejbijes) në vitin e 6-të të hixhretit.
Nuk i luftoi ata derisa ishin ata që e
thyen besën. Atëherë i luftoi ata në
vendet e tyre, ndërkohë që më parë ishin
idhujtarët ata që e luftuan atë në luftën
e Hendekut dhe të Bedrit. Edhe pse u
bashkuan të gjithë për ta vrarë, nëse do
të largoheshin prej tij ai nuk do ti vriste.
Pra profeti a.s nuk pati detyruar kurrë
askënd që të hyjë në fenë islame me
forcë dhe, po kështu askush prej
ndjekësve të tij. Madje njerëzit hynë në
fenë e tij me dëshirë, kënaqësi, bindje
dhe me zgjedhjen e tyre të lirë. Pra
shumica e banorëve të tokës hynë në
fenë e tij kur e kuptuan se ai ishte profet
i vërtetë, i dërguar prej Allahut, Krijuesit
të botëve. Kështu pra banorët e Jemenit,
ashtu sikurse përmendët në hadithin e
Muadhit, ishin ithtarë të librit. Në
hadithin e profetit a.s thuhet: “O
Muadh, ti do të shkosh tek një popull që
janë ithtarë të librit. E para çështje që ti
ftosh le të jetë ftesa në besimin dhe
dëshminë se nuk ka Zot tjetër të
adhuruar me meritë veç Allahut ...........
hadithi.” Pas dërgimit të Muadh ibn
Xhebel ishin të shumtë ata që pranuan
Islamin pa asnjë ngutje apo kërcënim.
Edhe në Medine pati shumë prej
jehudëve që pranuan islamin, mes të
cilëve edhe Abdullahi. Këta
përmenden në librat e historisë se hynë
në islam pa pasur frikë nga shpata dhe
pa pasur dëshirë e synim për jetën e
dynjasë, madje hynë në islam në kohën
kur ai kishte nevojë më shumë se kurrë
për burra, sepse armiqtë ishin të shumtë
dhe ai ishte në fillimet e tij. Madje pati
prej tyre që pranonte të bëhej armik i
familjes së tij dhe hynte në islam duke
pranuar sfidën e varfërisë dhe vetmisë
prej familjes që dëshironin mosbesimin.
Pra e pranuan islamin jo për post e
pasuri, madje i lanë postet e pasuritë e
tyre për hir të islamit dhe duke duruar
mundimet me fjalë e vepra të mohuesve.
Pra nëse shumë prej priftërinjëve,
murgjërve etj si këta zgjodhën
mosbesimin, sikurse pretendojnë të
paditurit, le ta kuptojnë se shumica e
banorëve të tokës prej të gjitha grupeve
të mohuesve, pranuan islamin. Dhe në
këtë mënyrë shumica u bënë muslimanë
ndërsa pjesa tjetër ngjante si një qime e
zezë në kaun e bardhë. Po kështu
mexhusët. Ishin të shumtë dhe e pranuan
islamin të gjithë, përveç një pakice të
rrallë prej tyre. Ata u bënë shtete islame
ndërsa ata që nuk pranuan islamin
mbetën të nënshtruar dhe të detyruar
për të dhënë xhizjen. Shumica e Jehudëve
po kështu pranuan islamin ndërsa pakica
mbeti e shpërndarë nëpër rruzull. Pra
fjala e çdo injoranti që thotë se këta
popuj e mohuan profetin e islamit
Muhamedin a.s është gënjeshtër,
mashtrim i qartë dhe pa dyshim në të.
Por edhe nëse do të supozonim se e kanë
mohuar, kjo nuk do të ishte një ngjarje e
re për profetët. Kështu pati ndodhur me
Nuhin që jetoi mes popullit të tij duke i
ftuar 950 vjet duke u sjellë atyre
argumente të qarta që nuk dyshon në to
askush veç atyre që mohuan. Vetëm
kryeneçët i kthejnë shpinën të vërtetës.


Shkaqet që pengojnë pranimin e të
vërtetës.


Shkaqet që pengojnë pranimin e të
vërtetës janë të shumta, prej tyre mund
të përmendim:


- Padituria rreth saj. Ky është shkaku
kryesor që pengon shumicën e
shpirtrave. Ai që është injorant për një
çështje e urren atë dhe mbështetësit e
saj. Nëse i shtohet injorancës urrejtja për atë i cili e urdhëron në diçka që i
është mësuar dhe prezantuar nga të
parët e tij si “e keqe”, armiqësia ndaj tij
dhe cmira për të, pengesa rritet dhe
forcohet. Nëse kësaj i shtohet
vështirësia e kundërshtimit të zakoneve
të paraardhësve, të dashurve dhe të
rrespektuarve të tij, pengesa forcohet
edhe më shumë. Nëse kësaj i shtohet
mendimi se me pranimin e të vërtetës
marin fund pasuria, pushteti pasionet,
pengesa bëhet më e fortë. Nëse pas
gjithë kësaj shtohet frika prej ndarjes
apo mundimit që mund t’i japin
shoqëria familja, të afërmit si dhe
humbja e personalitetit mes tyre,
humbja e pasurisë dhe e pushtetit, ashtu
sikurse ndodhi me Heraklin në kohën e
profetit a.s., pengesa zor se kapërcehet.
Herakliu e njohu të vërtetën, madje
dëshiroi dhe tentoi ta pranojë atë, por
populli nuk iu bind dhe nën trysninë e
frikës për veten e vet, zgjodhi mohimin
kundrejt udhëzimit, pasi ju sqarua e
vërteta.


- Prej shkaqeve më të mëdha në
mospranimin e të vërtetës është hasedi
(cmira). Kjo është një ndjenjë paralizuese
për shpirtin. Kur e shikon cmirëziu që
dikujt i është dhënë një mirësi që nuk e
ka shijuar dhe ai është ngritur në një
gradë që s'e ka provuar, e ndien të
vështirë të pranojë të vërtetën prej
këtij personi dhe të nënshtrohet duke i
lejuar vetes të jetë ndihmëtar e ndjekës i
tij. Po a nuk e pengoi Iblisin që t’i bjerë
në sexhde Ademit a.s veçse cmira? Kur
e pa që Ademi ishte më i nderuar dhe u
ngrit në një vend më të lartë se ai
mohoi udhëzimin e Zotit dhe zgjodhi me
mendjemadhësi zjarrin ndërkohë që ai
ishte vendosur dhe adhuronte Zotin mes
melekëve. Kjo është sëmundja që i ndaloi
jehudët të besonin e të ndiqnin rrugën
e Isait a.s (Jezusit) paçka se e dinin me
siguri të plotë se ai ishte i dërguari
(profet) i Zotit që u pat ardhur me
udhëzim të qartë. Pra cmira i bëri të
mos pranonin këtë profet edhe pse në
mes tyre kishte priftërinj e dijetarë që i
dinin çështjet e Teuratit dhe profecitë në
të. Ndërkohë qe jehudët të shtyrë nga
cmira e mohuan Isain që ishte prej tyre
dhe i cili as nuk i vrau as nuk i preu por
përkundrazi erdhi me mëshirë, lehtësim
dhe bamirësi prej Zotit, duke u lehtësuar
disa vështirësi dhe duke plotësuar ligjin
e Zotit në Teurat, si mund të mendohet
se do të jetë qëndrimi i tyre ndaj një
profeti të ri që :


1. Nuk është prej gjirit të tyre (pra është
arab).


2. Erdhi me një ligj të ri që qëndron mbi
të gjitha ligjet dhe dispozitat e
mëparshme dhe është gjykues mbi to.


3. U zbulon atyre të gjitha poshtërsitë e
të palarat që veprojnë dhe i sqaron
njerëzimit punët e tyre të pista në
ndryshimin e librit të Allahut, Teuratit
dhe ungjillit.


4. Që i nxjerr nga shtëpitë e tyre dhe do
të jetë mbizotërues mbi ta ashtu siç e
gjejnë të shkruar në librat e tyre.
Me gjithë këto të dhëna, si mund të
mos i pushtojë haseti, inati, cmira këto
zemra? Sikur të mos ishte veçse ky
shkak, kjo do të mjaftonte për ato zemra
të sëmura që të mos paranojnë të
vërtetën. E si mendon se mund të jetë
gjendja e një personi që përveç këtij
shkaku ka edhe të tjerat që u
përmendën më lart?


Mesrur ibn Mahrame (djali i motrës
së Ebu Xhehlit, kundërshtarit më të
madh të islamit prej politeistëve) duke
ju drejtuar dajës së tij (Ebu Xhehlit)
thotë: "A e keni akuzuar ndonjëherë
Muhamedin për gënjeshtër para se t’i
zbriste profecia? - Tha: o djali i motrës
time: Pasha Allahun! Muhamedi ka qenë
më i drejti mes nesh. Që kur ka qenë
djalosh ai thirej (El emin) besniku, i
drejti, i vërteti dhe nuk e kemi provuar
gënjeshtrën që të dalë prej gojës së tij
kurrë ndonjëherë. - Tha: O daja im,
atëherë çfarë ju pengon që ta ndiqni? - O
bir i motrës time, gjatë gjithë kohrave
fisi ynë ka garuar me fisin e Beni Hashim
(fisit të profetit a.s) se kujt i takon vendi
më i lartë dhe nderimi në shoqëri. Së
fundmi Benu Hashim thanë: Prej nesh
erdhi një profet”. E kur do të mundemi
ta arrijmë këtë nderim? (prandaj nuk e
pranojmë si profet) El texhrid 1/ 13. El
Ahnes ibn Sherik, në luftën e Bedrit, I
tha Ebu Xhehlit: - “O Ebul Hakim, më
njofto për Muhamedin, a është i vërtetë
(në atë që thotë) se është profet, apo
është gënjeshtar. Më njofto se këtu s’ka
asnjë tjetër veç nesh të dy prej
kurejshëve dhe nuk të dëgjon kush prej
tyre. - Ebu Xhehli tha: Oh varfëri ti! Uall-
llahi, Muhamedi është i vërtetë, besnik e i
sinqertë. Nuk është njohur ndonjëherë
që Muhamedi të gënjejë. Por nëse Benu
Kasij (ka për qëllim Benu Hashim fisin e
profetit a.s) përparojnë duke mbajtur
flamurin duke ushqyer e strehuar
pelegrinët dhe duke ardhur prej tyre
profet, atëherë çfarë u mbetet fiseve të
tjera kurejshe nga nderi dhe respekti. El
texhrid 1/14. Ndërsa jehudët e njihnin
Muhamedin a.s ashtu si njihnin fëmijët e
tyre. Thotë Ibn Is’haku: “Më ka treguar
Asim ibn Umer që transmeton prej
Katades që e transmeton prej një dijetari
të fisit Beni Kurejdha i cili ka thënë: - A e
dini se kush ka qenë shkaku, që Esed dhe
Tha’lebe dy bijtë e Se’ijeh dhe Esed ibn
Ubej të cilët nuk kanë qenë prej fisit
Beni Kurejdah dhe as prej fisit Benu
Nadir, të pranuan islamin? - Thashë
(katade): Jo. - Tha dijetari: Në atë kohë
erdhi tek ne një burrë i ndershëm, i
shkëlqyer, i devotshëm dhe fetar prej
jehudëve të Shamit. Ai ardhi tek ne 2 vjet
para shpalljes së profecisë së
Muhamedit a.s. Duke parë cilësitë e tij të
mira, kur na pakësohej prodhimi dhe na
thahej toka për pikën e shiut, i
drejtoheshin atij me fjalët: - “O Ibn
Hejban, (kështu e thërisnin) : Eja të
lutemi që Zoti të na sjell shi! - Thoshte:
Jo, uallahi nuk e bëj deri sa të shpërndani
sadaka. – Ne e pyesnim: Sa? - Thoshte
masën dhe dilte në shesh ndërkohë që
vapa e thatësira arrinte kulmin dhe
luteshim të gjithë për shi. E pra betohem
në Zotin që pa u ngritur ai nga vendi i
lutjes së tij fillonte të binte shiu i
shumëpritur. Kjo pati ndodhur shumë
herë. Kur ju afrua vdekja, njerëzit u
mblodhën tek ai dhe dëgjonin fjalët e tij
kur thoshte: “O bashkësia e jehudëve, si
mendoni ju, pse e lashë tokën e
begatshme të Shamit për të ardhur në
këtë tokë ku mbretëron thatësira dhe
uria? - I thanë: Ti e di më mirë. - Tha:
“Dola në këto vise (në Medine) për të
pritur profetin, koha e të cilit është afruar
dhe vend-emigrimi i tij do të jetë
(Medina) këto vise. Kur të dalë pasoni
rrugën e tij e përkraheni atë sepse ai
është dërguar për të derdhur gjak, e për
të robëruar familjet e gratë e atij që e
lufton. Pra le të mos ju pengojë ky fakt
prej ndjekjes dhe përkrahjes së tij! Tha
këto fjalë dhe vdiq. Dhe kështu pra në
kohën kur hynë muslimanët në
Kurejdah, 3 djelmoshat që përmendëm
në fillim thanë: “ O grup i jehudëve: Ky
është personi për të cilin ju foli Ibn
Hejbani. Thanë jo nuk është ai. Thanë
djelmoshat: Po uall-llahi, këto janë
cilësitë e tij, dhe pranuan islamin duke
lënë familjet dhe pasuritë e tyre. Thotë
ibn Is’hak: Pasuria e tyre ishte e bllokuar
tek idhujtarët dhe, kur u bë çlirimi ju
kthye pasuria e tyre. Thotë Ibn Is’haku:
Na ka treguar Salih ibn Ibrahim ibn
Abdurahman ibn Auf i cili transmeton
prej Mahmud ibn Lebid i cili thotë: Ka
qenë mes nesh një Jehud i cili doli një
ditë prej ditësh në drekë në vend
tubimin e popullit të tij, Benu abdil
eshhel, duke u folur dhe duke u
përkujtuar ringjalljen, kijametin
(katastrofën), zjarrin, xhenetin, llogarinë,
peshoren e punëve, atj. Këto fjalë ua tha
paganëve të cilët nuk besonin ringjalljen,
para se të zbriste profetësia e
Muhamedit a.s. - Thanë paganët: Oh i
gjori ti o filan. A vërtetë mendon se
njerëzit do të ringjallen pas vdekjes së
tyre në një vend ku ka zjarr dhe xhenet
për t’u shpërblyer për punët e tyre?! -
Tha djaloshi: Po uall-llahi, është më e
dashur për mua të ndizni zjarrin më të
fortë që egziston në këtë botë dhe të
më digjni atje vetëm e vetëm që të
shpëtoj prej zjarrit pas ringjalljes. -
Thanë: E kush është argument për këto
që thua? (pra për egzistencën e këtij
zjarri?) tha : Ardhja e një profeti që do
të vijë prej këtyre vendeve dhe bëri me
shenjë nga Mekja dhe Jemeni. - Thanë e
kur do ta shohim këtë profet? - duke
hedhur vështrimin nga unë (Mahmud
ibn lebid) që isha më i vogli i familjes sime
dhe isha ulur në pragun e portës së
familjes sime, tha: - Kur të piqet mosha e
këtij djaloshi do ta dalë ky profet. Dhe
vërtetë nuk kaluan ditët dhe netët veçse
Allahu e dërgoi profetin e tij të fundit,
Muhamedin a.s, dhe jehudi ishte akoma
gjallë. Ne e besuam profetin a.s dhe e
përkrahëm atë kurse jehudi e mohoi
nga cmira e inati (që profeti ishte prej
arabëve e jo prej jehudëve). - I thamë
jehudit: A nuk je ti që na fole për
profetin? - Tha: nuk është ai, nuk është
ai për të cilin ju kam folur (megjithatë
asnjë profet nuk erdhi më pas
Muhamedit a.s)


Thotë ibn Is’haku: Më ka treguar Asim
ibn Umer që transmeton prej Katades i
cili ka thënë: “Më kanë treguar dijetarët
tanë të vjetër duke thënë: Askush prej
arabëve nuk ka qenë më i ditur se ne për
çështjen e profetit a.s. Kjo për faktin se
jetonim me jehudët pra i kishim pranë
dhe ata kishin libër qiellor kurse ne ishim
paganë që adhuronim putat. Kur ne i
mundonim ose u sillnim ndonjë dëm që e
urrenin na drejtoheshin me fjalët:
“Duroni, duroni, së është afruar koha që
të dalë një profet të cilin do ta pasojmë
dhe së bashku me të do t’ju vrasim e
shfarosim, si popullin e Adit dhe të
Iremit. Kur Allahu e dërgoi profetin e Tij,
Muhamedin a.s, ne e përkrahëm atë
kurse ata e mohuan dhe për këtë
çështje Allahu i lartësuar shpalli ajetet në
Kur'anin e shenjtë ku thuhet: Atyre u
erdhi Libri (Kur'ani) prej Allahut, që
vërteton atë që e kishin pranë, dhe
përpara kësaj, ata shpresonin me ardhjen
e tij (Muhamedit) ndihmën (e Allahut)
kundër jobesimtarëve. Por, kur u erdhi ai
(Muhammedi) që e njihnin mirë, ata e
mohuan atë. Mallkimi i Allahut qoftë mbi
jobesimtarët! Sa i shëmtuar është çmimi,
për hir të të cilit ata shitën veten! Atë që
e shpalli Allahu, ata nuk e besuan nga zilia
e tyre. Ata nuk mund ta pranonin që
Allahu, me mirësinë e Tij, t’ia zbriste
Shpalljen kujt të dëshironte prej robërve
të Vet. Prandaj ata merituan zemërim
mbi zemërim. Jobesimtarët kanë dënim
poshtërues. Bekare 89


Përmend Hakimi dhe të tjerë veç tij
duke transmetuar prej Ibn ebi Nexhih i
cili transmeton prej Alij el ezdij i cili ka
thënë: “Jehudët luteshin gjithmonë duke
thënë: “O Zoti ynë! Dërgoje për ne këtë
profet që të gjykojë mes nesh dhe
njerëzve!


Seid ibn Xhubejr transmeton prej Ibn
Abasit që ka thënë: “Jehudët e Hajberit
zvillonin luftra me fisin e Kajs ibn Ajlan
që quhej Gatafan, dhe gjithmonë lufta
përfundonte me humbjen e jehudëve
derisa ata (jehudët) filluan të luteshin
me një lutje: O Zoti ynë! Për të drejtën e
Muhamedit, profetit analfabet (që nuk di
shkrim e lexim) të cilin ke premtuar që ta
nxjerrësh për ne në kohën e fundit, ne të
lutemi që të na ndihmosh kundër tyre
(kundër Gatafanit). Ai thotë: “Sa herë që
luteshin me këtë lutje para luftës me
Gatafanin, arinim fitore kundër tyre. Por
kur Allahu i lartësuar e dërgoi profetin e
Tij a.s ata e mohuan dhe nuk e pranuan
si profet. Atëherë Allahu i lartësuar
shpalli ajetet: " Atyre u erdhi Libri
(Kur'ani) prej Allahut, që vërteton atë që
e kishin pranë, dhe përpara kësaj, ata
shpresonin me ardhjen e tij (Muhamedit)
ndihmën (e Allahut) kundër
jobesimtarëve. Por, kur u erdhi ai
(Muhammedi) që e njihnin mirë, ata e
mohuan atë. Mallkimi i Allahut qoftë mbi
jobesimtarët! Bekare 88. Pra kërkonin
ndihmë nga Zoti që me dërgimin e këtij
profeti tu dhuronte triumfin mbi armiqtë
e tyre. El hakimu e të tjerë veç tij
përmendin se kur fisi jehud Beni Nadir u
dëbuan nga viset e tyre në Medine, Amr
ibn Sa’dij shkoi të shohë ato vise
tashmë të braktisura dhe të
shkatërruara. Pasi qëndroi pak aty dhe
mendoi gjatë, u kthye në fisin e Beni
Kurejdhates të cilët i gjeti brenda në
faltoren e tyre (sinagogë). Ai i fryu bririt
dhe të gjithë u mbodhën. El Zubejr ibnul
Beta iu drejtua Amrit dhe itha: “O Ebu
Seid! Ku ke qenë sot që s’të kemi parë
gjithë ditën? - Amri rrinte gjatë në
sinagogë dhe dallohej si një adhurues i
përkushtuar në fenë e jehudëve. - Sot
pashë disa pamje që më lanë mbresa dhe
prej të cilave duhet të nxjerrim mësime.
Pashë që vëllezërit tanë u dëbuan nga
viset e tyre pas gjithë asj krenarie të
hershme, nderi, fisnikërie dhe dijeje aq të
spikatur. Ata u dëbuan dhe i lanë
pasuritë dhe madhështinë e tyre të
tjerëve. Ata u nxorën nga vendi i tyre të
poshtëruar dhe të përulur. E pra,
betohem në Teurat se kjo kurrë nuk
mund të ndodhë me një popull të cilin
Zoti e ka zgjedhur dhe dalluar mbi të
tjerët. Para kësaj edhe Ibnul Eshrefit
(jehudit që e vranë shokët e Muhamedit
a.s) i ndodhi ajo që i ndodhi mu në
kështjellën e tij dhe në vendin e sundimit
të tij. Po kështu u poshtërua edhe zotëria
i tyre Ibnu Shejbete. Ai (Muhamedi)
dëboi edhe fisin e Beni Kajnuka të cilët
konsiderohen si dijetarët më të mëdhenj
të jehudëve dhe ishin të mirë armatosur
dhe të fortë. Ai i rrethoi dhe çdo kush që
nxorri kokën jashtë prej tyre e
skllavëroi, por pasi u negociua me të për
ta, ua fali jetën, por, i dëboi nga Medina.
O populli im! Ju keni parë mjaft nga
këto që fola, prandaj mu bindni mua dhe
ejani të pasojmë Muhamedin. Betohem
në Allahun se ju e dini me siguri se ai
është profet. Pikërisht për të na foli dhe
përgëzoi Ibnu Hejban, Ebu Umejr dhe
Ibnu Hau-uas, të cilët ju e dini që janë
dijetarët më të mëdhenj të jehudëve. Ata
u nisën për tek ne nga Shami, faltorja e
shenjtë (Bejtul makdes) për të pritur
ardhjen e këtij profeti. Ata na urdhëruan
që ta pasojmë dhe ti bindemi atij dhe na
porositën që ta përshëndesim atë me
selam. Ata vdiqën në fenë e tyre dhe ne i
varrosëm në tokat tona. Të gjithë
heshtën dhe askush nuk foli qoftë edhe
një fjalë te vetme. Pastaj ai foli njëlloj si
më sipër dhe i frikësoi dhe këcënoi se
edhe ata do ti presë i njëjti fat, lufta,
vrasja, robërimi ose dëbimi. Zubejr Ibnu
Beta foli e tha: Betohem në Teurat se
unë i kam lexuar cilësitë e tij
(Muhamedit a.s) që iu shpallën Musait
të cilat nuk gjenden në këto që ne i kemi
shpikur së fundmi ( e ka fjalën për
Telmudin e libra të tjerë). Kea’b ibnu
Usejdi iu drejtua Zubejr ibn Betas dhe i
tha: “E çfarë të pengon ta pasosh atë o
Ebu Abdilah? Ai tha: “Ti. – Po pse?
Teurati kurrë nuk të ka penguar për ta
pasuar atë. – ti je udhëheqësi dhe
drejtuesi ynë të cilit i kemi dhënë besën
dhe i bindemi. Nëse ti e pason atë edhe
ne do ta pasojmë dhe nëse e rrefuzon
edhe ne e rrefuzojmë. Pastaj Amr ibnu
Keab u kthye nga unë dhe filloi të më
tregojë bisedën që ndodhi mes tyre deri
në pikën kur Keabi tha: Nuk kam çtë them
tjetër veç asaj që thashë. Unë kurrë nuk
mund ta pranoj që të bëhem pasues i
dikujt (sepse jam udhëheqës).


Dhe është pikërisht kjo arsyeja që e
pengoi firaunin që të pranoi Musain a.s.
Ai fillimisht kur i’u bë e qartë e vërteta
dhe udhëzimi gati e pranoi që të pasonte
Musën a.s, por e pengoi ndërhyrja e
ministrit të tij Hamanit i cili tha: “Nga një
Zot që adhurohet do të kthehesh në një
zot që adhuron dikë tjetër?! Atëherë
firauni tha: “Po, ke të drejtë.”, dhe e
refuzoi besimin.


Ibnu Is’haku ka përmendur se Abdullah
ibnu Ebi Bekri që ka thënë: “ Më kanë
treguar për Safijen të bijën e Hujej ibni
Ahtabit që ka thënë: “Unë kam qenë
fëmija më i dashur për babain tim dhe
për xhaxhain tim Ebu Jasinin. Kur profeti
a.s mbëriti në Medine edhe ata shkuan
që ta shohin. Në darkë kur u kthyen
dëgjova xhaxhain tim ti thoshte babait:
“A është pikërisht ai? – Tha: “Po”- A arrin
ta dallosh dhe të jesh i sigurt për këtë? -
Tha: Po – tha: Çfarë ndien në shpirt për
të? – Tha: Urrejtje, dhe armiqësi për të,
uall-llahi, sa të jem gjallë.”


Jehudët janë një popull i ndëshkuar
me zemërimin e Allahut dhe ata janë të
njohur për urrejtjen dhe armiqësinë e
tyre ndaj profetëve të Zotit përgjatë
gjithë historisë. Madje, sikurse na
njofton Allahu i gjithdijshëm, të parët
dhe dijetarët e tyre i patën dhënë
mundim Musait a.s. Edhe ata që erdhën
pas tyre janë kriminelë e vrasës
profetësh. Kështu e vranë Zekerian dhe
djalin e tij Jahja. Të shumtë janë profetët
e vrarë nga dora gjakatare e tyre.
Madje kanë arritur që në një ditë të
vetme të vrasin 70 profetë dhe në fund të
ditës dilnin në treg sikur asgjë të mos
kishte ndodhur. Ata planifikuan që edhe
Mesihun ta vrasin dhe ta kryqëzojnë por
Allahu i lartësuar e nderoi profetin e tij që
ta poshtëronin këto krijesa të ulta. Ai
hodhi shëmbëlltyrën e isait a.s mbi dikë
tjetër të cilin e vranë dhe e kryqëzuan.
Edhe vulën e profetëve, Muhamedin a.s,
u përpoqën ta vrasin shumë herë, por
ishte Allahu i lartësuar që e mbrojti prej
tyre. Për një popull me këto cilësi nuk
është shumë të mendohet se zgjedh
kufrin kundrejt imanit qoftë edhe për
një shkak të vetëm nga shkaqet e
refuzimit që kemi përmendur, apo për
dy apo për më shumë. Shih "Hidajetu
Hijara." të imam Ibnul kajim.