Ithtarët e Librit kërkojnë prej teje (o Muhamed) t’u zbresësh një libër nga qielli. Në fakt, ata i kërkuan Musait diçka edhe më të madhe dhe thanë “Na trego Allahun haptazi!” Atëherë, ata i kapi rrufeja, për shkak të poshtërsisë që bënë. Pastaj adhuruan (për zot) viçin, edhe pasi u patën ardhur shenja të qarta. Ne i falëm ata dhe i dhamë Musait pushtet të qartë.
Që ata t’i përmbaheshin besës, Ne ngritëm mbi ta malin Tur. Ne u thamë: “Hyni te porta të përulur!”. Gjithashtu, u thamë: “Mos e përdhosni të shtunën!”dhe patëm marë prej tyre një besë të fortë.
(Ata u mallkuan) Për shkak të shkeljes së besëlidhjes (me Zotin), të mohimit të shpalljeve të Allahut, të vrasjes së profetëve pa kurrfarë të drejtë dhe të thënies së tyre: “Zemrat tona janë të mbyllura”. Allahu ua vulosi ato (zemrat) për shkak të mohimit të tyre, prandaj vetëm pak prej tyre do të besojnë.
(Ata u mallkuan) Edhe për shkak të mosbesimit të tyre dhe të shpifjes së rëndë kundër Merjemes,
edhe për shkak se thoshin (me mburrje): “Ne e vramë Mesihun - Isanë, birin e Merjemes, të Dërguarin e Allahut”. Në fakt, ata as nuk e vranë, as nuk e kryqëzuan, por ashtu iu duk. Ata që nuk pajtohen për çështjen e tij janë gjithë dyshime për të. Ata nuk kanë për të kurrfarë dije të saktë, por veç hamendësime. Në të vërtetë, ata nuk e vranë atë.
Jo. Allahu e ngriti atë pranë Vetes Allahu është i Plotfuqishëm e i Urtë.
Çdo ithtar i Librit ka për t’i besuar Isait para vdekjes së tij dhe Ditën e Kiametit, ai do të dëshmojë kundër tyre.
Për shkak të padrejtësisë së hebrejve dhe për shkak se ata penguan shumë nga rruga e Allahut, Ne ua bëmë haram disa të mira, që më parë ishin të lejuara.
Edhe për shkak të përfitimit nga kamata, ndërkohë që e kishin të ndaluar atë, si dhe për shkak të ngrënies së pasurisë së njerëzve në mënyrë të padrejtë. Ne kemi përgatitur dënim të dhimbshëm për ata prej tyre që nuk besuan.
Kjo kërkesë që ithtarët e Librit i drejtuan Profetit (a.s)buronte nga inati dhe ngaqë nuk e pranonin si profet të Zotit. Ata e bënë këtë kërkesë, duke e caktuar si të vetmin kusht për të besuar Muhamedin (a.s)si profet të Zotit. Kështu, ata i kërkuan Profetit (a.s)që Allahu t’ua zbriste Kur’ânin atyre njëherësh, ashtu sikurse zbriti Teuratin dhe Ungjillin. Kjo ishte padrejtësia dhe injoranca më e madhe, sepse profetët janë thjesht njerëz të udhëzuar dhe të nënshtruar ndaj Zotit, që nuk kanë asnjë çështje në dorën e tyre. Çdo çështje është tërësisht në dorën e Zotit dhe është vetëm Ai që i dërgon profetët dhe u shpall atyre çfarë të dëshirojë. Si mund të kërkohet prej profetëve diçka të cilën e ka në dorë vetëm Zoti? Prandaj, kur mohuesit kërkuan mrekulli prej Profetit a.s, i Lartësuari e urdhëroi këtë të fundit që t’u kujtonte atyre faktin që ai ishte veçse një njeri. Tregon i Lartësuari në suren Isra, ajete 88 - 93: “Thuaj (o Muhamed): “Sikur njerëzit dhe xhindet të bashkoheshin të gjithë bashkë, për të sjellë një Kur’ân si ky, nuk do të mund t’ia arrinin kurrë të sillnin as një të ngjashëm me të edhe po ta ndihmonin njëri-tjetrin”. Ne u sqaruam njerëzve në këtë Kur'an shembuj të çdo lloji, por shumica e njerëzve zgjedhin veçse mohimin. Ata thanë: “Ne nuk do të të besojmë ty, derisa të na nxjerrësh burime prej tokës; Ose të kesh kopshte me hurma e me rrush, e të bësh që mes e tyre të rrjedhin vazhdimisht lumenj; Ose, ashtu sikurse mëton ti (se do të na dënojë Zoti), le të bjerë mbi ne qielli copa-copa; ose derisa të na sjellësh Allahun dhe melekët pranë nesh (t’i shohim haptazi); Ose të kesh një shtëpi prej ari, ose të ngjitesh lart në qiell. Madje, edhe sikur të ngjitesh lart në qiell, ne nuk do të të besojmë, derisa të na sjellësh një libër që ta lexojmë.” Thuaj: “I madhëruar qoftë Allahu!” A mos jam unë tjetër, përveçse një njeri profet?”” Përcaktimi i kësaj kërkese si i vetmi kusht për vërtetësinë apo jo të profetësisë së Muhamedit a.s, ishte thjesht një pretendim bosh, pa asnjë lidhje me realitetin. Ku është parë e dëgjuar që, nëse një profeti nuk i shpallet Libri i plotë dhe menjëherë, ai nuk duhet besuar?! Përkundrazi, pikërisht zbritja pjesë-pjesë e Kur’ânit është argument shumë i qartë, që tregon përkujdesjen e plotë dhe të madhe të Zotit për profetin Muhamed (a.s)dhe për popullin pasues të tij. I Lartësuari ka thënë: “Ata që nuk besojnë thonë: “Përse të mos i zbriste Kur'ani atij (Muhamedit) i gjithi përnjëherë?” Ne e shpallëm ashtu (pjesë-pjesë), në mënyrë që të forcojmë zemrën tënde nëpërmjet tij. Ne ta sollëm atë ca nga ca, ajet pas ajeti. Dhe ata nuk të bëjnë ndonjë pyetje që Ne të mos ta zbresim të vërtetën dhe shpjegimin më të mirë.” [Furkan, 32, 33]. Pasi përmendi arsyetimin e tyre të mbrapshtë dhe të kotë, Allahu i Madhërishëm na tregon se kjo lloj sjellje e tyre nuk është e huaj dhe e papritur, sepse ata janë treguar edhe më të ndyrë e të ligj më parë, me qëndrimet e shëmtuara që kanë mbajtur, madje edhe ndaj profetëve që pretendojnë se i besojnë. Kështu, ata kanë kërkuar që ta shohin Zotin haptazi ose kanë adhuruar si Zot viçin, pas gjithë atyre shenjave dhe mrekullive që i dëshmuan dhe i jetuan, shenja që askush tjetër nuk e pati mundësinë që t’i shohë. Aq të prirur kanë qenë për të mos i pranuar ligjet e Librit të tyre, pra, të Teuratit, saqë u nënshtruan veçse prej kërcënimit me malin Tur mbi kokat e tyre, që ishte gati të binte mbi ta, nëse nuk do të pranonin të nënshtroheshin. Kështu, ata u bindën vetëm të detyruar, domethënë gati pa vetëdije. Ata, paturpësisht, e shpërfillën edhe ftesën e Zotit për t’ua falur gjynahet dhe vepruan në kundërshtim me urdhrin që morën. Nga “bëmat” e tyre ishte, gjithashtu, edhe mosrespektimi i rregullit të së shtunës, kur nuk duhej të peshkonin, por ata bën hile, prandaj Zoti iu dha atë ndëshkim poshtërues e shëmtues. Çdo premtim që jepnin, shoqërohej shpejt me shkeljen e tij, mohimin e Shpalljes së Zotit dhe deri me padrejtësinë më të madhe, - vrasjen e profetëve. Pastaj, si për t’u justifikuar, erdhi pretendimi i tyre i thatë dhe i paarsyeshëm: “Zemrat tona janë të mbyllura”, prandaj gjoja nuk kuptonin. Jo, ata e kuptonin shumë mirë mesazhin e profetëve, por, për shkak të mohimit dhe kundërshtimit të tyre, ata merituan që Zoti t’ua vuloste zemrat, për t’i bërë që të mos nënshtroheshin. Rrjedhimisht, vetëm një pakicë e tyre e besoi të vërtetën. Të zeza ishin fjalët dhe veprat e tyre. Ata jo vetëm që tregoheshin të pabindur dhe të panënshtruar, por edhe shpifnin për njerëzit e mirë dhe për profetët. Ata pretenduan se e vranë dhe e kryqëzuan Isain, të birin e Merjemes. Por e vërteta është se ata as e vranë, as e kryqëzuan atë, por atyre iu duk ashtu, ndërkohë që vranë dikë tjetër në vend të tij, që u përngjau si ai. Ata jo vetëm që nuk besuan, por pengonin edhe të tjerët nga rruga e Zotit, madje i ftonin për t’u bërë si ata, të pabindur, të devijuar nga udha e Zotit, marrës të rryshfetit e të fajdesë, edhe pse Zoti i ndaloi rreptësisht nga këto vepra, duke i kërcënuar me ndëshkim të madh. E pra, nuk është çudi që të tillë njerëz t’i kërkonin profetit Muhamed (a.s)që të zbriste nga qielli një libër, si kusht të domosdoshëm për ta besuar atë si profet. Kjo është një nga mënyrat më të mira për të polemizuar me të tillë njerëz, të cilët nuk kërkojnë të vërtetën, por thjesht arsyetojnë për të justifikuar veten. Kështu, kur ata nxjerrin dyshime dhe pretendime për të refuzuar të vërtetën, duke e bërë këtë edhe si justifikim për të tjerët, që edhe ata të mohojnë, atëherë le t’u përmendet atyre çdo cilësi e turpshme dhe punë e keqe që i karakterizon. Në këtë mënyrë, njerëzit do ta kuptojnë se pretendimet e tyre vijnë nga po i njëjti llum dhe pisllëk. Çdo argument që ata përdorin për mospranimin e profetësisë së Muhamedit (a.s)mund të pretendohet gjithashtu edhe për Profetin që ata gjoja besojnë dhe e pasojnë. Me të tilla mënyra argumentimi kundër tyre, ndoshta ata do të reshtin dhe do të shpartallohen. Gjithashtu, të gjitha argumentet që përdorin për të arsyetuar pranimin dhe besimin e Profetit të tyre, të njëjtët - ndoshta edhe më fort - vërtetojnë edhe profetësinë e Muhamedit a.s. Duke qenë se qëllimi këtu i përmendjes së poshtërsive të tyre ishte thjesht për t’i bërë që të ndalen nga shpifjet dhe trillimet, Allahu i Lartësuar nuk i përmendi ato në mënyrë të hollësishme, por vetëm shkurtimisht. Megjithatë, në vende të tjera në Kur’ân, Ai i ka treguar “bëmat” e tyre më gjerësisht. Le të qëndrojmë pak te fjala e Allahut të Lartësuar:
Çdo ithtar i Librit ka për t’i besuar Isait para vdekjes së tij dhe Ditën e Kiametit, ai do të dëshmojë kundër tyre. -
Cilit i referohet përemri pronor “së tij” në këtë fjali? Dy janë mundësitë:
1. Para vdekjes së çdo ithtari të Librit. Sipas kësaj, çdo ithtar i Librit ka për ta besuar Isain (a.s.) në çastet e agonisë së vdekjes ashtu si duhej ta besonte gjatë jetës, pra me besimin e saktë dhe të drejtë që ai është veç një profet i Zotit. Por ky besim nuk i sjell dobi atij, sepse është i detyruar, pa vullnetin e tij. Sipas këtij kuptimi, ajeti është kërcënim për ithtarët e Librit, që të mos vazhdojnë në besimin e gabuar, por të ndalen para se t’u vijë momenti i vdekjes, në të cilin do të pendohen, por kjo do të jetë e padobishme atëherë. Dëshpërimi i atij momenti do të jetë shumë i madh, ndësa dëshpërimi i Ditës së Gjykimit do të jetë i papërshkrueshëm. Kjo ishte mundësia e parë.
2. Çdo ithtar i Librit ka për t’i besuar Isait, para vdekjes së Isait. Kjo do të ndodhë në kohën e shfaqjes së shenjave të mëdha të Kijametit. Hadithet e sakta që flasin për zbritjen e Isait (a.s)përpara Kijametit janë të shumta. Në to tregohet që ai do të vrasë Dexhallin, do të zhvleftësojë xhizjen dhe ithtarët e Librit do ta besojnë atë ashtu sikurse e besojnë besimtarët e drejtë. Ditën e Gjykimit, Isai (a.s)do të dëshmojë për ta: a kanë punuar drejt apo në kundërshtim me ligjin e Zotit. Sigurisht që atë ditë Isai (a.s)do të dëshmojë për pasaktësinë e besimit të ithtarëve të Librit sot. Ai do të dëshmojë se besimi i tyre ka qenë i devijuar dhe në kundërshtim me ligjin e Zotit, të sjellë në Kur’ân dhe në të cilin ftoi Muhamedi a.s. Ne jemi të sigurt për këtë dëshmi, për shkak të njohjes që kemi rreth Isait (a.s)dhe faktit se ai do dëshmojë veçse të drejtën. Shpallja e Zotit, e sjellë nëpërmjet Muhamedit a.s, është e vërteta e sigurt dhe çdo gjë tjetër veç saj është e kotë dhe devijim nga rruga e drejtë.
Më pas, Allahu i Lartësuar na tregon se Ai ua bëri haram ithtarëve të Librit shumë mirësi, të cilat më parë ishin të lejuara për ta. Ky ndalim u bë në formë ndëshkimi për ta, për shkak të padrejtësive dhe armiqësisë së tyre, të pengimit dhe devijimit të njerëzve nga rruga e Zotit, për shkak të ushtrimit të kamatës, edhe pse ishin ndaluar rreptësisht nga ajo. Ata i privonin të tjerët nga drejtësia dhe haku i tyre, prandaj dhe i Lartësuari i ndëshkoi ata sipas punës që kryen. Kështu, ato mirësi të cilat i kishin të lejuara, sepse ishin të mira dhe të dobishme, Ai ua bëri të ndaluara. Edhe një herë, ky ishte një ndalim ndëshkimor, ndërsa ndalimet në Sheriatin islam nuk janë ndëshkimore, por synojnë që t’i ruajnë muslimanët nga çdo gjë e pisët, e keqe dhe e dëmshme, që cenon dynjanë dhe fenë e tyre.