“A po thoni se Ibrahimi, Ismaili, Is’haku, Jakubi dhe Esbatët kanë qenë çifutë ose të krishterë?” -
Ky qe një tjetër pretendim i tyre. Ata thoshin se të gjithë këta profetë kanë qenë predikues të fesë së tyre. Allahu i Lartësuar e hedh poshtë këtë pretendim të gënjeshtërt, duke thënë:
Thuaju: “A jeni ju më të ditur apo Allahu?” -
Allahu i Lartësuar thotë në suren Al Imran, ajetet 64-67: “Thuaju: “O ithtarë të Librit! Ejani në një fjalë të përbashkët, mes nesh dhe mes jush: “Të mos adhurojmë asnjë tjetër, përveç Allahut e të mos i bëjmë Atij shok në adhurim! Të mos e konsiderojmë njëri-tjetrin si zota përveç Allahut!” E në qoftë se ata refuzojnë, thuaju: “Dëshmoni se ne jemi muslimanë (të nënshtruar ndaj Tij)!” O ithtarë të Librit! Pse po polemizoni me ne rreth Ibrahimit, kur Teurati dhe Ungjilli janë shpallur pas tij?! A nuk e kuptoni? Ja, ju polemizoni për atë që keni njëfarë njohurie. Po përse polemizoni për atë për të cilën s’keni kurrfarë dijenie? Është vetëm Allahu Ai që e di (dhe e shpall) të vërtetën, kurse ju nuk e dini. Ibrahimi nuk ishte as çifut, as i krishterë, por ai ishte në besimin e vërtetë (në një Zot të vetëm). Ai ishte musliman (i nënshtruar ndaj Zotit) dhe nuk ishte idhujtar.”Kurse ata thoshin që Ibrahimi ishte çifut ose i krishterë. E kështu, të drejtë kishin ose ata, ose Allahu i Lartësuar; nuk ka mundësi të tretë për këtë çështje. Atëherë, përgjigjja është aq e qartë dhe e sigurt, saqë është e panevojshme të citohet. Kjo është njëlloj si t’i përgjigjesh pyetjes: “Nata është më e shndritshme apo dita?” Ose: “Më i nxehtë është zjarri apo uji?” Ose: "Idhujtaria është më e mirë apo teuhidi?". Përgjigjja e këtyre pyetjeve është, pra, shumë e qartë dhe e sigurt. Edhe ata vetë e dinin shumë mirë se Ibrahimi dhe të gjithë profetët që ata numëruan, nuk ishin as çifutë, as krishterë. Por, pavarësisht nga kjo, ata e fshehën këtë fakt të vërtetë, që është si drita e diellit. Prandaj i Lartësuari thotë më tej:
E ku ka më të padrejtë se ata që e fshehin të vërtetën që u është dhënë prej Allahut?! -
E vërteta e pakundërshtueshme gjendej mes librave të dhënë prej Zotit. Ata duhej ta respektonin këtë të vërtetë dhe ta nxirrnin në pah atë. Por ata, jo vetëm që e fshehën, por vazhdojnë të mbrojnë me forcë të kundërtën e saj. Krimi i tyre ishte i shumëfishtë, sepse ata:
- Së pari, e fshehën të vërtetën, duke mos u folur njerëzve rreth saj.
- Së dyti, shfaqën të kundërtën e të vërtetës, domethënë mashtrimin.
- Së treti, ata i ftonin të tjerët që ta besonin mashtrimin si të vërtetë, duke i penguar në këtë mënyrë ata prej së vërtetës së sigurt prej Zotit.
Kjo është padrejtësia më e madhe që mund t’u bëhet krijesave. Për këtë arsye, ata do të meritojnë ndëshkimin, siç thotë i Lartësuari:
Allahu nuk është i pavëmendshëm ndaj asaj që bëni ju. –
Kuptimi: Ai e ka ruajtur me saktësi çdo vepër të tyren dhe e ka bërë gati “shpërblimin” për ta. Ndëshkimi më i rëndë është ai i përgatitur për krimet e tyre. Zjarri është vendi më i keq dhe më i tmerrshëm që është përgatitur për të padrejtët dhe mizorët. Ky është stili i mrekullueshëm i Kur’ânit, që, pasi përmend veprat e krijesave të cilat kërkojnë shpagim të merituar, vijon menjëherë të tregojë dy cilësi të Krijuesit: dijen dhe pushtetin e Tij për gjithçka. Kjo mënyrë nxit shpresën, por edhe frikën. Ajo nxit dëshirën për të bërë vepra të mira dhe për t'iu larguar veprave të këqija. Përmendja e këtyre cilësive është tregues edhe për diçka tjetër: çdo dispozitë e ligjëruar prej Zotit dhe çdo shpërblim për to në dynja dhe në ahiret, vjen si rrjedhojë e emrave, cilësive dhe veprave të Zotit. Me fjalë të tjera, emrat, cilësitë dhe veprat e të Madhërishmit nënkuptojnë që duhet të ekzistojnë si dispozitat e sjella në këtë jetë prej Krijuesit të botës, ashtu edhe shpërblimet dhe shpagimet që lidhen me zbatimin ose jo të këtyre dispozitave. Asgjë nuk del jashtë domethënies së emrave, cilësive dhe veprave të mrekullueshme të Zotit të gjithësisë. Pastaj thotë i Lartësuari: