Pasi na urdhëroi që të çojmë salavate dhe ta respektojmë e lëvdojmë figurën e Profetit (a.s), Allahu i Madhëruar vijon të na ndalojë nga e kundërta e kësaj vepre, pra, nga fyerja dhe mundimet për të:
Ata që flasin (fjalë të ulëta) kundër Allahut dhe të dërguarve të Tij, i ka mallkuar Allahu në këtë jetë e në jetën tjetër dhe ka përgatitur për ta një dënim poshtërues. -
Kjo përfshin çdo lloj mundimi, qoftë me fjalë, qoftë me vepra, si fyerja, sharja, cenimi i figurës së tij ose i fesë së tij, ose i çdo gjëje që do ta shqetësonte atë. Ata që bëjnë diçka të tillë i pret diçka shumë e tmershme: "... i ka mallkuar Allahu në këtë jetë” Allahu i Lartësuar i ka larguar nga mëshira e Tij në dynja. Pjesë e këtij mallkimi është edhe dënimi për ata që fyejnë figurën e Profetit (a.s). Ai është dënim me vdekje. Pastaj tha: "... e në jetën tjetër dhe ka përgatitur për ta një dënim poshtërues." Kështu do të jetë dënimi i tyre, për shkak të mundimeve që i sjellin Profetit të Zotit. Fyerja e figurës së Profetit (a.s) nuk është si fyerja e dikujt tjetër, sepse ai është profet i Allahut dhe dikush nuk quhet besimtar i Zotit derisa të besojë në Profetin e Tij. Besimi i Profetit të Allahut kërkon që ta madhërosh figurën e tij dhe ta respektosh atë. Respektimi dhe madhërimi i figurës së Profetit është prej domosdoshmërive të besimit të drejtë. Për këtë arsye, fyerja e tij nuk mund të konsiderohet njëlloj si rastet e tjera.[1] Edhe fyerja apo mundimi i muslimanëve është diçka shumë e dënueshme tek Allahu i Lartësuar. Për këtë arsye, Ai tha:
[1]
mam Ibnul kajimi thotë: "Kush fyen
figurën e Profetit a.s. është detyrë e
padiskutueshme që të ekzekutohet, dhe
nuk lejohet assesi të tolerohet. Profeti
a.s. nuk dha siguracionin për jetën e
Makis Ibn Subabete, e Ibn Hatalit dhe dy
shërbëtoreve të tij këngëtare, të cilat
fyenin Profetin a.s. Pra, edhe pse gratë
nuk vriten gjatë luftës, për këto të dyja u
lejua ekzekutimi. Profeti a.s. gjithashtu e
miratoi vrasjen e një skllavje që kishte
statusin ummu ueled, nga pronari i saj i
verbër, i cili e kishte vrarë sepse ajo e
fyente Profetin a.s.
Për të njëjtën
arsye u vra edhe Ka’b Ibn Eshrefi, çifuti që
fyente Profetin a.s. Profeti a.s. urdhëroi
për vrasjen e tij, duke thënë: “Kush i del
Kab Ibn Eshrefit, sepse ai ka fyer Allahun
dhe të Dërguarin e Tij.” Ai e shante dhe
e fyente Profetin a.s. nëpërmjet poezive
të veta. Dënimi me vdekje për atë që fyen
figurën e Profetit a.s. ka qenë një
qëndrim i përbashkët i Katër Kalifëve të
Drejtë, gjykim që njihet se nuk ka pasur
asnjë kundërshtim prej sahabëve. Ebu
Berzatel Eslemi tentoi të vriste dikë që
shante dhe fyente Ebu Bekrin, kalifin e
muslimanëve, por Ebu Bekri i tha atij se
kjo dispozitë është e veçantë vetëm për
figurën e Profetin a.s. Pra vetëm ai që
shan e fyen figurën e Profetit a.s.
dënohet me vdekje. Njëherë Omer Ibn
Hatabi kaloi pranë një murgu. Njerëzit i
thanë: “Ky murg fyen figurën e Profetit
a.s.” Omeri tha: “Nëse do ta dëgjoja të
bënte një gjë të tillë, do ta vrisja. Ne nuk
ua japim siguracionin këtyre për të sharë
dhe fyer Profetin e Zotit.” Nuk ka dyshim
se dëmtimi dhe poshtërsia e qafirëve
ndaj muslimanëve duke sharë e ofenduar
Profetin e Islamit janë shumë më të
mëdha dhe të shëmtuara sesa dëmi që
ata mund t’i sjellin shtetit islam duke mos
paguar xhizjen. Madje edhe sulmet e
drejtpërdrejta, me ushtri dhe luftë
kundër muslimanëve, nuk janë më të
këqija dhe të dëmshme për islamin sesa
fyerja e të Dashurit të Zotit të botëve.
Nuk ka ndonjë vepër më fort të
shëmtuar, që thyen marrëveshjen dhe
siguracionin e dhënë prej shtetit islam,
sesa fyerja e Profetit të mëshirës, përveç
fyerjes së Krijuesit, Zotit të botëve. Ky
është rezultati i analogjisë së saktë, i
teksteve të qarta dhe i mendimit unanim
të Katër Kalifëve. Këtë dispozitë e
vërtetojnë më shumë se dyzet argumente
fetare. Dikush mund të thotë se Profeti
a.s. nuk e vrau Abdullah Ibn Ubej Ibn
Selulin (kryemunafikun), i cili, duke fyer
Profetin a.s., tha: “Kur të kthehemi në
Medinë, krenarët do të nxjerrin prej saj
të poshtëruarit.” Ai nuk vrau as Dhul
Huejsirat el Temimin, i cili i tha Profetit
a.s.: “Mbaj drejtësi, se nuk je treguar i
drejtë.” Nuk vrau as atë që i tha: “Ti i
ndalon njerëzit nga padrejtësitë, duke
kërkuar që vetëm ti të bësh
padrejtësi.” Ai nuk vrau as atë që i tha:
“Me këtë ndarje të pasurisë nuk është
synuar kënaqësia e Allahut.” Nuk e vrau
as atë i cili, kur Profeti a.s. gjykoi në favor
Zubejrit në çështjen e vijës së ujit, i tha:
“Gjykove në favor të Zubejrit, sepse është
djali i hallës tënde?” Po kështu veproi ai
edhe me të tjerë, të cilët e fyenin, por ai
nuk i ekzekutoi. Përgjigjja ndaj kësaj
pyetjeje është se, Profeti a.s. kishte të
drejtën e tij kundër atyre që e fyenin.
Nëse donte, e kërkonte këtë të drejtë,
dhe ata duhet të vriteshin; dhe nëse jo, ai
nuk i vriste. Pra ishte e drejta e Profetit
a.s. që ta ndëshkonte apo ta toleronte
atë që fyente figurën e tij. Por, pas
Profetit a.s., askujt nuk i lejohet që të
tolerojë dhe të falë atë që fyen figurën e
Profetit a.s., sepse është detyrë e umetit
të tij që ta kërkojë këtë të drejtë, pa
lejuar asnjë tolerim. Nëse Profeti a.s.
mund të toleronte personalisht, umetit të
tij nuk i lejohet një gjë e tillë.Në
mosekzekutimin e personave të
lartpërmendur kishte urtësi dhe dobi, të
cilat, pasi Profeti a.s. ndërroi jetë, nuk
qëndrojnë më. Kështu, në kohën kur
Profeti a.s. ishte gjallë, duhej që njerëzit
të afroheshin në Islam dhe të
mbusheshin me dashuri dhe respekt për
Profetin a.s. Nuk duhej që njerëzit të
largoheshin, por duhej kujdes ndaj çdo
gjëje që mund të sillte revoltë dhe
urrejtje kundër Profetit a.s. Nëse njerëzit
do të dëgjonin se Profeti a.s. i
ekzekutonte ata që rrinin rreth tij,
njerëzit me siguri do të largoheshin duke
u revoltuar. Këtë arsye edhe vetë Profeti
a.s. e ka shprehur në disa raste. Njëherë
Profeti a.s., kur Omeri i kërkoi leje që të
vriste kryemunafikun Abdullah Ibn Ubej,
tha: “Mos e vrit, sepse atëherë njerëzit
do të thonë: ‘Muhamedi po vret shokët e
vet”. Pa dyshim, dobia e afrimit të
njerëzve dhe fitimi i zemrave të tyre ishte
më i rëndësishëm për Profetin a.s. sesa
dobia e vrasjes së këtyre fatzinjve që
fyenin figurën e tij të ndritur. Megjithatë,
kur dobia e vrasjes së atyre që fyenin
Profetin a.s. u bë më e rëndësishme sesa
çështjet e tjera, ata vërtet morën
dënimin e merituar. Kështu veproi Profeti
a.s. me Kab Ibn Eshrefin, i cili e teproi
duke përhapur shumë fyerje në adresë të
Profetit a.s. dhe, për këtë arsye, vrasja e
tij ishte më e dobishme sesa lënia e tij e
gjallë. E njëjta gjë mund të thuhet edhe
për vrasjen e Ibn Hatalit, e Mekisit, të dy
shërbëtoreve këngëtare që fyenin
Profetin a.s., apo për vrasjen e skllaves
ummu ueled, nga pronari i saj i verbër.
Përfundimisht, ekzekutimet ose tolerimet
ishin për hir të dobisë më të
rëndësishme, sipas gjykimit të të
Dërguarit të Allahut a.s. Por kur çështja,
pas vdekjes së Profetit a.s., kaloi në duart
e zëvendësuesve të tij, atyre nuk u takon
që ta hedhin poshtë hakun e Profetit a.s.
Pra ata nuk kanë asnjë zgjedhje tjetër,
veç ekzekutimit të atij që fyen figurën e
tij a.s. [Zaad el miad vëll 3.]