ثُمَّ اَمَاتَهٗ فَاَقْبَرَهٗۙ ( عبس: ٢١ )
Thumma amatahu fa-aqbarah
آنگاه (بعد از پایان عمر) او را میراند، پس او را در قبر (پنهان) کرد.
ثُمَّ اِذَا شَاۤءَ اَنْشَرَهٗۗ ( عبس: ٢٢ )
Thumma iza shaa-a ansharah
سپس هرگاه که بخواهد او را (زیاده می‌کند و از قبر) بر می‌انگیزد.
كَلَّا لَمَّا يَقْضِ مَآ اَمَرَهٗۗ ( عبس: ٢٣ )
Kalla lamma yaqdi maa amarah.
هرگز چنین نیست، (که او می‌پندارد) او هنوز آنچه را که (الله) فرمان داده، به‌جای نیاورده است.
فَلْيَنْظُرِ الْاِنْسَانُ اِلٰى طَعَامِهٖٓ ۙ ( عبس: ٢٤ )
Falyanzuril insanu ilaa ta-amih
پس انسان باید به غذای خود بنگرد.
اَنَّا صَبَبْنَا الْمَاۤءَ صَبًّاۙ ( عبس: ٢٥ )
Anna sabab nalmaa-a sabba.
بی‌گمان ما آب فراوان (از آسمان) فرو ریختیم.
ثُمَّ شَقَقْنَا الْاَرْضَ شَقًّاۙ ( عبس: ٢٦ )
Thumma sha qaqnal-arda shaqqa.
سپس زمین را به نیکی شکافتیم.
فَاَنْۢبَتْنَا فِيْهَا حَبًّاۙ ( عبس: ٢٧ )
Fa ambatna feeha habba
آنگاه در آن دانه (های فراوان) رویاندیم.
وَّعِنَبًا وَّقَضْبًاۙ ( عبس: ٢٨ )
Wa 'inabaw-wa qadba
و انگور و سبزی (بسیار).
وَّزَيْتُوْنًا وَّنَخْلًاۙ ( عبس: ٢٩ )
Wa zaitoonaw wanakh la'
و زیتون و نخل.
وَّحَدَاۤئِقَ غُلْبًا ( عبس: ٣٠ )
Wa hadaa-iqa ghulba
و باغ‌هایی (انبوه و) پردرخت.