فَتَنَادَوْا مُصْبِحِيْنَۙ ( القلم: ٢١ )
Fatanaadaw musbiheen
آنگاه صبحگاهان یکدیگر را ندا دادند.
اَنِ اغْدُوْا عَلٰى حَرْثِكُمْ اِنْ كُنْتُمْ صَارِمِيْنَ ( القلم: ٢٢ )
Anighdoo 'alaa harsikum in kuntum saarimeen
که اگر میخواهید درو کنید، به سوی کشتزار (و باغ) خویش بروید.
فَانْطَلَقُوْا وَهُمْ يَتَخَافَتُوْنَۙ ( القلم: ٢٣ )
Fantalaqoo wa hum yatakhaafatoon
پس آنها (به سوی کشتزار) حرکت کردند. در حالیکه آهسته باهم میگفتند:
اَنْ لَّا يَدْخُلَنَّهَا الْيَوْمَ عَلَيْكُمْ مِّسْكِيْنٌۙ ( القلم: ٢٤ )
Al laa yadkhulannahal yawma 'alaikum miskeen
«(مراقب باشید) که امروز هیچ بینوا (و مسکینی) در آن (باغ) وارد نشود».
وَّغَدَوْا عَلٰى حَرْدٍ قَادِرِيْنَ ( القلم: ٢٥ )
Wa ghadaw 'alaa hardin qaadireen
و صبحگاهان با تصمیم جدی بر منع و جلوگیری (از مستمندان) بیرون شدند.
فَلَمَّا رَاَوْهَا قَالُوْٓا اِنَّا لَضَاۤلُّوْنَۙ ( القلم: ٢٦ )
Falammaa ra awhaa qaalooo innaa ladaaalloon
پس هنگامیکه آن (باغ) را دیدند، گفتند: «یقیناً ما راه گم کردهایم،
بَلْ نَحْنُ مَحْرُوْمُوْنَ ( القلم: ٢٧ )
Bal nahnu mahroomoon
نه، بلکه ما (از حاصلان) بیبهره و محروم هستیم».
قَالَ اَوْسَطُهُمْ اَلَمْ اَقُلْ لَّكُمْ لَوْلَا تُسَبِّحُوْنَ ( القلم: ٢٨ )
Qaala awsatuhum alam aqul lakum law laa tusabbihoon
یکی از بهترین آنها گفت: «آیا به شما نگفتم، چرا (شکر و) تسبیح (الله را) نمیگویید؟!».
قَالُوْا سُبْحٰنَ رَبِّنَآ اِنَّا كُنَّا ظٰلِمِيْنَ ( القلم: ٢٩ )
Qaaloo subhaana rabbinaaa innaa kunnaa zaalimeen
گفتند: «پروردگار ما پاک و منزه است، مسلّماً ما ستمکار بودیم».
فَاَقْبَلَ بَعْضُهُمْ عَلٰى بَعْضٍ يَّتَلَاوَمُوْنَ ( القلم: ٣٠ )
Fa aqbala ba'duhum 'alaa ba'diny yatalaawamoon
آنگاه ملامت کنان به یکدیگر رو آوردند.