فَتَنَادَوْا مُصْبِحِيْنَۙ ( القلم: ٢١ )
പ്രഭാതവേളയില് അവരന്യോന്യം വിളിച്ചുപറഞ്ഞു:
اَنِ اغْدُوْا عَلٰى حَرْثِكُمْ اِنْ كُنْتُمْ صَارِمِيْنَ ( القلم: ٢٢ )
''നിങ്ങള് വിളവെടുക്കുന്നുവെങ്കില് നിങ്ങളുടെ കൃഷിയിടത്തേക്ക് നേരത്തെ തന്നെ പുറപ്പെട്ടുകൊള്ളുക.''
فَانْطَلَقُوْا وَهُمْ يَتَخَافَتُوْنَۙ ( القلم: ٢٣ )
അന്യോന്യം സ്വകാര്യം പറഞ്ഞുകൊണ്ട് അവര് പുറപ്പെട്ടു:
اَنْ لَّا يَدْخُلَنَّهَا الْيَوْمَ عَلَيْكُمْ مِّسْكِيْنٌۙ ( القلم: ٢٤ )
ദരിദ്രവാസികളാരും ഇന്നവിടെ കടന്നുവരാനിടവരരുത്.''
وَّغَدَوْا عَلٰى حَرْدٍ قَادِرِيْنَ ( القلم: ٢٥ )
അവരെ തടയാന് തങ്ങള് കഴിവുറ്റവരെന്നവണ്ണം അവര് അവിടെയെത്തി.
فَلَمَّا رَاَوْهَا قَالُوْٓا اِنَّا لَضَاۤلُّوْنَۙ ( القلم: ٢٦ )
എന്നാല് തോട്ടം കണ്ടപ്പോള് അവര് വിലപിക്കാന് തുടങ്ങി: ''നാം വഴി തെറ്റിയിരിക്കുന്നു.
بَلْ نَحْنُ مَحْرُوْمُوْنَ ( القلم: ٢٧ )
''അല്ല; നാം എല്ലാം നഷ്ടപ്പെട്ടവരായിരിക്കുന്നു.''
قَالَ اَوْسَطُهُمْ اَلَمْ اَقُلْ لَّكُمْ لَوْلَا تُسَبِّحُوْنَ ( القلم: ٢٨ )
കൂട്ടത്തില് മധ്യമ നിലപാട് സ്വീകരിച്ചയാള് പറഞ്ഞു: ''നിങ്ങള് എന്തുകൊണ്ട് ദൈവകീര്ത്തനം നടത്തുന്നില്ലെന്ന് ഞാന് ചോദിച്ചിരുന്നില്ലേ?''
قَالُوْا سُبْحٰنَ رَبِّنَآ اِنَّا كُنَّا ظٰلِمِيْنَ ( القلم: ٢٩ )
അവര് പറഞ്ഞു: ''നമ്മുടെ നാഥന് എത്ര പരിശുദ്ധന്! നിശ്ചയമായും നാം അക്രമികളായിരിക്കുന്നു.''
فَاَقْبَلَ بَعْضُهُمْ عَلٰى بَعْضٍ يَّتَلَاوَمُوْنَ ( القلم: ٣٠ )
അങ്ങനെ അവരന്യോന്യം പഴിചാരാന് തുടങ്ങി.